twee dagen hoge kaukasus, nu even tblisi

even snel een berichtje vanuit Tbilisi. We zijn hier om te kijken naar een huurauto. Wij hebben de bergen gedaan met de jeep van Gerard, maar deze is niet erg comfortabel en absoluut niet waterdicht en nu het buiten warm is ook potdicht en gelijk een sauna. De mannen zijn naar het plein en ik neem de gelegenheid gelijk aan om wat te schrijven. Eigenlijk is het een onbegonnen zaak om bepaalde indrukken op papier te zetten. Wij zijn helemaal naar het noorden gerede3n naar Kabechi, dit ligt op de oorspronkelijke weg naar Rusland, maar deze is al sinds 2003 hermetisch afgesloten. Om daar te komen ga je eerst langzaam omhoog door een lange vallei, waar op dit moment alle bloesembomen vol in bloei staan. Zo her en der staan er prachtige kerken op de toppen en af en toe staat daar ook al een vierkante uitkijktoren die in het verleden gebruikt werden als wachttorens. Naarmate we hoger komen, wordt het kouder in de jeep. Het is nog vroeg in het seizoen en de meeste koffietentjes langs de weg zijn nog dicht. Een bewaker is zo lief om even koffie voor ons te zetten. Daarna klimmen we door. Daar is de eerste sneeuw en op 2200 meter komen we aan in Gudauri een skiresort. Nu is het er verlaten. Er is weinig verschil te zien tussen de verlaten sovjethotels en de luxe appartementen complexen die gebouwd gaan worden, maar waar de bouw is gestaakt. In een skihut kunnen we een heerlijke kebab eten. De hele familie zit naast de enige kachel in het pand en ze gaan allemaal rennen nadat wij onze bestelling hebben geplaatst. Leen gaat even met haar voeten in de sneeuw staan. Daarna vervolgen wij onze weg naar de Jvaripas op 2416 meter. Wauw, wat een panorama en wat een sneeuw. Daarna begint het echte avontuur. De weg wordt niet meer onderhouden en zit vol met gaten. Door de smeltende sneeuw zijn er ook nog ijsplaten, maar de oude sovjetjeep rijdt als een zonnetje. We stoppen vaak voor foto's en dan komen we aan in Kabechi. We overnachten bij Diana in een homestay en worden ongelooflijk in de watten gelegd. Wij hebben de hele bovenste verdieping tot onze beschikking en het is er zo warm dat je af en toe de deur maar openzet. Zij hebben gas.....en stromend water. Ed en ik lopen even het dorp in. Ooit hadden zij hier de hoop op betere tijden. Toeristen die hier komen wandelen en de doorgang naar Rusland. Nu lijkt alles op zijn gat te liggen. In het dorp struinen de koeien naar de eerste groene sprietjes van de lente en wij hebben even een voorproefje van het klooster op de berg met daarachter de berg Kazbechi, daar komen wij voor. Na een lekkere fles wijn en een heerlijke maaltijd gaan wij slapen. Bij het ontwaken zien wij dat de top helemaal bloot en helder is en de zon schijnt. Wij gaan voor het avontuur. De weg naar boven schijnt deels nog met sneeuw bedekt te zijn, maar met de stoere jeep hebben wij een gratis jeepsafari. Ineens staat daar de sneeuwschuiver met een hoop sneeuw, nu moesten we gaan lopen. Ons voorbereidend op een tocht van zeker een halfuur, stonden wij ineens op de openvlakte, met daarachter het bergmassief dat tussen Georgie, Rusland en ook een stukje Tsjechstjeni"e ligt. Wauw wat een uitzicht. Wij fotograferen ons gek. In de kerk blijkt het bloed heet te zijn.
Er loopt een plastic gasleiding van beneden en van de berg loopt een leiding voor het bergwater. Hoezo bronwater, ijs en ijs koud. Achter de kerk is een priester bezig met een aantal werklui om een muurtje te herstellen. Terwijl zij aan het werk zijn wordt er meerstemmig gezongen. Een moment van bezinning is daar. We dalen af naar het dorp voor een lunch bij Maria. Voor de middag staat de snovallei op de rol. Voor zover wij hierin kunnen komen, omdat dit een bekend gebied is vanwege lawines, niet dat deze nu nog naar beneden komen, maar ze kunnen wel de wegen al geblokkerd hebben. We rijden, eerst tussen de sneeuw velden door, maar dan moeten we toch echt stoppen, een hoge muur van sneeuw belemmert ons echt de weg. Wij blijken nu echt maar 5 km van Tsjechstjeni"e af te ztten. De jeep wordt omgedraaid en langzaam pruttelen wij terug naar de vallei met een constante blik op de grote berg. Hoe zou het in Tblisi zijn. Toen wij weggingen stonden daar grote politietroepen in de buurt van het hotel? Nu terug, staan daar nog steeds de cellen op het grote plein, dus veel is er nog niet verandert. Gisterenavond hebben wij wederom heerlijk gegeten. Eerst hebben we nog een uurtje op het terras gezeten met de snufferd in de zon en een heerlijk glaasje wijn. Na een goede nacht, waarin het hard geregend heeft, zijn wij vanmorgen vertrokken voor de volgende etappe. Ik hoop dat de mannen een goede auto hebben kunnen vinden. Boven op de berpas sneeuwde het vanmorgen, maar hier schijnt de zon en is het eigenlijk erg warm, zo komende uit de bergen en een tochtende jeep, waar de deuren kieren en de achterflap niet dicht kan. Heel even realiseerde ik mij hoe nietig wij mensen toch zijn. O ja, ik vergeet nog iets, wij zijn ook nog helemaal tot het einde van de weg gereden, daar waar je vroeger naar Rusland kon. Nu zijn daar soldaten en een boel gruis op de weg. De weg was hier en daar weggeslagen door grintlawines, maar goed begaanbaar. Maak jullie geen zorgen, wij zijn niet van plan om onbezonnen dingen te doen. Voor vandaag weten wij het nog niet helemaal. Misschien tot voorbij Gori, de geboorte plaats van Stalin, maar het kan ook zijn dat wij dichter bij Tbilisi verblijven. Ik heb gistermiddag ERica een sms gestuurd omdat zij jarigwas, vanuit het einde van de wereld in de bergen, met een maximum bereik!!!! Zo nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte van onze belevenissen en heb ik mijn dagboek weer een beetje op orde. Liefs van Ed en mij.