De magie van de Serengeti en Taranguire.

Vanuit het farmhouse gaat de weg ons leiden richting de Serengeti. Het is mistig en het regent. Heriel moet de focus op de weg houden. Het rode wegdek wordt bedekt met een soort van laagje klei en de tegenliggers komen met veel vaart naar beneden. Eenmaal voorbij de krater trekt de lucht open en ontvouwt zich een eindeloos uitzicht. Eerst de glooiende heuvels met daarin de mix van wilde kuddes en de Masai die hun koeien en geiten hier tussen laten grazen. Daarna volgt er de afdaling richting de Serengeti. Het tussengebied is nog Ngorongoro nationaal park. De lucht trekt open en de eerste zonnestralen verlichten het landschap. Je kunt gelijk zien dat het minder groen is dan vorig jaar. Daar waar we vorig jaar gelijk de hele vlakte vol met duizenden zebra's en gnoes zagen staan lijken er nu alleen wat verdwaalde dieren te zwerven. Bij de entree van de Serengeti staan ook veel minder bloemen in bloei. Maar doordat er minder regen is gevallen zijn de wegen ook beter begaanbaar en kunnen we een detour maken. Deze reis gaat de hyena ons regelmatig verrassen. Er zijn wat poelen en daar struinen verschillende exemplaren rond. Het is toch echt wel een lelijk dier. Iets verder op liggen er leeuwen en een grote groep olifanten vormen het decor voor de lunch. Daarna is het stampen want ons nacht adres ligt in het westelijke deel van de Serengeti. Al met al een stuk van alles bij elkaar meer dan 365 kilometer. De wegen zijn niet overal geschraapt en daardoor zijn het wasborden geworden. Ze noemen dit de Afrikaanse massage. Je kunt amper met elkaar praten door het lawaai We stoppen even om naar de topi's te kijken en de migratie aan ons voorbij te laten gaan. Een reusachtige groep gnoes trekt de weg over. Zo hebben we het vorig jaar niet gezien. Voor zonsondergang komen we aan bij de lodge. Gelegen bij een rivier met een adembenemend uitzicht vanaf het terras van het restaurant. We hebben een upgrade gehad van de kamers en dat is geen straf. Nog net even tijd voor de zonsondergang en dan lekker eten. Het management is bijzonder. Een Nederlander die wat ons betreft te joviaal is op een manier die niet past bij zo een plek, hij ziet er meer uit als een avonturier en zijn nieuwe rechterhand komt net van de hotelschool en heeft een ietwat zelfde inborst. We kunnen horen waar ze over praten aan de bar en dat is niet handig. De huiswijn die we geserveerd krijgen is zo zuur als azijn. Na een lacht krijgen we een lekkere merlot. Het blijkt dat de manager voor weinig een partij heeft ingekocht. Het personeel krijgt de zwarte piet, want ze mogen het niet meer inschenken. Wij denken dat ze opdracht hebben om het gewoon te schenken Rn als de klanten niet klagen dan is dat mooi meegenomen. Hoe kom je anders van 300 liter wijn af? Er zijn maar vier andere gasten. Het is duidelijk laag seizoen. Moe, maar voldaan gaan we slapen. Onze Heriel mag hier niet met ons eten. Later begrijpen we dat deze lodge van een Indiër is en die voeren een ander beleid.Jammer, want wij waarderen het erg dat we met onze gids mogen eten en daardoor een andere kant van Tanzania kunnen leren kennen. De lunchboxen die we meekrijgen zijn slecht. Een droog broodje dat van ellende uit elkaar valt. Chinese chocolade en een te droge sinaasappel. Dit staat in schril contrast met wat wij gewend zijn. Past ook niet bij een luxery lodge. De zonsopkomst is mooi, maar niet fenomenaal, maar je kunt niet alles hebben. Het westelijke gedeelte van de Serengeti heeft een ander landschap. In de rivier zien we krokodillen en een grote soort varaan, welke twee meter groot kan worden. Weer treffen we leeuwen en nog vele andere dieren, waaronder een cheetah onder een boom, weliswaar wel ver weg, maar her is ren