El Calafate, toeristisch? Ja!

zittend in een voor onze ervaring inmens internet café. We zijn de wereld van het echte toerisme binnengewandeld. Waar komt men voor? Voor de gigantische gletsjers die in dit gebied zijn. De petito mereno groeit nog steeds en dat is voor de huidige tijd eigenlijk heel bijzonder, omdat de meeste gletsjers aan het terugtrekken zijn. El Calafate is een bijzonder oord, want aan de ene kant is het héél toeristisch en krijg je een soort oepsgevoel, aan de andere kant heeft het ook een bepaalde charme. In tegenstelling tot Chileense plaatsen is er hier wel moeite gedaan om een soort van sfeer te creëren in de bebouwing. Misschien ook omdat de invloed van de Mapuche indianen hier nog best groot is. Er zijn veel souveniers te koop, maar daar zitten ook echt mooie dingen bij, welke een mooie mix zijn tussen kunstnijverheid en souvenier. We hebben gisteravond nog een tijd in het hotel in de lobby gezeten met onze laatste carmenère. Dat is rode wijn gemaakt van een bijzondere druif welke in Frankrijk is verdwenen, maar deze hebben ze zo´n acht jaar geleden weer teruggevonden in Chili. Ik ben niet zo heel snel om wanneer het om wijn gaat, maar o,o, o, wat hebben we lekkere wijn gedronken. Nu gaan we op ontdekkingstocht naar de Argentijnse wijnen. Vanmorgen om 6 uur ging de wekker, dat viel wel even tegen. Men had gezegd dat we om kwart over zeven opgehaald zouden worden door de bus, uiteindelijk werd dit bijna acht uur! Mañana kennen ze toch ook wel een beetje in Chili. De bus zat voornamelijk vol met toeristen. De auto hebben we vaarwel gezegd en het was leuk om eens in de bus te zitten. Het passeren van een grensovergang is een groot avontuur. De hele bus leeg, gretige, oude zure dametjes die zich een weg proberen te dringen naar het begin van de rij. Het toilet dat overspoelt wordt door een teveel aan lading en waarbij, wanneer de deur opengaat je denkt......hmmmmm. 5 uur de tijd om de mede passagiers te observeren. Veel jongeren die aan het trekken zijn met hun rugzak, maar ook veel ouderen die hetzelfde doen. Bij sommigen druipt de kak ook af van de spullen en het uiterlijk. Een stel uit Brazilië is uitzonderlijk. Niet te beschrijven, maar hij was heel speciaal. Omdat wij als laatsten instapten zaten we verdeeld door de bus. Ed zat bij een aantal Duitsers die op de bonnefooi een ticket hadden gekocht. Hij heeft behoorlijk zitten te kletsen. De reis op zich ging voorspoedig. Kilometers door de pampa en dat is niet echt heel boeiend. In de bus een film over een footballplayer die in de gevangenis komt en door de directeur voor het blok wordt gezet om een team te vormen en tegen de bewakers te gaan spelen en dat moet natuurlijk mislukken, maar de gevangenen winnen de game.
Langzaam komen daar de bergen weer inzicht, zoals ook de Torres del Paine zichtbaar waren. We komen in de richting van de gletsjers. In de verte zien we het blauwe smeltwater en zowaar zie je een aantal grote schotsen drijven. Dat beloofd wat. We werden opgehaald op het busstation door een ongeduldige Argentijn en hij is daar niet de enige in. Zo op het eerste gezicht lijken ze wat minder relaxed dan de Chilenen, maar we zijn er pas een halve dag. We hebben een cabaña, keurig verzorgd met alles erop en eraan. Twee aparte slaapkamers. De gordijnen worden ingespoten met een parfum, dat laten ze gelukkig morgen achterwege, want je krijgt het er Spaans benauwd van. We hebben de rest van de dag gebruikt om een beetje te lanterfanteren, wat dingen uit te zoeken en van het lekkere weer te genieten. Het was hier vandaag bewolkt, maar wel een graad of 24 en veel wind, maar veel meer een landwind. Morgen gaan we op een dagexcursie naar verschillende gletsjers. Voor de dag erop hebben we nog een citytour, waar bij ook een grote bezocht gaat worden met prehistorische tekeningen, met name handen welke je veel tegenkomt in Argentinië en Chili. In Chili zijn we er niet meer aan toe gekomen. We kwamen de Hollanders met hun leger voortuig ook nog weer tegen en hebben wat bij hun gedronken. Er stond in Torres del Paine ook een Nederlandse jeep, waarvan je kon zien dat ze met kinderen reisden. Van de Hollanders begrepen we dat het eigenlijk een heel bijzonder verhaal is, omdat ze met vier kinderen voor 6 maanden aan het trekken zijn, omdat moeder terminale borstkanker heeft en dit de laatste droom is die in vervulling gaat. De kinderen hebben speciaal toestemming gekregen om een half jaar niet naar school te hoeven en voor één van de kinderen hebben ze de cito toets voor dit jaar bij zich.
Het is wel weer apart om in een nieuw land te zijn. Weer even wennen aan de valuta, het aftasten van de mensen. In het plaatselijke kunstcentrum werd daarnet een tango gedanst. Ja, tuurlijk dat is Argentinië. We kijken nu al uit naar de laatste dagen in Buenos Aires, maar voorlopig gaan we ons eerst hier laten verrassen met wat we morgen allemaal tegen gaan komen. Onze Nederlandse gastheer van een aantal dagen geleden heeft een tijd in Argentinië gewerkt en vertelde ons dat het zo bijzonder is dat veel Argentijnen niet zeggen dat ze Argentijn zijn maar dat ze een Italiaans paspoort hebben, of Spaans of Duits. Het schijnt dat 60 % Italiaans is. De invloed is wel terug te vinden hier in El Calafate. Illy koffie, pizza en veel pasta, maar gelukkig kun je ook de empanada´s in de supermarkt kopen. Het ziet er naar uit dat El Calafate heel erg in ontwikkeling is, in de richting van de baai wordt een hele grote boulevard gebouwd, ze verwachten blijkbaar nog veel meer toerisme. De echte natuurfreaks willen hier zo snel mogelijk weer weg, acht wij vinden het voor twee dagen wel gezellig. Het blijft een komen en gaan in het internet café. Ik ga afscheid nemen en proberen om morgen nog weer wat te schrijven. Heel veel liefs ook van Johan en Ed.
groetjes Marleen.