tegen de grens aan met Spanje

Een rustig lounche muziekje komt achter mijn rug uit de luidspreker. De hal waar ik zit van hotel Guerreiros de Rio river hotel is er één van moderne architectuur. Steen. hout en wit pleisterwerk. Het meubilair is oranje en blauw, om acht uur gaat het restuarant open en wordt daar het Carnavalsmenu gereserveerd. De Portugezen hebben een lang weekend, dus zit het hotel helemaal vol. We hebben vandaag weer een heerlijke en prachtige dag gehad. Het was denk ik de warmste tot nu toe, aan het einde van de middag kwamen er wolken en werd de zon verdrongen uit het zicht. Gisterenavond werden we nog een café ingepraat door een Engelsman. In het café de Duke of Holland zou een band spelen. Het bleek dat hij het zelf was samen met een vriend, maar de sfeer was goed, modern ingericht, maar verder erg Engels. Vanmorgen zaten we om 9 uur in de auto op weg naar een nieuwe bestemming. We zijn eerst naar Lagos gegaan, want van de week hadden we dat alleen maar in het donker gezien. Er loopt een stuk oude vestingsmuur langs de weg aan het water en er lig een kleine Citadel in de monding van het kanaal, vanuit de rivier naar de haven. Om half 10 voelde je al voorzichtig de warmte van de zon, het zand op het strand was daarentegen ijskoud. Het wordt een gewoonte/ritueel om eerst even een lekker bakkie te drinken op een leuk terras.Hier wordt nog wat extra geld uitgegeven voor wat kaarten, een mooi poloshirt voor Johan en extra leuke fleurige sokken voor Ed. We hebben een voorzichtige route uitgezet, langs wat speciale stranden waarvan gezegd werd dat daar de autenticiteit hoog is, langs de rode rots naar een haventje aan de overkant van Portimão. Het stuk met de rode rots, altijd op de posters van de Algarve, maar oei, oei, oei, het was wel een beetje teveel van het goede wat betreft het toerisme. Ach, ja we mogen wel een beetje kritisch worden. Het strand was prachtig, mooi schoon, goed onderhouden. Tot nu toe hebben we wel het beeld dat de Portugezen veel moeite stoppen in het verzorgen van boulevards, stranden e.d. Over de hele lengte van het strand liepen daar houten flonders. We ontdekten ook dat je hier dolfijnenspotting kunt doen, dat bewaren we maar voor een andere keer. We rijden kris kras door Portimão en overal waar ongebruikte rode bakstenen schoorstenen omhoog steken zie je dat de ooievaars daar een nest op hebben gebouwd. We volgen de weg langs de rivier en komen uit in Ferrogudo. Hiervan werd beschreven, dat hoewel het tegenover Portimão ligt, dit totaal niets weg heeft van de drukte aldaar. Wat blijkt we komen bij een restaurant terecht aan het water waar je de vis koopt per gewicht. Een ober laat een grote schaal zien met de vis van de dag en daaruit kun je kiezen. Aan de waterkant staan een twee koks zich een breuk te werken om alles schoon te maken en op het houtskool te grillen. We kijken uit over het water, in de verte ligt er een marine schip en is er een boot met kranen jachten aan het opladen. De vis is zo vingerlikkend lekker. Het wordt geserveerd met gekookte aardappelen, olijfolie en knoflook en met een heerlijke gemixte salade. De zon zakt een beetje achter de sluierbewolking, maar wij zitten heerlijk op het terras, terwijl de Portugezen met een dikke trui, de weg naar binnen zoeken. De baas van het restaurant heeft een soort watertaxi, waarmee hij gasten of naar hun boot brengt of naar de overkant.Na het eten besluiten we de kust achter ons te laten en het binnenland in te trekken, waardoor we ook het één en ander van het achterland kunnen bekijken.Het eerste stuk is er één met heel veel kurkeiken. Op veel plaatsen ligt het kurk hoog opgestapeld. Opvallend is de middagsrust in de dorpjes. Waar aan de kust vaak de mannetjes zitten te beppen, zien we hier overal een verzameling van oude vrouwtjes met elkaar in gesprek. Volgens de traditie zijn de meesten vanwege allerlei overleden familieleden in het zwart gekleed. Klein, gebogen en zwart. Wat een uitgestrektheid tussen de verschillende dorpen. Mensen zijn hier erg op zich zelf aangewezen. We hebben ongeveer twee uur de tijd om voor het donker bij ons hotel te komen. Dit ligt in een klein dorp met uitzicht op de rivier die Spanje en Portugal scheidt. Nu is het wachten totdat om acht uur is en het restaurant open is. We hebben nog drie volle heerlijke dagen voor ons in een andere omgeving waar je erg goed kunt wandelen. Misschien maken we ook nog wel een oversteek naar Spanje. Ed en Johan krijgen informatie over wandel- en fietsroutes in de omgeving. Misschien komen we in Sevilla, maar er is genoeg te beleven hier in de omgeving dat we dat ook voor een andere keer kunnen bewaren. De Portugezen zijn erg vriendelijk en we hebben onderweg voor 1,80 twee koffie en een thee gedronken. Niet voor te stellen. We dachten dat we vanmorgen met 3,10 het goedkoopst uitwaren, maar dit sloeg alles. Bij elk woordje Portugees dat je probeert uit te spreken, krijg je een grote glimlach. Ik had in een beschrijving/beoordeling van de hotels gelezen dat mensen beklaagden dat er zo slecht Engels werd gesproken. Mij valt op dat er zelfs ouderen zijn die een behoorlijk mondje mee spreken. Nu is het tijd voor een vulling van een gaatje in de maag.