zigzaggend naar Trondheim

Een prachtig klein hutje aan de kust met uitzicht op de binnenfjord. Aan de buitenkant ligt de Atlantische zeeweg, een weg die over een aantal eilanden met bruggen naar Kristiansund gaat. Vanuit het kleine raam is daar het zicht op het water, met in de verte de bergen van het vaste land, grijze wolken drijven langzaam vanuit het noorden over de fjrd.De straffe wind zorgt voor golven, maar niet van de heftigste soot. Binnen klinkt vanuit de radio de muziek van het bluesfestalin Notodden, binnen branden de kaarsjes, is het lekker warm en hebben wij een biertje gedeeld. Hoe goed kan het leven zijn? Er zijn al weer een aantal dagen voorbijgegaan sinds de laatste keer dat ik heb geschreven. Het signaal is niet sterk,dus misschien moet ik af en toe tussendoor opslaan en worden het verschillende verslagen achterelkaar.
Dinsdag zijn wij met een lichtelijk zwaar hart vertrokken uit Valen. Het is nooit echt gemakkelijk om na een gezellige tijd afscheid te nemen en te weten dat het weer lang gaat duren voor een weerzien.
Oddvar gaat per 1 oktober voor een jaar in Nieuw Zeeland werken, volgende zomer hebben wij geen gelegenheid om hen op te zoeken, dus gaat het zeker een aantal jaren duren. Maandagavond hebben wij nog lang met een borrel en een hapje zitten praten over van alles en nog wat. Een vriendin van Sigrun schoof ook aan en al met al gingen wij laat naar bed. Op Dinsdag kwamen wij erachter dat een naad van de daktent los wasgegaan en dat wij daardoor af en toe een natte tent en slaapzakken hadden. Met wat reperatie, wat naaiwerk van Synnöve, hebben wij gelukkig weer een droge tent. Na de lunch zijn wij vertrokken richting het noorden. Eerst door de blauwe lucht te volgen, maar al gauw kwamen wij erachter dat het erg snel wisselde van richting, dus toch maar gekozen voor Geilo. Daar aangekomen, bleek het ongelooflijk hard te waaien op de camping. Na wat heen en weer zoeken vonden wij een mooi plekje voor auto en tent beschut tussen de bomen. Droog kon er worden gekookt en langzaam ging de wind een beetje liggen. Het is niet te beschrijven wat voor heerlijk gevoel van vrijheid hettoch geeft om zo, zonder iemand om je heen in de vrije natuur te staan. De nacht was koud, misschien wel door de hoogte, Geilo is tenslotte toch een wintersport plaats. Een extra dekentje en lekker dicht tegen elkaar doet wonderen. Bij het wakker worden was het nog steeds droog. Lang genoeg om een lekker ontbijtje te maken en rustig in te pakken. In de stad hebben we gekeken naar een koffiestop, maar alles was nog dicht, dus zijn we in de richting van Gol gereden. Af en toe begeleid door een klein gordijn van regen, maar eigenlijk niet heel erg. In Gol hebben ze een mooie replica van een Stavkirke (de oude houten kerken vanuit 1100/1200) Niemand die precies weet hoe deze kerken aan hun vorm zijn gekomen. Er is in Gol een klein museumpje waar het één en ander over de kerken maar ook over het godenleven van de streek te zien is...De kerken zijn een mix geworden van het nieuw geïntroduceerde Christendom en de oude beeldtaal van de Vikingen. Men denkt ook dat bepaalde bouwers door het hele land hebben gereisd om te zorgen voor de houtsnedes en de rest van de vormgeving. Er zijn er nu alleen nog maar een stuk of 28 over, varierend van heel klein tot behoorlijk groot. Soms is het teer helemaal weggebrand door de zon, en soms moet je je neus dichtdoen vanwege de teerlucht. Na een kop koffie met wafel zijn we verder gegaan richting het noorden. Schampend langs de Jotunheimen, was daar de tolweg: de Jotunvegen, dwars door het hoogland dat tegen de Jotunheimen aanligt. In het berghotel bleek een internetverbinding te zijn , maar we zijn verder geslingerd door een prachtig majestieus landschap. Soms heel dreigend door de grijze wolken, waar soms een zonnestraal doorheen drong. In de verte was daar de dreiging van het ijs van de hardangergletsjer, vaak verhuld door de mist. Al slingerend kwamen wij ons steeds dichter bij Valdres, een stuk Noorwegen wat heel erg autenthiek is. Prachtige, oude houten boerderijen, net zo zwart/bruin als de Staafkerken. Elke boerderij bestaat uit een verzameling van gebouwen, waarbij de stallen en stabburs (voor de eetvoorraden) allemaal hun eigen plek hebben. Het weer zit ons niet tegen. Samen vergapen wij ons aan het landschap, dat het zo divers kan zijn, maar ook zo barbaars en ondoordringbaar. Je moet er niet aan denken dat je hier de weg verliest en niet meer weet waar je bent alles lijkt op elkaar.