cheetah. Het weer wisselt zich af maar bij het kati kati tenten kamp krijgen we nog een mooie zonsondergang mee. Ik had al geschreven dat we de enige gasten waren de eerste nacht. Twee mannetjes leeuwen hebben hier hun tijdelijk territorium en roepen elkaar regelmatig. Gevolg hiervan is dat we midden in de nacht rechtop in bed zitten, omdat deze roep ineens wel heel dichtbij de tenten blijkt te zijn. Toen we naar de tenten gebracht werden werd ons al verteld dat twee dagen eerder er een dode gnoe in het kamp lag. De kill had plaatsgevonden in het kamp. Zolang je in de tent blijft is er in principe niets aan de hand. We volgen het advies van iedereen goed op, we blijven in bed. Bij zonsopkomst horen we de heren niet meer. Het centrale deel van de Serengeti staat op het programma. Vlakbij het kamp zien we een grote groep hyena's met twee jongen. Achter ons gaat een luchtballon de lucht in. Mooi, maar o zo duur. Onze eerste encounter is een hele groep olifanten die er de sokken in hebben. Je weet dat ze hard kunnen lopen, maar om een hele groep zo snel te zien lopen is heel imposant. Als tweede op de menukaart vinden we de parende leeuwen. Her blijft een bijzonder fenomeen om te aanschouwen en als je het gemist hebt dan is er na een minuut of 15 al weer de volgende poging. Dit gaat dagen zo door. De vlakte wordt doorkruist op zoek naar het onverwachte. Bij de koppies ( kleine heuvels van stenen) blijken verschillende leeuwen te zitten. Mannetje, vrouwtjes met welpen. Een cheetah met een jong onder een struik. We zijn er zelfs voor door het veld gehobbeld. En dan ineens slaat het weer om. Daar waar een uur eerder het stof nog via het dak naar binnen kwam, verandert de vlakte ineens in een modderpoel. Vooral de zwarte grond vormt een soort van dunne kleilaag welke enorm glad blijkt te zijn. De grond is zo hard dat water niet wordt opgenomen en voordat je het weet stromen er overal kleine riviertjes over de weg. We dansen door de modder en Heriel moet alle zeilen bijzetten om het spoor te houden. We maken meer slips dan tijdens een slipcursus. Maar telkens weet Heriel de auto prima in bedwang te houden en is hij voor ons wel echt de kampioen van de dag. Zodra de regen minder wordt merk je ook dat er weer meer grip op de weg komt. Eerder op de dag zijn we een natuurfilmer tegenkomen met een toch wel irritante drome bij een rots met leeuwinnen en jongen en het is wel bijzonder want het is alsof er een reuze bij in de lucht vliegt en wanneer je er op gaat letten hoor je alleen maar gebrom. Wij zijn heel verstandig aan de andere kant van het koppie gaan staan. Maar nu in de middag zien we de auto in het veld staan en het blijkt dat er een luipaard zit die net een baby gnoe heeft gepakt. Aan de beweging van de auto kunnen we volgen in welke richting de prooi wordt opgesleept om zo snel mogelijk in een boom gehesen te worden. Het gras is te hoog. Af en toe zie je de witte pluim van de staart er bovenuit steken. Heriel weet een goede plek te bemachtigen bij de boom en we zitten zowaar op de eerste rij. Achteraf hebben wij geconstateerd dat wij een mooier zicht hadden op het eindproces dan de filmer in het veld. De prooi was groter dan het luipaard dus er moest regelmatig gerust worden. Ineens werd er met een ware krachtsexplosie een sprong gemaakt en hing de prooi al in de eerste kruising, daarna ging het via een zijtak naar een nog hogere locatie. Want een mooi spektakel om te aanschouwen. Vlak voor het kamp zat er nog een landrover vast in de modder. Waarschijnlijk jeugdige onbezonnenheid, maar met 1 wiel los in de lucht doet ook de 4x4 van de defender het niet meer. Een aantal chauffeurs overleggen wat. Er blijkt geen touw te zijn, dus zet Heriel onze auto met de kont tegen de defender, gas