Maandagochtend en de zon schijnt.

Maandagochtend. We wandelen naar de overkant voor het ontbijt. Lief ontbijt in het hotel en gaat aan het werk, wij wandelen de stad in. Eerst richting het huis van de kunstenaar Hundertwasser. Hij heeft een aantal projecten samen met een architect gedaan. In de jaren vijftig is een complex gebouwd met ronde vormen, veel kleuren, mozaïeken en vooral ook veel plaats voor bomen. Je kunt er helaas niet in omdat het sociale woningbouw is, maar het is wel gaaf om het aan de buitenkant te zien. Zijn de straten er naartoe eerst rustig, ineens kom je in een wirwar van mensen terecht. Wenen is toch toeristischer dan dat het zo op het eerste oog lijkt. Een blok verder staat het Kunsthaus, ook van de hand van Hundertwasser. De gevel is zwart-wit, met dezelfde ronde vormen. De entree prijs is aan de maat en wij besluiten om vooral lekker koffie te gaan drinken in het cafe. De link met Gaudi is hier snel gelegd. De sfeer is gemoedelijk en relaxed. Koffie en daarna een aantal wandelingen vanuit het boekje. Wenen is divers. Aan het Donaukanaal vinden we nog een plekje waar we een heerlijke pompoentjes geserveerd krijgen. Het is trendy en druk,waardoor de plaatjes in de zon al vergeven zijn, maar de temperatuur is dusdanig dat we het ook goed hebben in de schaduw. Koffie drinken we aan de overkant We komen in een wijk waar veel design is, maar waar ook de orthodoxe joden weer terug komen. Jammer is het wel dat op maandag veel zaken gesloten zijn, zo ook de markt. Er is een park, de Augarten, met daarin het schrille contrast van de oude historie van een oud slot met daar tegenover twee kolossen van bunkers. Ooit waren dit de bunkers voor het luchtweerafweergeschut. Van deze hoge bunkers stonden er zeker vier in de stad. Er konden 1000 manschappen of meer in, zo kolossaal groot zijn ze. Om ze nu op te ruimen zou er een hele woonwijk mee de lucht ingeblazen worden, dus is er besloten om ze te laten staan blazen. Op de toren in het park staat never again en dat is een waarheid als een koe. Één van de torens in de stad is omgebouwd tot zeeaquarium. Via her Donaukanaal komen we in de universiteits wijk en daarna richting het nieuwe raadhuis. Wenen is ruim opgezet zoals ik al eerder schreef en op alle fronten zichzelf. De stappenteller is op hol geslagen, zeker nadat we besloten hadden om alsnog in het centrum te gaan eten bij Medusa. Gisteren waren er verkiezingen en rondom het stadhuis krioelt het nog steeds van de pers, we krijgen er niet zoveel van mee, maar we begrijpen dat men elders in Europa niet staat te juichen. Voordat we terug gaan naar het hotel toch nog even een afzakkertje in het Salm bräu. Moe, maar voldaan kan ik mijn benen op het bed omhoog leggen. 27.000 stappen is een mooie score.