cultuurshock, maar .....wauw

We zijn even buiten de bewoonde wereld geweest, maar hier in Puerto Montt is een internet café, dus even tijd om weer wat aan het papier toe te vertrouwen. Johan en Ed zijn even op zoek naar een geheugenkaart voor Johan zijn fototoestel, want de afgelopen twee dagen zijn er twee geweest van wauw, zo gaat de geheugencapaciteit heel hard, wanneer je maar foto´s blijft nemen. Even terug naar Peru. De reis is voorspoedig verlopen, wel hebben we weer een sprongetje vooruit gedaan, het scheelt nu 4 uur met Nederland (klopt Ben). We hebben warm afscheid genomen van de gastfamilie van Emmeke. Johan en ik hebben nog een hele tijd met Maria en Victor buiten op het terras zitten praten, terwijl de anderen zich verloren in een fanatiek partijtje Risk. Het was een bijzonder gesprek, dat met namen ging over hoe zij tegen het gastouderschap aankeken, voordat Emmeke kwam en hoe het nu was. Bijzonder was dat Victor zei dat ze nu na een aantal maanden echt heel veel van haar houden en dat ze voor altijd hun dochter zal blijven. Het was heel bijzonder om even te mogen kijken bij hun en te zien hoe Emmeke het heeft Haar gastouders zijn 23 jaar getrouwd, maar zien eruit als pas getrouwd en dat straalt heel veel liefde uit. Ze werken zich een slag in de rondte, allebei, Victor werkt in huis daarom net zo hard mee. Op oudjaarsdag en nieuwjaarsmorgen was er rust en dus ook voor ons om bij te kletsen.
We vlogen eerst terug naar Lima, waar we tot half negen moesten wachten voor de doorgaande vlucht naar Santiago. Inmiddels vertrouwd terrein, dus niet moeilijk om onze weg te vinden op het vliegveld. Door het tijdsverschil van 2 uur kwamen we om ongeveer half 2 ´s nachts aan in Santiago. Daar werden we snel naar een hotel gebracht, waar we nog 3 uurtjes hebben kunnen slapen. Om 7 uur was daar het busje om ons terug te brengen naar het vliegveld.
De vlucht naar Puerto Montt duurde niet zolang en daar stonden we ineens op een voor ons onbekend terrein. Een nieuwe start van aftasten, wat is hier gewoon, wat doe je wel en niet. Wat wel gelijk opviel dat het hier veel relaxter is aangaande je spullen. In Arequipa konden we eigenlijk op straat niet zomaar een foto maken.
In dit deel van Chili zijn veel Duitse pioniers terecht gekomen. Hierdoor is er toch een andere bevolking ontstaan. Waren het in Arequipa voornamelijk Indianen, Spanjaarden en een mix en dan de gemengde huwelijken met gringo´s die als reizigers gekomen zijn en aan een lief zijn blijven hangen. Hier in Chili, vooral in dit deel zie je veel minder Indiaanse invloeden, maar een grotere diversiteit van mensen. Tot nu toe zijn de mensen ontzettend vriendelijk. Bij het afhalen van de auto hadden we een klein conclict, omdat we een getekende blanco visa cheqeu moesten achter laten en daar eigenlijk geen zin in hadden, maar er zat niets anders op......want we wilden wel een auto mee. Eerst het hele circus van krassen controleren, banden etc, toen de bagage erin en en route! Het was ineens een graad of 15 kouder, brrrr, wel even wennen, maar in de auto werd het al snel warm. Eerst naar Puerto Montt voor geld en een hapje eten. De bouw van de huizen in compleet anders en het lijkt ook wel alsof je vrij je fantasie mag volgen.
Besloten werd om eerst een stukje van de southern highway te volgen, over te steken met een pont en dan langs de fjord naar het noorden te rijden.
Rijdend langs de oceaan, besloot Ed dat hij even zijn handen in het water wilde steken en Johan moest even zijn reizigersdiarree kwijt. Zittend op een trapje, kijkend over het water, komen daarineens twee dolfijnen voorbij gezwommen. Ik had mijn gele onderbroek nog aan van oud en nieuw, zou het dan toch geluk brengen? Een mooier kadootje kun je niet krijgen. Het volgende geluksmoment was de aankomst bij de pont, deze wachtte nog even op ons en vertrok gelijk. Zeeleeuwen doken voor en achter ons op. Wauw!