geven en ja hoor hij drukt de auto zo achteruit en het wiel zakt weer naar de grond. Onze goede padvinderdaad voor de dag is weer gedaan. In het kati kati kamp zit nog 1 ander gezin. Engelsen met kinderen en oma en de kinderen doen goed hun best om tot prooi te dienen, maar dat is niet onze verantwoordelijkheid. Het regent in de avond en de leeuwen lijken wat verder weg te zitten. Een rustige nacht met alleen het ruisen van de regen op de tent. Maandag is het tijd om afscheid nemen van de Serengeti. Geen grote stops , maar redelijk doorrijden zodat we nog genoeg tijd overhouden om nog een keer de krater van de ngorongoro te bezoeken. Het is redelijk koud en bewolkter dan de vorige keer. Het lijkt alsof er meer bloemen in bloei staan en de olifanten zitten deze keer meer aan de andere kant. Twee mannetjes leeuwen liggen niet ver van een dode gnoe. Eerst lijkt het een verse prooi, maar bij nader inzien is de hele buik al leeggegeten. Dat verklaart ook waarom ze zo rustig, sloom en traag zijn. We genieten van de natuur en dat wat zich onverwachts laat zien. Ook deze keer zien we weer een neushoorn. Eind van de middag rijden we door naar het ngorongoro farmhouse. Het is vertrouwd thuis komen. Onze kamers liggen nuaan de andere kant van de koffie plantage. De terrassen liggen aan elkaar en zo kan er gezellig een glaasje whiskey voor het eten gedronken worden. De mannen hadden een lekkere fles op Schiphol gekocht. Het einde van de trip begint inzicht te komen. Op dinsdagochtend rijden we richting Taranguire nationaal park en onderweg maken we een stop in een stadje om een fietstocht te maken langs de rijstvelden, bananen plantages, en bananenbier productie. Het idee is leuk en we komen op deze manier ook even uit de auto. Je ruikt, ziet en hoort en dat maakt het tot een bijzondere beleving. Veel grote trossen groene bananen worden vervoerd voor export maar Kenia. De andere soorten worden vooral voor eigen gebruik gehouden. Er is hier een klein rode banaan en die is heerlijk zoet. De rijst is vooral voor eigen gebruik. Oorspronkelijk is dit Masai gebied maar tegenwoordig wonen hier bijna alle stammen. Het is vochtig en vruchtbaar. Daar waar de Masai het vee hebben is er nu veel landbouw en bananengeuren. Dit geeft wel wat problemen zo hier en daar. De stam waar Heriel ook toe behoort maakt vooral bananenbier. Het is fris en licht. Het wordt vooral gedronken in een sociale context. Je deelt met je vrienden een grote beker voor de gezelligheid of om de lucht te klaren bij een onenigheid. De toer eindigt in een zogenaamd schildersatelier, maar blijkt vooral een verkooppunt voor schilderijen te zijn. Een man staat zogenaamd te schilderen maar bij nader inzien is hij vooral de buitenrand wit aan het maken. We hebben veel geld betaald voor een niet zo spannende excursie. Ach, je kunt het niet allemaal hebben. Taranguire nationaal park is het hoogtepunt van de dag en dat wordt het met recht. Het is een totaal ander park in vergelijking met de andere parken. Andere landschappen, vegetatie, valleien, rivier en de kleine Serengeti. Bij het uitrijden van het park leest Heriel de gedragingen van een aantal olifanten en wijst ons op een mannetje dat wel heel dicht achter een vrouwtje aanloopt en ja we krijgen de hoofdprijs: ze paren. Twee enorme lichamen boven op elkaar en het gaat erg snel. Olifanten doen het ook meerdere keren na elkaar, maar dan niet zo snel als de leeuwen. Het is bijzonder om het zo te zien. Meestal zoeken ze meer de privacy op. Het mannetje heeft ook tijd nodig om weer de zaak op te laden. Er schijnt in 1 keer 5 liter zaad uit te gaan. We zijn er stil van. Net als dat je stil wordt van de entree bij het laatste logeeradres: Maramboi. Ook al zijn wij hier eerder geweest het is nog