Lijiang

Langzaam dringen er geluiden van buiten onze kamer binnen. We blijven twee nachtjes in Lijiang en kunnen dus wel wat langer blijven liggen. Lekker douchen en dan ontbijten. Het hotel wordt gerund door Eric, zijn broer, zus en zijn moeder ( die geen Chinees spreekt maar Naxi. Zijn zoontje kan alleen Mandarin, waardoor oma niet echt kan praten met haar kleinzoon). Vader woont 200 km verderop op het platteland. Hij is het gelukkigst met de varkens en de kippen. Het ontbijt is heerlijk. Voor de ochtend willen we naar de black Dragon pool. We hebben er kaartjes voor. Magie van dit park is dat je bij mooi weer de reflectie van de besneeuwde bergen in het water kunt zien. Dat gaat helaas niet gebeuren. Er hangt een dikke laag wolken. Maar ach. Eerst gaan we bij het grote waterrad koffiedrinken en vergapen ons aan wat er allemaal voorbij komt. Er zijn veel culturele minderheden en sommige zijn prachtig gekleed. Dat zien we later ook in het park. Gezinnetjes met opa of oma die traditioneel gekleed zijn. Je kunt ook een foto laten maken met speciale kostuums aan. Voor mij de ideale gelegenheid om wat mooie plaatsjes te schieten. Wat een bijzondere plek. Hier kun je niets anders dan onthaarden. Een meester in martial arts geeft les bij een gesloten tempel en dat blijkt nog niet zo gemakkelijk te zijn. Een Engelsman is met surfvrienden vanuit Brazilië en Canada onderweg voor een trekking. We raken aan de klets. Zijn reisgenoten zijn onrustig. Hij heeft zijn bedrijf goed verkocht en maakt af en toe een reis. Zijn vrouw blijft veelal thuis. De vrienden roepen hem en off he goes. Wij kopen wat kleine bananen en voor het eerst proef ik een banaan met een zuurtje erin. Lekker. Bij de ingang van een wandelpad omhoog zitten twee mannen. Je mag alleen omhoog met vier. Dat komt mooi uit. Twee plus twee is vier. Het is een behoorlijke klim, maar eenmaal boven hebben we een mooi uitzicht over de stad. We besluiten met z’n vieren terug te gaan naar de stad en samen wat te eten in de stad. Ed is een Engelsman, woonachtig in Ghanzou en met pensioen. Hij is een boek aan het schrijven over wandelroutes en gewoonten in China. Hij kan het niet: gepensioneerd zijn en hij houdt van alcohol. Dat is een slechte combinatie. Enrico komt uit Madrid en geeft twee semesters per jaar les op de universiteit in het ontwerpen van bamboe meubelen. Aan het einde van de middag scheiden onze wegen. Zij moeten een vliegtuig halen. Wij lopen even terug naar het hotel. De was is droog en in de avond voegen we ons in het gedrang van veel mensen. Het lijken niet alleen maar toeristen maar ook mensen uit het nieuwe Lijiang doe hier komen eten en drinken. Een aantal winkels zijn prachtig. We slagen erin om wat leuke cadeautjes te kopen. Het eten is op een A locatie. Leuk, maar niet zo lekker. Een Naxi vrouw verkoopt een soort drijvende waterlelies met een kaarsje. Een rijke Chinees komt er een stuk of tien en langzaam drijven ze aan ons voorbij. Bij thuiskomst blijkt dat we twee jongens als buren hebben en die draaien muziek tot half twee. Waarvan anderhalf uur steeds hetzelfde nummer over Shangri-la. Deze nacht is te kort. Om negen uur worden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Chengdu here we come again.
Verstuurd vanaf mijn iPhone