el calafate verlate.....en ola Buenos Aires.

Sommigen van jullie hebben al in de reactie afscheid genomen, maar wij vertrekken pas zaterdag terug naar Nederland, dus we mogen nog steeds een paar dagen genieten. Het lijkt nu wel of we in een tijdscapsule terecht zijn gekomen, wat een overgang van Patagonie, waar je je in het wilde westen waant en nu het wereldse van een stad als Buenos Aires.
Gisterochtend hebben we nog een citytour gedaan in El Calafate. We gingen eerst naar de Wapuchi grot, gelegen op een grote Estancia van een belangrijke familie uit El Calafate. Oorspronkelijk is het een schapenfarm geweest, maar nu hebben ze geen dieren meer en hebben een deel van hun land opgeofferd aan het toerisme en wordt het ene na het andere hotel gebouwd. Je mag alleen met een gids naar de grotten. Een schaapherder heeft daar ontdekt dat er resten van de plaatselijke Indianen waren en er zijn in de rotsen nog een aantal oorspronkelijke rotstekeningen gevonden. Omdag wij deze mis waren gelopen in Chili, leek het ons wel leuk om het nu nog even te doen. We vielen in een groep met mensen uit Mexico en wat Argentijnen. Twee dames waren erg dominant aanwezig, wij hebben ons rustig teruggetrokken achterin de bus. De gids heeft ons veel verteld over de Indianen. Ik ben even de naam kwijt, maar de oorspronkelijke groep van 5000 is uitgedund tot 100, welke arm in een reservaat leven. Wat is het toch dat mijn hart altijd doet trekken naar juist dit soort zaken, wanneer wij aan het reizen zijn? Ik had misschien toch maar antropoloog moeten worden. Het bezoeken van zo{n site gaat altijd met een dubbel gevoel gepaard, want het zijn ons westerlingen geweest die ervoor hebben gezorgd dat dit soort gemeenschappen, welke volledig in evenwicht met de natuur waren, uitgeroeid zijn. Deze Indianenstam hadden een geboortebeperking in de zin van dat ze 4 jaar onthouding hadden, dan kon er een volgende baby geboren worden en was het andere kind goed in staat om mee te reizen. Ze leefden volledig in harmonie met de natuur. Toen kwamen daar de gauchos met hun paarden en schapen. Ze brachtten ziekten en wilden zoveel mogelijk wol kunnen verkopen. Heiningen werden gezet, daar waar de Indianen altijd konden rondtrekken. In de dertiger jaren was het zelfs toegestaan om de Indianen te vermoorden. Het kleine beetje wat je nog kan terugvinden is wel intrigerend. Helaas zijn er alleen nog een aantal oudere mannen die nog iets van de taal spreken, de chamaan is er al lang niet meer om de tekeningen in de grot te maken en te vertalen. De excursie bood ons ook een vogelreservaat, maar dat bleek de boulevard van Calafate en een verrekijker in de bus. Het plaatselijke museum liet ons nog wat meer informatie zien over de ontstaansgeschiedenis van Patagonie. De middag hebben wij doorgebracht al wandelend en de wind trotserend. El Calafate is het domein van de honden. Overal waar je gaat kom je ze tegen, en de kruisingen zijn niet altijd even succesvol. Een teckel met een dalmatiêr geeft een heel raar gevormd hondje. Alle mensen zijn vriendelijk tegen de honden. Ze liggen om je tafel heen in de schaduw en zo nu en dan komt er iemand met een zakje vlees en worden de honden bijgevoerd. Zelfs de plaatselijke politie geeft ze een aai over de bol. El Calafate is ineens heel hard aan het groeien. Door de gletsjers zijn ze het toerisme aan het promoten. Het is een plaats van uitersten. Bij de gletsjers regent het zoveel dat er een regenwoud is ontstaan, in El Calafate regent het veel minder en zie je de droogte gelijk buiten het dorp. De schapen hebben er voor gezorgd dat er een behoorlijke woestijn om de plaats is ontstaan. Intussen heerst daar de wind in de straten en probeert men nog eens 3000 bedden te realiseren. Het vliegveld is nu al te klein.
Om 6 uur werden we naar het vliegveld gebracht. We vertrokken met vertraging. Voor broer Ben: LV BFY
We kwamen niet zo heel vroeg aan in Buenos Aires. Het vliegveld ligt in de stad, waardoor het een prachtig gezicht is vanuit het vliegtuig. Het was nog 24 graden bij aankomst. Dat zal wennen zijn, wij die eigenlijk alleen een wintersport gezicht hebben.
