onze allerlaatste dag.

zaterdag, de allerlaatste dag in Yerevan. We hebben een hele waslijst van dingen die we willen en moeten doen. Kaarten gepost en gewacht tot dat ze gestempeld werden. Anders is de kans groot dat de postzegels er afgeweekt worden. Daarna een aantal foto's laten af drukken voor het jongetje dat bij Gerard werkt. Berichtje geschreven terwijl Ed naar Air France loopt, maar de declaratie moeten we in Nederland regelen. Er is nog 1 moskee in Armenenië en deze staat in yerevan. De blauwe moskee is gerestaureerd met hulp van Iran. Het is niet zo'n grote moskee, maar het brengt ons beiden gelijk terug in Iran. We worden aangesproken door een mevrouw met de vraag of we rondgeleid willen worden. Het blijkt een Armeense tte zijn, die is geboren in Teheran en op lerares is in Russisch, maar ook Farsi onderwijst bij de moskee. De moskee is voor de enkele moslim, maar ook voor alle ambassade medewerkers die moslim zijn. Het is een lieve mevrouw. Ze begint helemaal te glimmem wanneer ze hoort dat wij elkaar hebben ontmoet in Iran en dat we daarna zijn getrouwd. Het is een kleine oase van rust in de stad. De binnentuin ligt er goed bij. Er is geen imam. Ze zijn afhankelijk van het feit dat er af en toe iemand op bezoek komt en ze houden een soort van lekediensten. vlakbij de moskee is daar de Russische markt met producten van Armenië. Het ziet er mooi uit, maar ze zijn erg opdringerig. Hier hebben we geen zin in en wandelen weer rustig naar buiten, wel nadat er een paar foto's zijn gemaakt. Foto's afdrukken voor Vladic, de jongen die bij Gerard in dienst is. Ik heb een prachtige foto van hem waar hij het jongste kalfje omarmt. Deze jongen houdt van dieren met heel zijn hart. het kost nogal wat moeite. De meneer van de fotowinkel heeft geen geduld en het openen van de bestanden van een canon kost tijd, maar........het lukt. We besluiten om de foto's van de familie in Karabach maar op een andere manier te gaan doen. Bang ook dat de kaart gaat crashen en dan zijn de foto's weg. Wat staat er nog op het lijstje...? De kunstenaarsmarkt gecombineerd met een rommelmarkt en tapijten. Het slenteren is niet alles. We willen graag nog een souvenier kopen, maar echt goed lukken wil het niet. Na de markt besluiten we dat we ook nog naar het genocide monument willen met een Volga taxi. De chauffeur is een econoom die geen werk kan vinden. Hij draait ons een klein pootje uit door op het eind toch meer geld te vragen, maar we vinden het niet erg en geven hem een extraatje. Hij is leuk en erg aardig en rijd voor een Armeen heel rustig. Het monument is indrukwekkend. Liggend op een heuvel is er veel ruimte omheen. Er hangen twee onweersbuien boven de stad, maar net boven het monument is het droog. Moet het zo zijn? Helaas zijn we te laat voor het museum, maar ook zo komt het binnen. 1,5 miljoen, waarvan Turkije nog steeds dat het niet waar is. Er liggen veel verse bloemen. Elke buitenlandse gast van gewicht plant een dennenboompje. Ook een Nederlandse parlementariër heeft dit gedaan en de paus. Terug in de stad laten we ons afzetten bij de opera. Eigenlijk om te gaan eten, maar een lawine van geluid komt ons tegemoed.....en daar speelt een Russische hardrockband met lang haar. Verrek dat zijn de jongens uit het hotel! De Armeniërs, altijd netjes gekleed, schieten vol in de lach, wanneer de heren beginnen te spelen en wild met het lange haar beginnen te schudden. Het kan niet waar zijn. We wandelen terug naar het Franse café en gaan daar in alle rust een heerlijke plate du jour eten. Nog éénmaal een blik op het lichtorgel, wat snoepjes kopen voor de buurtjes die op het huis hebben gepast, de laatste dingen in de koffer, slapen en dan is het echt tijd om naar huis te gaan met een schat aan herinneringen. Wat was dit de moeite waard!!!!! de ontmoetingen met de vriendelijke mensen, het soms schokkende beeld van de sovjetrestanten zoals vuile, ruïne fabrieken, indrukwekkende landschappen, prachtige kloosters....... weinig toeristen......Het was goed.