op de terugreis en nog steeds is daar de mist

Toul, een klein vestingstadje ten westen van Nancy. We zijn verstoken geweest van het internet, waardoor er even radiostilte is geweest.
Na ons vertrek uit Neuf-Brichant hebben we veel sneeuw gehad, maar eenmaal bij het meer van Geneve ging het over in natte sneeuw en eenmaal bij Port Ripaille aangekomen was daar een groene wereld. Na een aantal uren daalde de temp en werd het ook daar een witte kerst. Een knetterende haard, een heerlijk glas wijn en het gezelschap van Ed zijn zus en haar familie. Eerste kerstdag zijn we na het ontbijt dik ingepakt de berg op gegaan. Het was koud en sneeuw, maar toch hebben we de elementen getart en hebben door heerlijke verse sneeuw de eerste kennismaking weer gedaan. Boven was het ruim 10 graden onder nul, maar dat deerde ons niet. De volgende dag was het een strak blauwe lucht met nog meer kou, maar wel het ultieme wint ersportgevoel. Iedereen had het heel erg naar het zin. Ik vond het gedeelte door het bos waar verder bijna niemand voorbij ging het mooiste. Alsof je door en privë Kerstkaart gaat, keer op keer. Geen geluid, alleen het kraken van de sneeuw onder de ski's en die van Ed een stukje achter mij. Maandag zijn Ed en Ronald samen gaan boarden en zijn Trees en ik met Daan en Isabel naar Evian gereden. Daar stond de hele stad vol met figuren gemaakt van drijfhoud. Dit variëerde van kleine vogels tot vuurspuwende draken, een reuze giraf, vogels broedend op nesten, schildpad, rendier, eland, herten, varkens, sprookjesfiguren, ze waren overal. Op de straat, ronde lift van de parkeergarage, hangend aan de gevels, zittend voor de winkels, overal waar je keek, kwam daar ineens wel een figuurtje in het gezichtsveld. Het was ook het uitbeelden van een legende. De kinderen hadden er niet zo'n zin in. Beelden, bléhh, dat doe je toch niet, maar eenmaal op ontdekkingstocht, werd er elke keer weer een ander dier ontdekt. Na een lekkere lunch, was daar de warmte van het zwembad. In Evian was het bijtend koud. De golven van het meer hadden er voor gezorgd dat er een laag van ijs rondom de stenen was gekomen. Prachtig, alsof alles was ingegoten in een laag van glas. Keerzijde was dat de boulevard spiegelglad was en zelfs de bankjes waren afgedekt met een laag van ijs. In de buurt van Thonon is een heel luxe zwembad, waarbij wij lekker op een ligbed zijn gaan duffen en de kinderen zich vermaakt hebben in het water. Tja en toen was het alweer de laatste avond voor ons. Dinsdag zijn we rond de middag vertrokken richting Ronchamp. Hier staat de Notre-Dame-du-Haut van Le Corbusier. Helaas kwamen we daar precies aan om 16.00 uur en dat bleek sluitingstijd in de winter. In het begin hadden we veel sneeuw en vanaf Lausanne was de route prachtig, maar wel glad en nog steeds pruttig. Veel mist.Ooit gaan we wel terug naar Ronchamp om de kapel goed te kunnen bekijken, nu was daar alleen een kop thee in een ietwat vervallen en kaal hotel en werd er een plan gemaakt voor de nacht. We zijn dus terecht gekomen in Toul, vlakbij Nancy. Hotel Villa de La Floraine. Ooit een soort theater, maar nu omgebouwd tot een hotel. Op de bonnefooi kun je toch leuke plakken ontdekken in de wereld. Met heel veel zorg en smaak was de inrichting verzorgd, Ed stond 's avonds wel met de porseleinen deurkruk in zijn handen en ook de splinters... Buiten zorgde de regen voor een papperige ondergrond en al glibberend hebben wij onze weg gezocht door het centrum, om uiteindelijk uit te komen in het restaurant tegenover het hotel. (Toul is van oorsprong ook een vestingstad met een dubbele meer en een soort van slotgracht om het centrum. Een grote poort vorm de ingang van het stadje. Middenin staat een kathedraal met twee afgetopte torens.) Met een lekker gevulde maag, we hadden overdag niet zo goed voor ons zelf gezorgd en kwamen er te laat achter dat in de streek waar wij doorheen reden, niet zoveel te vinden was en alle restaurants bleken dicht te zijn. Ach een balansdag is nooit slecht. We hebben een stuk door de Jura en door de Vogezen gereden. Prachtig en overal lag een heel dik pak sneeuw.
In onze kamer hebben we nog naar Sjakie en de Chocoladefabriek gekeken met Johnny Depp en daarna was het tijd voor Dromenland.

De weg terug naar Nederland is er een geweest van heel veel mist en nattigheid. Zo jammer dat je daardoor weinig meekrijgt van het landschap. De witte aarde gaat over in het wit van de lucht. In de Ardennen had de mist er echter voor gezorgd dat de bomen spierwit van de rijp waren. Prachtig. Een aantal berkenbomen waren zo zwaar geijsd, dat ze krom hingen van het gewicht. Langzaam ging de temperatuur omhoog tot aan Maastricht en daarna ging de temperatuur weer omlaag. De winter lijkt ook hier nog niet voorbij te zijn.