Inmiddels was de weg veranderd in een gravelweg. We rijden in een pick up met stoere grote banden, dus dat was en is geen enkel probleem. Het ene na het andere panorama ging aan ons voorbij. Af en toe een klein dorpje met wat winkeltje en dan weer alleen maar natuur. In de omgeving zijn drie belangrijke vulkanen, allen nog bedekt met ijs. Het laatste stuk naar ons hotel ging door het begin van een nationaal park. Een lichtgroene kolkende rivier, zocht zijn weg naar beneden, ons af en toe de mogelijkheid gevend om door de bomen er een blik op te werpen. Wat een kleur en wat een kracht! Het hotel lag in Petrohue, een combinatie van hotel en cabaña´s. Een cabaña is een houten huisje met alles erop en eraan. Onze cabaña was er 1 uit duizenden. Sprakeloos werden we ervan. Een prachtig houten huis met heel veel ramen en doordat het het laatste huis was een prachtig zicht op het meer en de bergen erachter. Johan heeft geslapen in de beneden kamer met eigen badkamer en een raam als een televisiescherm, waardoor je liggend in bed het panorama kon zien. Wij hebben boven geslapen en hadden een iets ander uitzicht, maar prachtig.
Gegeten in het hotel, waar alleen maar een glimlacht regeert, daarna met volle maan terug naar het huisje. Om 11 uur ging de generator uit en moesten we het met kaarslicht doen. We hebben met de gordijnen open geslapen. Het blijft tot een uur of 10 licht en de zon komt op rond 5 6 uur.
Opstaan met mooi weer, beetje bewolkt, maar wel af en toe zicht op de vulkaan Osorno.
We zijn na het ontbijt eerst naar de watervallen in de rivier geweest. Volgens een foto in ons boek zag het er niet bijzonder uit, maar een hollands echtpaar zei dat we er echt naar toe moesten. En terecht. Er zijn geen woorden om het te beschrijven. Langzaam trok de lucht helemaal open zodat ook de vulkaan zichtbaar werd. Ze vergelijken de vulkaan met de Fiji in Japan. Heeft dezelfde vorm, is grijs en rood, symmetrisch van vorm met daarop een grote kegel van sneeuw.
We hebben twee uur bij de rivier doorgebracht. Er was ook een route door het bos met daarbij een verklaring van het bos. Doordat er in het begin van 1900 een eruptie geweest is, is de hele omgeving van zwart lavazand en gesteente. Er groeit hier heel veel bamboe. Dat is het eerste dat weer begint te groeien na een eruptie, daarna komt de rest. Ze noemen het echt een jungle en wanneer je er doorheen loopt ervaar je het ook zo. Alles is groot en vochtig.
´s middags zijn we de vulkaan opgereden. Ed in zijn element, want het was alleen maar gravel omhoog. Boven gekomen zijn we een stuk gaan lopen. Elke keer verbaasd het mij weer dat je in zo´n onherbergzaam gebied, waar niets meer groeit, toch zoveel kleurscharkeringen kunt zien, waardoor het zo mooi wordt. We zijn niet tot de sneeuw gelopen, maar wel naar de zogenaamde rode krater. Deze stak af tegen het grijs van de andere lava, af en toe een geel stuk zwavel....
We zaten op 1300 meter. Het voelde aan als de wintersport. Later, wat lager, gezeten op het terras, met onze snufferd in de zon, werd dit alleen nog maar versterkt.
Ed heeft nog wel last van diarree, Johan is er weer van af, ik heb het heel even gehad in Arequipa, ach het hoort erbij. We zijn vol gestopt met allerlei kruidendrankjes en de norit doet het goed.
Gisteravond hebben we zelf gekookt in onze cabaña, gezellig.
We hebben nu afscheid genomen van Petrohue en zijn op weg naar Chiloé, een groot eiland onder Puerto Montt, waarvan men zegt dat het een heel oorspronkelijk deel van Chili is. We zijn benieuwd.
Chili is heel anders dan Peru. We hebben daar door omstandigheden niet veel kunnen doen, dus kunnen we het niet helemaal vergelijken (peru heeft eigenlijk alles woestijn, oerwoud, hooggebergte, stranden en palmbomen), maar het voelt heel anders aan. In sommige opzichten leek Arequipa verder dan dit stukje. bijvoorbeeld geldpinnen is hier veel lastiger, een internetcafé vinden is lastiger, maar het is hier wel veel rustiger. Het lijkt heel erg op Noorwegen en Alaska.
Ik ga kijken of de mannen weer op komst zijn en wie staat er achter mij Ed! Lieve allemaal het wordt vervolgd. Tot nu toe genieten wij met vollen teugen en zijn we eigenlijk twee dagen een soort van sprakeloos geweest. (lekker rustig, grapje)