steeds even magisch. Het ligt in het overgangsgebied van Taranguire naar Lake Maryana. Zebra's, gnoes, antilopes, giraffen, flamingo's, pelikanen, wrattenzwijntjes en wat nog meer? Endless pool met een heerlijk drankje. We boffen want onze tenten staan aan dezelfde kant als vorig jaar met vrij zicht op het meer met daarachter het rif. Bij het slapengaan laten we de voorkant open zodat we bij het wakker worden gelijk een blik op de wereld kunnen werpen. Woensdag is het dan echt de laatste dag voor een safaririt. Bij het verlaten van Maramboi stuiten we gelijk op een grote groep giraffen en het kijkt het thema van de laatste dagen te worden: het is paartijd ook voor de giraffen. Kort maar krachtig maar bijzonder om t e zien. Vooral hoe de mannetjes checken of de vrouwtjes er klaar voor zijn. We gaan naar Taranguire, maar dan een hele dag. Het weer is wat lastiger. Meer regen, waardoor het lijkt alsof de dierenwereld een soort van bevroren is. Het valt niet mee om activiteit te ontdekken. Wel is er veel vliegenactiviteit. Ze steken en dit resulteert in grote jeukende bulten. Ach, je moet er iets voor over hebben. Bijzonder is wel het mannetjes gedrag van de impalaas. Een groep vrijgezellen is aan het sparren en maken daarbij behoorlijk veel lawaai en rennen vooral veel achter elkaar aan, maar een eindje verderop is het menens. Het klappen van de geweien kraakt en barst. Het bloed zit op de koppen. Het luipaard dat uit de boom klom hebben we net gemist en door het hoge gras laat het beest zich niet meer zien. En dan....... in de stromende regen loopt daar een moeder met drie welpen. Moeder is duidelijk op jacht naar eten, maar de jongen verstoren regelmatig haar lodingen. Twee meisjes en een jongetje hobbelen achter haar aan. De auto stroomt redelijk vol met water, want de regen komt met bakken uit de hemel vallen. Helaas levert de jacht niet veel op en verdwijnt de moeder uit ons zicht, maar dit is wel een prachtig toetje voor een geweldige reis door Tanzania. Moe, maar voldaan rijden we terug naar Maramboi. Door de regen kunnen we niet buiten eten, maar zitten we binnen. Het galgenmaal. Het personeel is vrolijk en onze ober heeft super als zijn stopwoord met een big smile! Donderdag kunnen we relaxen. Uitkijken vanaf het terras van de tent naar alles wat er aan ons voorbij komt. De waterput staat vol met geelbek ooievaars. Twee kroonkraanvogels en wat lepelaars voegen zich daarbij. Het typische geluid van de gnoes vult de lucht en twee zebra's grazen op hun gemak stukje bij stukje van de vlakte voor ons. Hoe rustgevend kan het zijn? In de verte loopt een groepje Japanners met een Masai naar de oever van het meer. Je kunt hier een ochtendwandeling maken, maar wij laten het voor wat het is. Het meer staat vol met flamingo's, pelikanen en een enkele maribou. Daartussen laveren de vissers met hun houten boten. Een enkele visser vist vanaf de kant. Na het ontbijt is het inpakken en wachten op de lunch. We gaan nog even zwemmen in de endless pool en terwijl we dat doen vult de lucht zich boven ons hoofd met zwermen pelikanen. Ze zijn op zoek naar de termiek en zweven steeds hoger en hoger. Nog twee en half uur naar het vliegtuig en dan is het echt tijd om afscheid te nemen van Heriel en Tanzania. We hebben een onvergetelijke tijd gehad met lieve vrienden. Het was zeer ontspannen. We hebben veel meer gezien dan waar we op hadden durven hopen. Het noorden van Tanzania is zeer afwisselend. Ook dit jaar hebben we weinig last gehad van de regentijd. Het mooie is dat het landschap een extra accent krijgt. De wolkenluchten zijn fenomenaal. Ons rest een hoofd en hart met herinneringen en de foto's en filmpjes om het weer terug te halen mochten deze toch wat verbleken. Asante sana Tanzania. Kwaheri!