Het ontbreekt aan tijd om te schrijven

Er lijkt geen tijd om te schrijven. De krekels doen een wedstrijd, de zon is onder gegaan boven de grote Etosha pan en wij verblijven in Onkoshi camp. Vijftien hele luxe chalets, schuin gebouwd, zodat iedereen een fabelachtig uitzicht heeft op de zoutvlakte, welke overigens in de zomer helemaal vol staat met water en waar de flamingo's naarstig naar voedsel zoeken. Nu is een witte, soms grijze vlakte, welke doet denken aan gebarsten klei. Aan de sporen kun je zien dat alleen de. Overlaat hard is,de bigfoots van de olifanten zakken vele tientallen centimeters weg.
Etendeka Mountain Camp: de lodge is zoveel mogelijk eco vriendelijk. Water, elektriciteit, alles gaat op zonne energie. Koken gebeurd op een grote betonnen plaat met houtskool. Gevulde kip, pompoen rn aardappelen met kaas, dit alles buiten op het vuur gekookt. Je wordt welkom geheten door Dennis (een Zuid Afrikaan) en Bonnie (damaraland). Een bont gezelschap van 22 mensen neemt plaats aan de tafel voor het diner, na een borrel bij het vuur. Het eten is heerlijk, het slaapmutsje ook. Dennis heeft de sterren als hobby en iedereen moet even mee naar buiten om Saturnus met de telescoop te bekijken. Als douche hebben we een emmer met douchekoppen. Deze hangt buiten en die vul je met een andere emmer, waarin je eerst het water met de juiste temperatuur mengt. Op de heuvels tegenover ons zien we de bergzebra's en de springbokken. Het is jammer dat we door moeten naar Etosha en dat de afstanden groot zijn. De ochtend wandeling en de lunch (in het pakket inbegrepen) moeten we aan ons voorbij laten gaan. Tsipepa brengt ons terug naar de bewoonde wereld. Geluk is met ons, een groep woestijn olifanten staat niet ver bij ons vandaan en we zeggen gretig ja, wanneer Tsipepa ons vraagt of we dichterbij willen komen. Dwars door het bushveld gaat de weg richting olifanten Ze hebben een rooie rug en dat komt door het stof dat ze over zichzelf spuiten. Onze dag kan al niet meer stuk. De route door Damaraland en over de grootbergpas is adem benemend. Naarmate we dichterbij Etossha komen wordt het landschap vlakker. Er wordt vaak gestopt voor wild, bloemen en allerlei andere zaken. Het is ontspannen reizen en rijden. Twee miljoen mensen schijnen er in dit immense land te wonen. Veel auto's zijn net als die van ons gehuurd. De tocht voert ons naar het westelijk deel van Etosha National Park. Men zegt dat dit de helft van Nederland beslaat. Het westelijk deel is pas sinds 2011 echt open voor publiek en er is maar 1 resort en daar gingen wij naar toe. Twee nachten hebben wij genoten van de gastvrijheid en alles daarom heen. Je hoefde niet ver te rijden om bij een waterplaats de hele dierenwereld aan je voorbij te zien komen, nou ja, de hele dierenwereld. Wat is dat toch bijzonder. Soms zeggen mensen tegen ons dat we met een keer safari toch alles wel hebben gezien! Nee, wij niet, het is elke keer weer fascinerend om de olifanten te zien, of de gemsbokken, kudu's, zebra's etc. Mij verveelt het nooit. Woensdag wachtte ons een rit van het westelijk deel van Etosha naar het oostelijke deel. Dit gedeelte is het meest toeristische, maar vergeleken met Krüger is dit een oase van rust. De tocht is prachtig. Daar waar het westen vlaktes heeft en delen met bebossing, starten halverwege de zoutpannen, met de Etosha pan als grootste. De pick up afspraak voor het camp blijkt een zelf te rijden stuk en we moeten ons als gekken gaan haasten om op tijd voor zonsondergang te arriveren. Dat is niet leuk, zeker wanneer wij ternauwernood aan een hele grote overstekende kudu stier ontsnappen, maar het lukt ons om bij daglicht binnen te komen. De waterplaatsen hadden we al gelaten voor wat het was, die kunnen we de komende twee dagen zelf rustig bezoeken. Onkoshi ligt op een betoverende plek, zeker wanneer de hemel en de aarde rood kleuren van de ondergaande zon.
