reünie op Hurdal

Op vrijdagmiddag gingen we om 5 uur richting Hurdal. Een lichte spanning maakte zich over ons meester. Komen er veel? Wie komen er? Zijn het die mensen waar we veel mee optrokken, of zijn het juist anderen. Hoe zien we er met z'n allen uit? Herkennen we elkaar nog wel. Bij aankomst kwamen we de eersten al tegen. Dat viel absoluut niet tegen. In Noorwegen wordt niet gezoend, maar wordt er een klem gegeven. Wang tegen want. Wanneer je iemand heel leuk vindt, komt daar nog een omhelsing bij. Bij het avondeten waren we al met 21 stuks. Langzaam komen we op gang, eerst nog voorzichtig aftastend, want het is tenslotte lang geleden dat we zo aan een tafel hebben gezeten. Maar het ijs breekt en de ongein van vroeger maakt zich snel meester over een aantal van ons. sommigen zijn nooit meer op een reünie geweest, daarom is het des te bijzonderder dat ze er zijn. Na het avondetend krijgt elke jaarsgroep een ruimte om koffie te drinken en weer kennis met elkaar te maken. Wij zijn bij lange na niet de oudsten van de reünie. Dat zijn de 60 jaars jubilanter. We kletsen ons suf. Al snel wordt duidelijk dat een aantal van ons de littekens van ons leven behoorlijk met zich meedragen. Scheidingen, het gevecht tegen kanker, partners die zijn overleden door ziekte of zelfmoord, een klasgenootje dat zelfmoord heeft gepleegd, een dochter die in een tunnel met vrienden in de auto is verongelukt, een zoontje dat 7 jaar heeft gevochten tegen leukemie, maar alsnog is overleden. Het zet zijn stempel op de avond, maar leidt er ook toe dat de gesprekken al snel de diepte in gaan. Zonder dat we het merken is het laat. We hebben nog een fles wijn meegenomen. Op Hurdal mag niet gedronken worden, doen we het toch. Tja, als je bijna vijftig bent of al, kun je daar toch deels ook zelf over beslissen. We hebben een klein glaasje gedronken, maar we voelden ons weer als 30 jaar geleden. Om twee uur vielen de luikjes dicht, het ontbijt zou om 9 uur zijn, dus toch maar slapen. Na een korte nacht, gingen de gesprekken weer langzaam door. Na het ontbijt druppelden er nog wat verlate klasgenoten binnen. En elke keer was daar weer het feest van de herkenning. Wat leuk dat je er bent! Tjee, jij bent geen spat verandert......en ik herken je wel, maar wat is nu je naam? De dag ging verbazingwekkend snel voorbij. Eten, praten, koffie, lunch, praten, koffie, eten,......praten.... s'middags bleek dat onze lievelingsdocent ook gearriveerd was. Wat was het leuk om de muziekdocent weer te treffen, die ons schoolkoor tot ongekende hoogte had getild. Nooit weer gezien en nu was hij er met zijn vrouw. Voor het avondprogramma moest er nog wat geoefend worden. Binnen een minuut waren we weer terug in de tijd en werden we weer onder zijn bezielende leiding opgetild naar een ander niveau. Bijzonder. 's avonds was er een feestdiner, waarbij we werden bediend door het personeel van de school. Zoals altijd was er een feestbijeenkomst in de gymzaal, waarbij elke groep zich even presenteerde. De schobbejakken van mijn jaar hadden bedacht dat Marleen dat wel kon doen. Hoe zo de pineut? Stond ik daar als Nederlandse voor een groep van misschien wel 200 mensen of meer. Gelukkig gaat mij dat wel goed af en zelfs in het Noors zat daar de humor. De complimenten waren niet van de lucht. Ik weet ook niet hoe het komt dat ik zo goed Noors spreek en dat het na 30 jaar eigenlijk niet slechter is geworden. We hebben de sterren van de hemel gezongen en ik kreeg het voor elkaar om onze muziekleraar heel verlegen te maken.