Tussen de Zweedse fjorden

Een vader en een zoon staan op een steiger te vissen. Het water weerspiegelt de grote en de kleine man in het water. Het is windstil en heel af en toe is daar het geluid van een auto. Met behulp van het internet hebben we besloten dat we wat meer naar het zuiden moesten gaan voor wat meer zon en dat was het beste plan ever. Soms is het fijn om afgesloten te zijn van de buitenwereld, maar nu was het wel,fijn om even te kijken en een plan te bedenken. Hemelsbreed leggen we weinig kilometers af en we zijn weer bijna terug bij het wilde kampeerplekje waar onze kanotocht begon. Precies een week verder. De wind ruist door de bomen, de waterlelies golven mee op het ritme van het water. De witte wolken jagen langs de blauwe lucht. Het gaat tijd worden om een nix in de fridge maaltijd te gaan bereiden. Ons etenskratje is bijna leeg. Tijd om weer eens bij een winkel langs te gaan. De achterbuurman heeft niet in de gaten dat door zijn dikke buik zijn zwembroek wel heel erg op laagwater hangt. Een bouwvakkers decolleté is het resultaat. In Arvika hebben we nog aan cultuur gedaan. Drie musea achter elkaar. Na een goede nacht (waarbij de regen loodrecht uit de hemel leek te vallen) en een heerlijk ontbijt was het tijd voor nog een rondje stad. Arvika is een heerlijk relaxed stadje. Bij het Kunstmoseet hebben ze een mode tentoonstelling, klein, maar erg leuk. Er is ook een soort van auto/motoren/energie museum. Ed kon hier zijn hart ophalen. Het is een beetje gedateerd, maar je ziet aan alles dat het met liefde in elkaar is gezet en dat is leuk. Een grote verscheidenheid van auto's en motoren. De leukste is misschien wel de Rex zundapped. Rex uit Zuid Afrika roept altijd dat hij brommers gaat kieken en hier stond er een met zijn naam erop. Als laatste was daar nog een klein kunstmuseum. Het cafeetje serveerde een heerlijke soep en onder een waterig zonnetje was het goed toeven in de tuin. Voordeel van kleine musea is dat je er niet snel verveeld raakt. Wat opvalt is de rust. Waar je ook komt, overal heerst rust op een prettige manier. Voor de nacht gaan we op zoek naar een plekje aan het water. Nog wel een keer op een normaal bed. Plaats van slapen wordt een trekkershut aan de beneden Fryken met uitzicht op het water en een eventuele zonsondergang. De jongen van de camping heeft zo een plezier in het Engels praten dat wij er lol in krijgen om met hem te kletsen, koffie bij hem te gaan drinken en zo voort. Zorgelijk is de grote hoeveelheid van veels te dikke mensen. En niet zo maar een beetje te dik, maar gigantisch veels te dik. Het lijkt ze er niet van te weerhouden om te veel te eten. Bij het meer staat een hottub en in de avond zitten hier te dikke mannen met te veel tatoeages te veel bier te drinken. De berkenstammetjes komen bijna boven de schoorsteen weer uit. Wij kijken vanaf ons balkon naar het meer en verbazen ons over de woonboten die met een motor het meer op gaan. Blijkbaar kun je deze huren voor een nacht en kun je vrij overnachten op het meer. Vier stuks drijven er langs. Een glaasje wijn, een lekkere trui en dan is de avond prima te doen. Gedurende de nacht regent het heel hard, maar wij liggen hoog en droog in de trekkershut heerlijk te slapen. Het ontwaken gaat op een camping altijd gepaard met de geluiden van de mede kampeerders. Een Russische vader ( ze hebben een wagen met kartautootjes) bij zich, geeft zijn twee zonen een ochtend warming up. Hij is streng: het jongetje dat de oefeningen eigenlijk het beste deed, maar niet hardlopend heen en weer naar het meer loopt, moet voor straf nog een stukje extra hard lopen. Internet geeft ons wederom uitsluitsel over het weer. Ons plan om naar het noorden te gaan laten we helemaal varen. Karlstad, aan het grootste meer van Zweden geeft de meeste zon. Nu is Karlstad zelf niet zo heel interessant, want door een grote brand is er veel verloren gegaan, maar onder de stad ligt een schiereiland en dat is wel de moeite waard. Bij een klein zomer cafeetje drinken we een kop koffie met een kaneelbol. Op de uiterste punt van het schiereiland ligt een klein natuurreservaat en een oude vuurtoren. Zigzaggend via allerlei weggetjes weten we de ingang van het park te vinden. Grootste traktatie is wel het zien van twee kraanvogels in het open veld. Voor ons kan de dag niet meer stuk. Later zullen we nog veel herten zien. De wandeling door het park naar de vuurtoren is een verrassing heel af en toe horen we de stemmen van wat andere mensen die dan blijken te recreëren op de rotskust en er zijn een aantal schuilhutten waar je zelfs vuur mag maken. Het is erg aanlokkelijk, maar mijn ribben zeggen nee en het is nogal zompig waardoor het vooruitzicht op muggen ook niet echt uitnodigend werkt. De vuurtoren is tot in de dertiger jaren bemand geweest. De mensen die er woonden moesten leven van een combinatie van landbouw, veeteelt, visserij en de vuurtoren. Nu wordt de vuurtoren onderhouden door een stichting. In de avond vinden we een prachtig kampeerplekje aan een meer. (Na een aantal niet zo leuke campings gezien te hebben). Het komt altijd weer goed. Tent uitgeklapt, lekker potje gekookt, avondwandelingetje en lekker slapen. De volgende ochtend is het lekker weer, ondanks dat er regen voorspeld was. We besluiten te blijven staan. Even lekker rustig aan doen en er loopt een wandeling rond het meer. Deze begint heel uitnodigend met een pad langs de oever, een trekpontje brengt ons over een kleine inham en bij de uiterste punt van het meer denken wij dat we via de andere kant gelijk weer terug zullen gaan. Tja, dat dachten wij. Stijl omhoog gaat het naar een soort hoogvlakte, waar we een afwisselend terrein voor onze kiezen krijgen. Rotsen met heide en moerasachtige tussenstukken waar we dwars doorheen moeten. We proberen de voeten droog te houden , maar dat is onmogelijk en na de zoveelste doorwading maakt het niet meer uit en stampen we dwars door de zompige grond heen. De schoenen zullen ooit wel weer droog worden. Er groeien veel bosbessen en deze zijn veel,groter dan de bessen die we geplukt hebben bij de Stora bör. De wandeling duurt uiteindelijk drie en half uur en dan werkt het wel om bessen te eten. Een Zweeds stel is een soort van speurtocht aan het doen met hun telefoon en ze zoeken tegelijkertijd cantharellen. We hebben ze zien vertrekken aan het begin van de route vertrokken waardoor we zeker weten dat we weer bij het goede punt uit gaan komen. Slagroom op de taart was wel het passeren van een beverdam. Het avondeten wordt gemaakt van alle restanten, maar het is te doen.
