terug in Gori, na het ruige zuiden.

Zondagmddag bijna 7 uur. De zon schijnt op het grote beeld van Stalin voor, wat wij denken dat het stadhuis van Gori is. Inmiddels zijn wij alweer twee dagen verder met onze reis en gaat de tijd ineens snel. De weergoden zijn ons zeer gunstig gezind. Vanacht 1 grote klapper van onweer in de bergen en af en toe een plensbui, maar verder veel zon en wolken. Wij hebben ingechecked in het Intourist hotel. Ooit waren dat de grote Sovjethotels. Nu zijn het vaak de vluchtplaatsen van vluchtelingen of families die zo een goedkoop onderdak hebben gevonden. Hier in Georgie zijn al veel Intourist hotels verdwenen..... teveel herinnering aan de Sovjettijd en de Russen en vaak zijn ze ook niet meer goed te onderhouden en veels te duur om weer op te knappen. Hier op het centrale plein staat nog steeds een hele grote. Je kunt aan alles zien dat dit in het verleden een glamourhotel geweest. Waarschijnlijk omdat Gori voor de communisten een bijzondere betekenis heeft gehad vanwege de geboorteplaats van Stalin. In de Lonely Planet staat dat het een slecht hotel is, wat alleen aan de buitenkant heel goed is opgeknapt. Nu ziet het er netjes uit en hebben alle kamers keurig warm water. Men heeft zelfs een poging gedaan om de kamer mooi te maken met gordijnen die gedrappeerd zijn. Gori ademt een prettige sfeer uit en dat is ook wel de reden om hier nog een nachtje te verblijven. Op zoek naar het internetcafe werden wij geholpen door een jongen die ons er wel even heen zou lopen. Hij was judoka en zo te begrijpen had hij vorige week nog meegedaan in Tiblisi. Even naar de dag van gisteren. In Lia's guesthouse werd geen ontbijt geserveerd. De avond ervoor hebben wij vlak boven de rivier aan de kebab en allerlei ander lekkers gezeten. Een nieuwe brug van ijzer met houten planken verbond de twee oevers. Dit deel van Kutaisi was man aan het opknappen. Alles kreeg een nieuw gezicht, maar wel met respect voor het oude. Alle voorgevels waren al oud/nieuw en nu was men bezig met de achterkanten. Kutaisi is een ontspannen plek. Wij zijn naar de Kathedraal gelopen waar men probeert om alles wat is ingestort weer op te bouwen. Hier vraagt men nog of wij ze op de foto mogen zetten en of zij met ons op de foto mogen. Zelfs de marktvrouwtjes in het late avondzonnetje vinden het geen enkel probleem om op de kiek te gaan. Daar waar ik dacht dat ze kunstbloemen aan het verkopen waren, bleken het prachtige lange tulpen te zijn, waarvan de knop bij een gehouden werd door een rood elastiekje. Met een brede glimlach kreeg ik een tulp van de verkoopster. Ed mocht absoluut niet betalen. Een verkoopster van de overkant riep ons en zie daar..... een roos. Wij zijn opzoek gegaan naar de synagoges die ze hier nog hebben en de joodse wijk. Klein, maar wel leuk. Na het eten bleek de nieuwe brug het oefenterrein voor meisjes die moeten leren om op hoge hakken de catwalk te lopen. Het was een gekrioel van je welste. De kerstverlichting langs de brug gaf bij de schemering een sfeer van gezelligheid en rust. Een man stond te filmen terwijl meisjes in een soort bruidsjurken met veel tule op rolschaatsen en skeelers over de brug bewogen. Ik met mijn fototoestel was een mooi doelwit voor deze filmende man. 's middags zagen we nog hoe een stel bravourschoppers met een Audi aankwamen scheuren over het plein en daarmee zo hard de drempel opdoken dat zij de hele karterpan ??? er onderuit reden... oei, dat gaat iemand heel veel geld kosten. Er werden flink wat klappen uitgedeeld. Gisterochtend heeft Gerard ons om halfacht opgehaald en zijn wij de stad uitgereden. De lucht was zo helder dat je de hoge kaukasus aan de ene kant zag liggen en de andere Midden???kaukasus, kleine kaukasus aan de andere kant. Wij konden nergens een klein restaurantje vinden, dus hebben wij in de berm een bak thee gezet. Hier was een oversteek plaats van koeien. Het is onvoorstelbaar en onbeschrijvelijk hoe