We zitten in een prachtig hotel, honderd jaar oud en helemaal in stijl van de tango. Overal muurschilderingen over de tango. De kamers hebben namen van bekendheden uit de tangohistorie. Je kunt er lessen nemen en het ontbijt wordt geserveerd in een tango zaal. Boven op dak een heerlijk klein zwembadje. Gisteravond vielen wij met onze neus in de boter, want in de bar van het hotel bleek er op woensdagavond een milonga te zijn. Dit is een avond, waarbij de eerste twee uur tangoles wordt gegeven en waarna later de lokalen de tango dansen. Met het welkomstdrankje van het hotel hebben we als muurbloempjes ons zitten vergapen aan de sensualiteit, souplesse, spanning waarmee de tango gedanst wordt. Men danst van oud tot jong en ook wat buitenlander wagen zich aan deze dans. Alsof het voorgeprogrammeerd is begeven de dansers zich in volledige harmonie over de dansvloer. Het maakt niet uit met welke partner ze dansen .... alsof men nooit met een ander heeft gedanst. Waar ligt het geheim? Het ene paar is mooier dan het andere. De hakken zijn minimaal 10 cm hoog, bij sommigen zijn de rimpels al veelvuldig, maar men danst met passie en zodra de dans over is is ook de magie weer we. Bij een enkel danspaar is de spanningsopbouw zo groot dat je als toeschouwer kippevel krijgt. Wat een kadootje. We zijn hierdoor niet zo vroeg naar bed gegaaen en hebben dus uitgeslapen. Na een rustig ontbijt de stad in. Het is een mix tussen steden als Madrid, Parijs, de waterkant van Barcelona en Londen, kortom tot nu toe voelt het goed. Wel is het een grote overgang om vanuit het zo ruige zuiden in zo{n grote stad te komen. De hele reis hebben we eigenlijk nog niet in zo een grote stad gezeten, maar het voelt ook wel goed. Het centrum is een rare verzameling van hyper moderne gebouwen, maar ook de panden uit het begin van de twintigste eeuw. Een straat helemaal vol met antiekwinkels met spullen uit de Jugendstil en Art deco tijd.
Op straat kom je veel politie tegen, maar tot nu toe zijn ze erg vriendelijk. Je wordt wel gewaarschuwd voor bepaalde wijken, maar in welke grote stad is dat nu niet.
We hebben onze lunch gegeten bij de docks aan de waterkant. Een van de bruggen is ontworpen door de Spaanse architect Calatrava. Ooit een documantaire gezien op tv en sindsdien ben ik wel een Calatrava adept geworden (hij heeft ook het Olympische stadion in Athene ontworpen) en de bruggen in de Haarlemmermeer waar zoveel over te doen is geweest.
Om half vier zijn we naar het Plaza de Mayo geweest, waar al 36 jaar lang op donderdagmiddag de dwazemoeders hun rondtocht over het plein maken en afsluiten met een demonstratie voor het Casa Rosada.
Indrukwekkend om te zien. Sympatisanten scharen zich achter de al zeer op leeftijd zijnde dames met speciale vlaggen en lopen de rondgang mee. We hebben een t-shirt gekocht en wat ansichtkaarten van kunstwerken. Ik heb wel wat foto^s gemaakt en heb daardoor een beter geweten. Ik weet niet of je het zo mag noemen, maar het is dubbel om fotoos te maken, maar iets wat je zo vaak op tv hebt gezien, dat wilde ik toch wel op de foto zetten. Ik denk dat de dames er na al die jaren al aan gewend zijn en dat het meer mijn gevoel is, maar toch. Ik denk wel dat er een paar mooie fotoos bij zitten. (let niet op de spelling, de toetsen doen het niet zo goed, dus ik schrijf maar met een vrije vertaling.)
Johan en Ed zijn even naar de winkelstraat. Het is erg warm vandaag en Ed kan daar niet zo goed tegen. Ik zit onder een ratelende airco en verbaas me over de prijs die er nu op de computer staat. Net 1 pesos, terwijl in El Calafate ik gelijk 6 pesos kwijt was. Ook onze lunch maakte duidelijk dat ondanks de grote stad het leven hier een stuk betaalbaarder is dan in het zuiden, wat ook wel logisch is.
We hebben nog vanavond, morgen en zaterdagochtend om nog het een en ander van de stad te ontdekken. We vliegen zaterdag om 4 uur ( 8uur Nederlandse tijd). Ik zal proberen morgen nog een stukje te schrijven, want ik wil wel de belevenissen voor mij zelf zwart op wit zetten.

Dus waarschijnlijk toch nog tot schrijfs.
Ed, Johan en Marleen.