Inmiddels is her vrijdagavond en gaan we dit paradijsje morgen.verlaten om naar Rundu te vertrekken, dit ligt in her noord oosten aan de rivier die grenst aan Angola. Met pijn in mijn hart verlaat ik Etosha. Ik weet niet of dit ook voor de anderen zo is, maar wat een magische plek is dit. We hebben veel gezien, heel veel. ED en ik zijn 1 dag samen op pad geweest. Twee neushoorns, een wilde Afrikaanse kat en twee maal een cheeta, waarvan de laatste net een kill had . We zagen haar slepen met een springbok, een heuvel op het gras in. De bok was zwaar en ze had ins in de gaten. Ze stond zo dichtbij dat we haar konden horen nahijgen van de jacht. In de tussentijd keek ze steeds maar om zich heen, was dit om de prooi te beschermen tegen andere rovers? Nee, ineens kwamen er twee jongen aanrennen. Op de achtergrond twee kolossale olifanten die wit uitgeslagen waren van stof en zout. De Etosha olifant is reusachtig groot. We hebben de cheeta's snel alleen gelaten, ze was met haar jongen onder een boompje gaan zitten met zicht op de prooi. Niemand zou haar zien wanneer wij er niet meer met de auto stonden. Het eerste kwartier waren we er stil van. De zebra's vormen met recht een zebra pad, in de hete zon staan ze onbeweeglijk op de witte weg, er rest ons niets anders dan laveren tussen de dieren door. In Etosha hebben ze ook een speciale impala soort, de zwart neus impala. Deze is roder van kleur als de gewone impala. We zien verdér alles wat je maar zou willen behalve de leeuw en het luipaard. Vandaag hebben we twee maal de hyena gezien en twee leeuwen, waarvan het mannetje redelijk goed in het open veld. Morgenochtend gaan we nog een poging wagen voor de leeuwen, die schijnen elke ochtend bij een bepaalde waterplaats te komen. 6 uur ontbijt is heel normaal geworden Vroeg naar bed en vroeg weer uit de veren bij zonsopkomst. De maan wordt steeds minder, maar werpt midden in de nacht nog veel licht over de zoutvlakte. De laatste nacht in Onkoshi, de krekels tsjirpen, een motje vliegt rond om mijn hoofd. De locatie is prachtig, gelukkig is de bediening toch wel een beetje "this is Afruca". De logica is onnavolgbaar, maar ze blijven vriendelijk en lachen veel, je kunt niet boos worden. Misschien is het ook maar goed om al onze westerse etiquette los te laten. Het is tijd om het licht uit te doen!
Zittend op het terras van Hakusembe aan de Kavango, de grens river met Angola. Een fris glas witte wijn, hapjes, doen de uren lange auto rit vergeten. Vanmorgen om zes uur ontbijt en daarna en route met als starter een overstekend luipaard. Bij Klein namutomi geen leeuwen meer, maar wel een prachtige neushoorn vlak langs de weg. Om negen uur zaten we op de asfaltweg op weg naar het noorden. De eerste anderhalve uur is het landschap nog redelijk. We stoppen in Grootfontein en halen daar geld en nog wat boodschappen. Het is zaterdag en een stoet kleurrijke mensen is te vinden op straat. Men is heel ontspannen, de kindertjes zijn om op te eten! De weg naar Rundu gaat als een kaarsrechte lijn naar het noorden. Het eerste deel is saai en bijna slaapverwekkend. Na de barrière voor allerlei soorten ziektes, de rode lijn, verandert het landschap en komen we ineens in, voor ons het echte Afrika, terecht. Langs de weg zien we allemaal kleine nederzettingen van kleine hutten. Om elke groep staat bijna altijd een omheining. Vrolijk zwaaiende kinderen en vrouwen lopen langs de weg. Hoe anders is hier de sfeer als in Etosha. Deze reis is er echt 1 van uitersten. De rivier staat hoog en aan de overkant, in Angola, zijn ze bezig met een voetbalwedstrijd. De kinderen aan de overkant van de rivier zijn verdwenen. De dame in het restaurant komt uit Damaraland en is de enige hier met een klik in de taal. Sinds acht maanden is het nieuwe restaurant klaar en de huisjes waarin wij verblijven zijn pas twee maanden klaar, maar ze zijn dan ook wel heel mooi! Vanavond lekker eten en daarna vroeg naar bed. Wat kan het leven toch goed zijn!