de laatste drie kwartier in Bueños Aires

Over drie kwartier worden we opgehaald bij het hotel om naar het vliegveld te gaan. Ruim de tijd, want we vertrekken pas om 4 uur, maar het zal wel nodig zijn. Buiten is het een stralend blauwe lucht en er waait een aangenaam windje. Hier in de stad komt het leven pas langzaam op gang. Nu begrijpen we waarom mensen om 1 uur nog binnen komen bij een Milonga. De winkels gaan nu 1 voor 1 langzaam open, maar de helft van de straten is nog voorzien van ijzeren hekken. Ze gaan laat open, laat dicht, Argentijnen gaan niet voor 10 uur eten en dus ook nog heel laat dansen. Er komt buiten een bus voorbij gescheurd, je kunt hier beter een taxi namen. Alle buschauffers hebben het Schumacher syndroom.
Iedereen lijkt hier verantwoordelijk voor zijn eigen stoep. Bij elke afscheiding van het huis komt er een nieuwe variant aan stoeptegels. De een is wat trouwer in het onderhoud dan de ander. Het is zo af en toe een slalom om de verschillende drollen, wat wil je ook met deze honden cultuur. Hoewel er hier in de stad minder zwerfhonden rondlopen. Men is ijverig bezig met het boenen van de stoep en een aangename zeepgeur komt zo nu en dan om de hoek met de wind mee. We hebben nog een leuk winkeltje ontdekt en hebben nog wat laatste leukigheidjes kunnen kopen. Nu is daar alleen nog maar het wachten en het gevoel dat we zeker nog een keer naar Bueños Aires terugwillen. We zijn er niet meer aan toe gekomen om naar de grote begraafplaats toe te gaan en geen enkel museum heeft voor ons de deur opengedaan. Twee dagen is te kort en we wilden ook nog van het laatste mooie weer genieten.
Gisteravond is een weergaloze belevenis geworden. We werde sjiek opgehaald met een busje en voor het theater afgeleverd. Het diner was lekker en niet uitermate veel, maar precies goed, met een heerlijke Argentijnse fles rode wijn. Om half elf begon de show, bestaande uit live muziek, met een zanger en een zangeres en 4 dansparen. Het wisselde elkaar continu af en omdat we in het Piazolla theater zaten kwam er heel veel muziek aanbod van de grootmeester. Verder werd ook de romantische tango zanger Carlos de Claudel (weet niet hoe je het schrijft ) in het zonnetje gezet. De zaal zat niet alleen maar vol met toeristen, maar ook met zuid amerikaanse tangofans en dat gaf wel een heel aparte sfeer. Wij hebben in iedergeval enorm genoten van de snelheid en de passie van de muziek en de dans. Terug in het hotel bleek daar nog een avond te zijn. We hebben deze keer entree betaald en zijn nog een uurtje gaan zitten met een drankje en we hebben deze volkse variant bekeken. Leuk om in 48 uur de verschillende vormen voorbij te zijn komen. De Milonga in het hotel, welke elke keer op andere plaatsen is en waardoor je de hele week kunt blijven dansen. In La Boca als bijverdienste op de straat bij de restaurants en in showvorm met professionele dansers en wel wat acrobatiek, maar met een snelheid zo fabuleus.
Moe maar voldaan zijn we om 2 uur naar bed gegaan. Het was een beetje moeilijk om wakker te worden. De tassen zijn met veel moeite weer volgepropt, een laatste wandeling een laatste internetcafê en dan nu weer terug naar huis. Het is een prachtige reis geweest met een enorme verscheidenheid aan ervaringen en dat maakt wel dat het in ieder geval voor mij een onvergetelijke ervaring is geweest en ik denk dat dat voor Johan en Ed ook zo geldt. Tot zondag bij de thuiskomst. Liefs Marleen en van de mannen.