Zaterdag hebben we een afspraak met Gunnar in Drøbak in Noorwegen. Het is leuk om een aantal vrienden weer even te zien, Zorgelijk is wel dat Ed steeds meer rode vlekjes krijgt. We weten niet of het allergie is of dat hij ergens door gebeten is.. Met Gunnar gaan we naar Oscarsborg, een fort uit eind achttien honderd. In 1940 is men zo dapper geweest om een Duits schip hier te beschieten, waardoor er zeker diuizend soldaten en paarden zijn omgekomen die onderweg waren naar Oslo en waardoor de koninklijke familie tijd had om naar Engeland te vluchten. Ooit was Gunnar hier gelegerd in de zeventiger jaren. Het moet koud geweest zijn in de winter. Ed zijn vlekken worden erger en eenmaal inde hut van Gunnar lijkt het erop dat hij koorts krijgt. Hij zit te schudden en de vlekken worden steeds roder. Gunnar belt het ziekenhuis en zij raden ons aan om langs te komen. De moderne techniek maakt dat er foto's gemaakt kunnen worden, opgestuurd naar een specialist en een half uur later komt er een oordeel. We hebben in Zweden ibuprofen gekocht, omdat Ed last had van zijn rug en waarschijnlijk zit daar een stof in waar hij allergisch op reageert. Advies is dan ook: stoppen met de pillen. Nu, twee dagen later, lijkt het ook echt wel beter te worden. We kunnen slapen bij Gunnar en Nina en terwijl we terugrijden naar de hut staan er twee elanden in een korenveld zich te goed te doen aan deze lekkernij. Eenmaal in de hut nemen we een goede borrel, kletsen bij en gaan lekker slapen. De volgende ochtend lijkt het redelijk en pakken we de auto weer in: op weg naar Oslo voor een laatste afspraak met een vriendin. De stadscamping ligt het meest voor de hand, maar het is wel bijzonder dat deze vol likt te staan met Roma zigeuners in veels te grote caravans en te dure auto's. Alles van waarde gaat met ons mee de stad in. Je weet het maar nooit. Misschien wel een slechte gedachtengangen, maar het gedrag can de kleine meisjes in de toiletten voelt al niet goed. Ze terroriseren de boel, zo jong al. Vanaf ekebergcamping kun je eenvoudig met de bus in de stad komen. Oslo is een relaxte stad. We wandelen eerst naar het operagebouw. Dit hebben we nog nooit gezien en er is hier zoveel over te doen geweest. Wij vinden het mooi. Het lijkt te herrijzen uit het water als een soort van ijsschots, we wandelen door de stad naar Akebrygget, waar een voor ons nieuw deel is aangebouwd. Ook dat is de moeite waard. Reidun ontmoeten we bij het centraal station. We eten een heerlijke pizza en gaan nog ergens een afzakkertje drinken. Leuk om haar weer te zien.
Maandag 10 augustus, tijd om weer richting het zuiden te vertrekken. Inmiddels is het avond en horen we het geluid van drie afzuigkappen die vol staan te blazen. We zitten inde tv ruimte van een camping aan de Zweedse kust. Vlakbij Hamburgsund. We hebben een prachtig plekje met uitzicht op het water. Na het avondeten zijn we met de kano naar Hamburgsund gevaren om aldaar een biertje te gaan drinken en weer terug te varen. Voor de kust ligt nog een eiland en daardoor konden we zonder problemen met de kano op pad. We hebben een super leuke dag gehad. Niet veel kilometers zijn er afgelegd en deze vakantie lijkt het erop dat we vooral vaak in rondjes lijken te bewegen. In dit deel van Zweden blijken hele grote velden met rotstekeningen te liggen en we hebben er een aantal,van bezocht. Er zijn wandelingen uitgezet langs deze velden en er is een klein museum waar je gratis in kan. De wijn is bijna op, we gaan lekker slapen ironie donzen slaapzakken!!!!