Zondagochtend. De blauwe lucht lacht ons toe.

Zondagochtend. De lucht is strak blauw en de zon verwelkomt ons op deze ochtend. De eerste keer in deze dagen en wat wordt de wereld er vriendelijker van. We gaan ontspannen ontbijten. Wat we dan nog niet weten is dat ons plan van deze dag ons over een emotionele achtbaan zal meenemen. Vlakbij ons hotel begint de joodse wijk. Ooit een bruisende wijk. In de tweede wereldoorlog heeft Hongarije zich een tijd afzijdig kunnen houden maar in 1944 worden ze toch geannexeerd en wordt de joodse wijk omgevormd tot een ghetto. 10.000 mensen wonen op een kleun oppervlak bij en met elkaar. Vaak met wel 14 mensen in een appartement. Bijna iedereen heeft de weg naar Auswitz en Birkenau. In totaal zijn er 600.000 Hongaarse joden omgekomen. Na de val van de muur in 1989 is men weer begonnen met de wijk te renoveren. Er zijn best veel synagoges. De wijk is nu in trek bij zowel de joodse bevolking als studenten. Er zijn een aantal overdekte foodcourts. Super alternatief maar super leuk. Een bekende kok staat een kook presentatie te geven terwijl het ook zijn boekpresentatie is. Een trendy goser die vast nog even bij de barbershop is geweest om zijn baard te trimmen. Op het centrale plein waar het massagraf is geweest verzamelen zwervers zich in het spaarzame zonlicht en zij lijken hier iets uitgedeeld te krijgen. Op de hoek zit een hele sjieke winkel en dat maakt het contrast extra groot en schrijnend. Hier vinden we een kleine, orthodoxe synagoge. Alles is weer terug in oude stijl gerestaureerd. Stijl: art deco. Lichtblauwe muren en plafonds met prachtige motieven. Het is echt een pareltje. De grote synagoge ligt een stukje verder. Dit is de grootste van Europa en deze wordt ook gebruikt voor speciale bijeenkomsten. We werden in de kleine synagoge een soort van voorzichtig gecontroleerd. In de grote dit professioneel. Een man met een zichtbaar grote blaffer maar wel vriendelijk. Buiten loopt een politie patrouille met geweren. De synagoge is mooi maar heel anders van sfeer als de orthodoxe. Hier is de kleur overwegend bruin en goud. De opzet doet wel heel erg denken aan een kerk. We lopen door het museum en dan via de tuin naar de uitgang. In de tuin staan zwarte marmeren platen mer namen Vlakbij de uitgang een symbolische boom van staal met op de blaadjes familienamen gegraveerd. Het museum gaf inzicht in de feestdagen en alle voorwerpen die daarbij gebruikt worden. In een laatste kamer hangen veel confronterende foto's We worden er stil van. Buiten , op de hoek van de straat, zit een hippe koffietent De lampen hebben de reflectie van de synagoge als decor. Na een lekkere bak koffie en een broodje kunnen we er weer tegen. Zigzaggend zoeken we onze weg door de wijk en besluiten de laatste uren door te brengen in het Terror museum. Bijzonder de moeite waard maar ook zeer heftig. Het is al een bijzonder gebouw met een hele brede overstekende rand van staal waar de letters terror in uitgesneden zijn. De kleur is vrij blauw grijs en op ooghoogte hangen er allemaal medaillon portretjes van postelein van mensen die allemaal 1958 of 1959 als sterfdatum hebben. Het museum vertelt enerzijds het verhaal van de nazi's en anderzijds de onderdrukking van de Sovjet unie en alle gruwelijkheden die daarmee gepaard gingen. In de centrale hal staat een oude grijze tank op een gitzwarte ondergrond. Hier stroomt heel langzaam water over zodat het een spiegelende plaat lijkt. Een muur van zwart wit portretten herrijst achter deze tanks van de vele slachtoffers. Deze portretten rijken tot boven aan de derde verdieping. De expositie is zeer expressief in elkaar gezet. Gebruikmakend van alle zintuigen en effecten die er mogelijk zijn. Veel muziek ook. Zelfs de lift waarmee je Nasr de kelder wordt gebracht werkt beklemmend omdat hier verteld wordt hoe men verhangen werd. De kelder is vol met muffe cellen met daarin tal van portretten. Eenmaal weer buiten op straat kun je alleen maar stil zijn en dat blift heel lang zo. En in mijn hoofd woedt een strijd. Hoe kan het dat Hongarije zich nu zo opstelt in het vluchtelingen verhaal? Daar komen we vandaag niet achter. Is angst de
Motor? Opvallend is dat je in deze hoofdstad zo ie zo weinig verschillende nationaliteiten ziet. Los van de toeristen dan. Het is tijd om naar huis te gaan en het is de moeite waard om nog eens terug te komen. Er is zoveel wat we nog niet hebben gezien. Met de boemelmetro en de bus vinden we onze weg naar het vliegveld.