morgen vlieg ik naar Oslo

Al mijmerend, achter de computer, gaan mijn gedachten terug naar 30 jaar geleden. 17 jaar, eindexamen gedaan en voor een jaar naar Noorwegen. Het is dertig jaar geleden en daarentegen lijkt het soms alsof het gisteren was. Toen keken we met opgetrokken neuzen naar de dertigjarige jubilarissen die op de reünie kwamen. Wat waren dat een oude bokken, grijs, saai, uitgeblust. Nee, neem ons dan, wij: bruisend van energie en niet te stuiten.
Nu dertig jaar later is het mijn beurt om als tredveårs jubilant naar Noorwegen af te reizen. De bril die ik op heb is een hele andere, hoewel ik zal zeker ook de grijze haren zie, de bolle buikjes, de vetrollen in de taille, de glimmend kale hoofden etc....... Wij zijn toch de generatie (denken wij) die veel jonger is dan de generatie van dertigjaar geleden (als jubilarissen). Wij bestijgen nog gletsjers, staan op een snowboard, voelen ons eeuwig.....hmmmm....
Zonder gekheid op een stokje. Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn. Wie nemen er allemaal de moeite om naar Hurdal af te reizen? Waren zij er tien jaar geleden ook bij, of zijn er nu ook mensen die al 20 jaar niet meer geweest zijn. Hoe is de school nu? Ik zag op de site dat ze tegenwoordig een reisstroom hebben. Dat zou nou helemaal mijn ding zijn. Stel je voor dat je op een school werkt en dat ze daar een vak als reizen hebben, inhoudend dat je met een hele groep op reis mag............. Toch maar weer even verder mijmeren en dromen. Om half negen vertrekt mijn vliegtuig en om kwart over tien kom ik aan op Gardemoen. Wanneer alles goed gaat komt Ann Kristin mij halen. Ik verheug me er enorm op.