men hierin Georgie rijdt. Wij denken dat je alleen je rijbewijs kunt halen, wanneer je laat zien dat je heel gevaarlijk en hard kunt inhalen. Dat dit niet vaker fout gaat is een raadsel. Wij zijn op ons gemak naar het zuiden gereden. Na Borjomi werd het landschap ondanks dat we toch hoger kwamen steeds wijdser. Prachtig. In de verte de hoge, besneeuwde toppen en daarvoor een soort van maanlandschap van geel en lichtgroen met grote poepekeien. In Ackesicke hebben we op een terrasje wat gedronken en kwam Gerard weer in gesprek met Armeniers. Dit is het grensgebied met Turkije en anderzijds Armenie. Velen spreken meerdere talen. Vanuit de stad zijn we opzoek gegaan naar Sapara, een kloostercomplex in het achterland van de stad. Het bleek dat we langs een 8 km hoge dirtroad, met diepe sporen naar boven moesten. De panorama's waren fantastisch. Je zou honderden foto's kunnen maken. Elke keer is daar weer de verrassing dat men in staat is geweest om op de meest onherbergzame plaatsen een kerk te bouwen en een fort. Er lag wel een bron in de buurt, dat verklaart veel. Al deze afgelegen plekken zijn bewoond door priesters en monnikken. Hier zie je aan dat het geloof er sterk leeft hier in dit land. Wij zijn weer afgedaald om de weg te vervolgen naar Vardzia nog verder naar het zuiden. De weg was wisselend goed en slecht. Op het land was men druk om te ploegen en te zaaien. De zon scheen, weinig wind en droog.......De tocht ging de hele weg langs een hevig kolkende rivier en het landschap werd steeds diverser. Vardzia is een grotten kloostercomplex, dat helemaal is uitgehouwen in de rotsen. Ooit schijnen hier 50.000 mensen te hebben gewoond, nu wonen er nog wat nonnen en een priester en monnik. In de Sovjettijd was hier een militaire basis en was het onmogelijk om hier te komen. Omdat koningin Tamar (11e 12e eeuw, wamen met haar vader koning David de bouwer) een belangrijke rol heeft gespeeld, is dit voor de Georgiers een belangrijke plek. Nu wordt er goed voor gezorgd. Tegenover het complex stond ooit een groot hotel. Volgens de boeken was het gesloten, maar het blijkt weer deels te werken. Geen warm water, basic bedden, maar een lieve bewaker, Giorgio, die ons van wijn voorziet, ons helpt met brood, kaas en jam voor het ontbijt en terloops ook nog wat breiwerk verkoopt voor de plaatselijke vrouwenprojecten. De nacht begint koud, maar nadat ik mij in al mijn termo wollen ondergoed heb gehesen en mijn petje op het gezet, val ik warm in slaap. De ochtend hebben wij gebruikt om het complex te bezoeken. Het was een stevige klim. De enige bezoekers die wij tegen kwamen waren twee meisjes uit de buurt en twee Israeli die hier aan het hicken zijn. De kerk, uitgehouwen, net als de honderden verblijven is mooi, met heel veel fresco's. Wanneer de ogen eenmaal gewend zijn aan het licht, vormen zich daar de kleuren. De nonnen stonden te zingen toen wij binnenkwamen, daarna gingen zij allemaal een soort van biecht doen bij de priester. Bij buitenkomst regende het, maar wij zijn lichtvoetig weer naar beneden gelopen. Na een tocht van een uur of vier a vijf, met een lunchstop zijn we nu dan weer in Gori. Het programma voor morgen weten we nog niet. Misschien besluiten we nog wel wat extra in Tiblisi te blijven en kan Gerard een dag eerder naar huis. We gaan het straks even op een rijtje zetten. Op zich is het ook wel fijn om nog een rustige dag te hebben voordat wij weer terug gaan. De indrukken zijn veelvuldig en we blijven prachtige dingen zien, zijn het niet de kerken, dan is het wel het landschap. Hier in Gori zagen wij vandaag voor het eerst een oorlogsresultaat. De doorgaande weg loopt over een brug en deze is helemaal finaal kapotgeschoten. Een legerbrug doet nu dienst als brug. Hier in de stad zie je dat de vluchtelingen huisjes met een sneltreinvaart de grond uit worden gestampt. Het ziet er keurig uit. Ik denk dat Ed zo binnen gaat komen en dan gaan we een hapje eten.