waarschijnlijk het allerlaatste bericht.

We zijn nu één week thuis, wat gaat de tijd toch snel. Onvoorstelbaar. Vorige week moesten we nog ongeveer een uur vliegen. Ik ga nog proberen of ik nog wat foto's op een site kan zetten en dan is het echt gedaan met het reisdagboek van Marleen.
Ik heb het allemaal over gezet naar een Word bestand, zodat ik alles achter elkaar heb staan.
De oven is bijna warm voor de broodjes, het sinaasappelsap geperst en het voelt goed om weer thuis te zijn. Buiten is het grauw. Even leek het erop dat het winter ging worden, maar de temperatuur is weer omhboog en er hangt een grauwsluier voor het raam.
Heb ik na de grote vakantie nooit zin om weer te gaan werken, nu ben ik met veel plezier weer naar mijn werk gegaan. Misschien heeft dat te maken met het feit dat je onbewust weet dat het heel bijzonder is geweest om twee weken langer weg te zijn dan normaal, waardoor alles in een ander perspectief komt te staan. Dit besef zorgt er waarschijnlijk voor dat er een andere beleving ontstaat. Het is een hele bijzondere maand geweest, waarin we veel moois hebben gezien en mogen beleven. Dat is wat je nooit meer afgenomen kan worden. Het zet een spiegel voor je neus in zowel positieve als negatieve zin. Het zorgt er voor dat je gaat nadenken over wat je hebt, maar ook wat je misschien ook wel weer eens anders zou kunnen doen. De vanzelfsprekendheid van ons bestaan komt voor mij altijd wel weer in een ander licht te staan. Ik weet ook dat ik weer net zo gemakkelijk instap in de hectiek van ons Westers bestaan, maar misschien blijft er een klein sprankje van de rust en het anders kunnen doen hangen. Het was heerlijk om iedereen weer te zien, zowel familie, collega's en de kinderen op school. Het mooiste vond ik de opmerking van Albert die aangaf dat het leek alsof ik een face-lift had ondergaan. Dan ben je echt uitgerust.
Het is wel schrikken, dat wanneer je even buiten beeld bent geweest, je ziet dat na twee weken iedereen al weer aan het rondrennen is. Het is druk, druk, druk en druk. Goed is dat niet lijkt mij.

Ed herinnert mij eraan dat ik nog problemen had om Argentinië uit te komen. Ik mistte een stempel van de binnenkomst op het formuliertje wat je moet bewaren in je paspoort. Ik had wel een stempel in mijn paspoort, Johan en Ed hadden het ook op het formulier, maar bij mij was daar iets mis gegaan, dus moest ik een heel nieuw formulier invullen. Hebbende over rust, hmmm, ik werd boos, we hadden stress om een vliegtuig te halen, dat later heel veel vertraging bleek te hebben. Dit schrijvende realiseer ik mij, dat ik dus wel heel snel weer in de valkuil stapte van je laten opfokken, of kwam het door de vliegstress?

Gisteren heb ik Ed zijn foto's opgehaald. Het is wel de laatste keer dat we aps foto's hebben gemaakt. De fabrieken gaan failliet, het ontwikkelen wordt heel duur. Het digitale tijdperk gaat het analoge fotograferen echt wegdrukken. Maar.....met de foto's is daar ook het herbeleven van een prachtige reis (want het was meer dan een vakantie), een reis die echt onvergetelijk is geweest.