dilijan, goshavank en haghartsin

De mevrouw van het hotel schrok wel dat we al om 8 uur wilden ontbijten, maar het stond keurig voor ons gedekt. Het omeletje zwom in de olie, maar verder was het keurig verzorgd. De dames willen van alles van ons weten, maar ons Armeens wil niet zo snel vlotten. Met handen en voeten wil het een beetje, maar er zijn grenzen. Er is echt niets in deze taal te herleiden of te herkennen. Om negen uur worden we gehaald door Gerard. We gaan eerst naar Dilijan. Gisteravond op tv gezien en nu lopen we er doorheen. Ooit was dit een soort resort voor de sovjets, met mooie houten huizen. Er stonden ook sanatoria en er was een hotel waar beroemde Russische regisseurs hun vakantie kwamen doorbrengen. Hiervan is niet meer zoveel over. Ze zijn weer een soort van openluchtmuseum aan het maken door huizen te herbouwen in de oude stijl met museum, guesthouse en restaurant. We zijn er snel doorgelopen. Het lijkt alsof de Armeense wereld pas laat ontwaakt. Vreemd werden we aangekeken om tiwn uur dat we daar al langsliepen. De koffie juffrouw moest gebeld worden, haar terrasje stond nog niet, dus hebben we haar geholpen om alles buiten te zetten. De koffie smaakte er niet minder om. Daarna zijn we naar Goshavank gegaan. Letterlijk betekent dit vank = kloster van Gosh. Mkhitar Gosh was een intellectueel, rechter, voorganger en docent die hier een school/klooster stichtte in 1188. We werden rondgeleid door Zarik Grigoryan, een oude dame van 69, wiens leven volledig in teken staat van het klooster. Ze gebruikt twee bezems per week om alles schoon te houden. Achter de grootste kerk heeft ze een klein museumpje ingericht. Je moet eerst daar naar toe en dan pas mag je de rest zien. Vol trots verteld ze alles. Gisteren is er een groep van 1000 man geweest ( dat hebben we op tv gezien) Ze had een goede dag. Terwijl wij rondlopen komen er verschillende asobakken aangereden. Het lijkt wel of ze ook geen opvoeding hebben genoten. Luid lachend en buiten de paden tredend, redelijk respectloos. Volgens onze gids is dat ook niet echt Armeens. Bijzonder is dat in de kerk de symbolen van vier geloven of beschavingen terug te vinden zijn. Joods, Arabisch, Perzisch en Armeens. Ooit is het hier een praal en pracht van goud geweest, maar de Mongolen hebben alles leeggeroofd. De grote kruizen voor de ingang hadden zelfs goud ingelegd en men wist dat wanneer je dat stal het slecht met je af zou lopen. Men deed het gewoon niet. Nu is er niets anders dan stof en steen over. Soms zie je nog een vaag spoor van kleur in een ornament, zoals de rozet voor de vrijheid die rood en groen was. De volgende stop was Haghartsin. Deze staat diep in de bossen, maar op dit moment ook volledig in de stijgers. Het is ook een kloosterkomplex. Dit waren vroeger in ARmenie de centra voor de wetenschap. Eigenlijk was het universiteit, kerk en klooster en gerechtshof ineen. Bij het klooster was een heel klein hofje waar een klein bakkertje zat. Een vrouw en man bakten daar een soort broodstengels gevuld met kaas. mmmmmmmmmmmmmmmm. De priester heeft het handig aangepakt, want eigenlijk mag hij geen commerciele activiteiten ontplooien, maar dit is een soort van openluchtmuseum en de opbrengst gaat direct naar de kerk. Een rijke van oorsprong Armeense oliesjeik heeft vorig jaar gezien hoe erbarmelijk het klooster erbij stond en heeft besloten om alles zeer professioneel op te laten knappen. Het moet het best opgeknapte monument in Armenie worden. Terug richting Vanadzor, slaan we af naar linkt met de bedoeling om door een Russisch dorp te rijden, wat bewoond wordt door Russen die nog orthodoxer zijn dan orthodox, We zijn zo ook tegen gekomen in Alaska. De mannen hebben hele lange baarden. De vrouwen hebben lange rokken en het hoofd bedekt met een hoofddoek. Ze hebben geen tv, werken ongelooflijk hard, maar de mannen rijden wel in goede auto's. Door de regen was iedereen binnen en hebben we twee baardmansen gezien. In het volgende dorp werd de bus verruild voor een jeep en gingen we richting bos en berg. Ed mocht een stuk rijden, in een heuze Russische legerjeep. Dit is de enige manier om nog bij het huis van Gerard te komen. Het modderpad slingerde zich met grote stenen en kuilen omhoog. De regen maakte het een spectaculaire, glibberige rit. Boven gekomen kwam er een jongen op een paard, als een Argentijnse guacho aangereden. Dat was Vladich, het van oorsprong Russische jongetje dat in dienst is van Gerard als bewaker, maar ook voor de koeien en al het andere werk. Een harde werker met mooie groene ogen. Terwijl de sjaslik klaargemaakt werd en het vuur voorbereid, hebben wij de omgeving van de boerderij verkend. Wow, wat een gebied. Een groot huis, dat nog lang niet af is, het bewakershuisje, bijna af. Stallen, sauna, barbequeplaats, generatorhuisje. De watercentrale voor de electriciteit....bos, bos bos en nog eens bos. Prachtig uitzich over het hele dal tot ver richting Dilijan. Gerard probeert redelijk zelfvoorzienend te leven hier. Verbouwd eigen groente, heeft kippen en koeien. Ze maken zelf de kaas, yoghurt, boter. Room is er vanzelf. Vladich bakt het brood. Naast het boerenbedrijf zijn er de inkomsten van de reisactiviteiten. Gerard organiseert trekkings, wintersport-vakantie, taalcursus, groepsreizen en maatwerk zoals onze reis. Bijzonder om te zien dat iemand voor deze manier van leven kiest en als zo ongeveer de enige buitenlander het niet altijd gemakkelijk heeft. Na een heerlijke maaltijd hebben we nog even gekeken hoe de koeien werden gemolken, met veel liefde door Vladich. Daarna zijn we weer de berg afgehobbeld. Het laatste deel werd overgenomen door een vriend in een taxi, welke echt dacht dat hij schumacher was..... Dit hebben we toch maar een beetje getemperd, het leek ons niet echt leuk om in de greppel te eindigen. Nu gaan we nog lekker een drankje drinken en dan moe, maar tevreden slapen. We hopen dat Gerard morgen onze bagage mee terugneemt uit Yerevan. hij gaat daar zijn andere gasten uitzwaaien op het vliegveld.