het wilde zuiden.

Na een zeer intensieve reisdag gisteren zitten we in een zeer afgelegen gebied. Onze cabaña staat in Peurto Gaudal aan een meer van groenblauw water met uitzicht op een bergmassief, niet te beschrijven zo mooi. De komende dagen gaat het even radiostilte worden, want er is geen mogelijkheid tot internet. We zijn nu nog 68 km verder naar het zuiden afgezakt om wat extra geld te pinnen, want daar waar we overnachten zijn geen mogelijkheden. We zijn nu in Cocharan en dat is de grootste plaats die nog in het zuiden te vinden is. Het is een weinig fantasievol stadje. Het heeft wel een groot vierkant plein met veel bomen, maar verder zijn het grote straten met houten huisjes. De pionierssfeer hangt overal omheen. Het is wel bijzonder dat men in staat is om in een gebied dat zo onherbergzaam is toch een dirt road aan te leggen en dat je een flappentap en een internetpunt kunt vinden.

Gisterochtend waren we gelukkig heel erg op tijd op het vliegveld om onze auto af te leveren. Het bleek namelijk bij het afleveren van de bagage dat het vliegtuig 40 minuten eerder zou vertrekken en dat we al moesten inchecken. No body told you? We gaan voor de volgende vlucht wel even op tijd proberen te achterhalen of deze wel op tijd gaat of ook eerder. We blijven nog drie nachten in Puerto Gaudal en daarna vliegen we naar Puntas Arenas. We verblijven nu bij een Hollander en een Chileen die samen het bedrijf runnen. We werden gisteren met warm onthaal en een kopje koffie ontvangen. Het bleek namelijk dat de tocht veel barbaarser was dan dat wij ons hadden voorgesteld. Het was welliswaar 285 km, maar ach. We zijn eerst een km of 40 naar boven gereden naar Cohayqui en hebben daar een fikse lunch naar binnen gewerkt. Het vliegveld van Balmaceda ligt in een soort vallei en dat is eigenlijk al een soort van pampa gebied. Veel gras en heel lieflijk. Het was erg warm bij aankomst. Op weg naar het Noorden veranderde het landschap al heel snel. De bermkanten staan vol met voornamelijk paarse lupinen, welke prachtig afsteken tegen het groen van de omgeving. Het is wonderbaarlijk hoe snel het landschap hier verandert. Het is geen 5 minuten hetzelfde lijkt het wel. In onze reisbeschrijving stond dat we ergens heen moesten rijden om een pont te nemen. Blijkt dat je deze moet reserveren en dat deze maar 6x in de week gaat. We kwamen dat tegen in een boek en hebben bij een info post wat informatie gevraagd. Dus.....helemaal langs het meer. Het eerste stuk van de Carretera Austral is nog mooi geasfalteerd, maar daarna wordt het een dirtroad en wat voor één. We zijn erg blij dat we op dit stuk een 4x4 hebben. Om half vijf begonnen we aan het dirtroad stuk en om kwart over acht kwamen we aan op de plaats van de bestemming, waarbij de gastheer opmerkte dat we pittig door hadden gereden. We maakten ons (met name ik) wel een beetje zorgen over de terugweg, want dan moeten we om 12 uur weer op het vliegveld zijn (tien voor 1) en het is dus 5 á 6 uur rijden. Maar volgens Steven moet dat goed lukken, dus gaan we daar maar van uit. We staan op de lijst voor een vlucht over de glestjers, maar het weer is omgeslagen en dat betekent dat er op dit moment te veel bewolking rond de gletsjer hangt. Vandaag kon het niet, maar misschien morgen wel. Alles wat we doen is even imponerend en niet te beschrijven zo mooi, dus dat is niet het probleem. Onze cabaña ligt aan het water, het terras kijkt uit over het groenblauwe water en de panorama´s zijn niet te vangen. Er bestaan gewoon geen woorden voor hoe het er hier uit ziet. Vandaag ook de tocht hierheen. De rivier de Baker is turquoise blauw en wordt later melkgroen. Gisteren reden we langs een gebied dat het dode bomen bos genoemd wordt, omdat hier tussen 71 en 91 veel uitbarstingen geweest zijn van de humbold vulkaan. Langzaam begint er weer wat te groeien, een deel van de bomen staat dood met hun wortels in het water. De vegatatie is weer geheel anders dan tot nu toe.
Vanmorgen hebben we gebruikt als wasdag en even lekker rustig op een stoel een boeklezen. Ook dat is wel heel erg lekker. Even niets, na al het gehobbel van gisteren.

Vandaag zijn al mijn collega´s weer begonnen op school. Deze keer loop ik al die nieuwjaarszoenen mis. Het is een raar gevoel om hier in het zuiden van Chili te zitten. Wel realiseer ik mij steeds meer hoe blij ik ben met het feit dat ik deze mogelijkheid heb gekregen en ik geniet er ook met volle teugen van.

Zo als ik al schreef komt er de komende dagen even geen bericht van ons. We gaan het weer proberen wanneer we bij Torres del Paine aangekomen zijn.
Niet te hard werken en tot schrijfs Marleen, Ed en Johan