aangekomen in valen bij Synnöve

Zittend in de keuken zijn daar de geluiden van afwassen, de pan met sap voor de bessengelei begint langzaam te pruttelen. Oddvar praat op de achtergrond met zijn dochter Sygrun. Ed zit in een stoel voor het raam van de woonkamer met het boek over de K2. Het grote raam geeft een prachtig panorama uitzicht over de fjord met aan de overkant een aantal eilanden. De tuin van Oddvar en Synnöve loopt helemaal door tot aan het water en ze zijn bezig om daar nu twee kleine boothuisjes te bouwen. In de fjord liggen wat grotere schepen en soms komt er een onderdeel voorbij van bijvoorbeeld een boorplatform voor onderhoud. Met zo'n uitzicht verkoop je je huis nooit meer. Voor ons is het onvoorstelbaar om zo een uitzicht te hebben. Zelfs nu de regen met pijpenstelen recht uit de lucht komt vallen is het uitzicht fantastisch. Het lijkt wel alsof het altijd moet regenen wanneer wij hier aankomn. Het is absoluut niet koud, dus dat is wel een voordeel.Voor vandaag is het wel fijn, een dag om de was te doen, om een boek te lezen, om mijn dagboek een beetje3 bij te houden, om de foto's een beetje bij te houden op onze mini laptop en om bij te komen van de 50 ste verjaardag van Synnöve. We zijn te laat naar bed gegaan, om half drie en het voelt een beetje zompig op dit moment. Het idee is om te kijken of we kunnen zeekajakken hier op de fjord en misschien gaan we ook nog een twee daagse tocht doen langs en over de gletsjer naar een hut. We hebben de spullen bij ons, dus wie weet. Even terug naar de dag van gisteren. We hebben heerlijk geslapen in het fjordhotel. Op het windvaantje stond het jaartal 1914. Een oud hotel, waar alles kraakt, maar met een enorme charme. De buitenkant heeft een dikke kwast met verf nodig, maar binnen zijn ze al een heel stuk gekomen met het opkanppen van de ruimtes. Bij het ontbijt zijn we de enigen die nog zo laat in de ontbijtzaal zitten. Uitkijkend over het water voelen wij ons de koning te rijk. Het miezert een beetje, dus wij hebben absoluut geen spijt van ons besluit om prinsheerlijk in een hotel te gaan slapen. Om twaalf uur moeten wij bij de toeristeninformatie zijn, dus is er tijd genoeg om het rustig aan te doen, wij hebben tenslotte vakantie.De nachtreceptioniste blijkt een Nederlandse te zijn. In de gemeente Sauda blijken er een groot aantal families te wonen die vnauit Nederland zijn gerecruteerd. Het worden er bijna te veel, dus wordt er nu wel een stop op gezet. Het is een prachtige plek om te wonen. Zoals Simone zegt: ik ben hier elke dag op vakantie. In de zomer is daar de fjord en in de winter is Sauda omgeven met megelijkheden om te skieën. Aangekomen bij de toeristeninformatie blijkt daar ook een Nederlander te zitten. Hij is hierheen gekomen als musicus, heeft een aantal korpsen, fanfares, de kerk, verschillende koren en een zomerbaantje bij de info. Wij gaan naar het industriemuseum. Ooit is hier de fabfiek gebouwd van Union Carbid. Een Amerikaanse fabriek en zij hebben gezorgd voor de hoofd infrastructuur van de nabijgelegen wijk. De architect was bij de Niagarafals en heeft daar een wijk getekend voor een Noorsstadje. De straten zijn groot, te groot voor Noorwegen, er staan overal Amerikaanse waterkranen voor de brandweer en de huizen staan allemaal op een kwadrant....ook niet iets wat typisch Noors is. De huizen en de wijk zijn inmiddels een monument. Voor de arbeiders van die tijd, waren de appartementen ongelooflijk luxe, nu lijken het hele kleine ruimtes. Het zonnetje omt te voorschijn achter de wolken en ineens word thet warm. De Limburgse Noor praat vrolijk door. Zijn Noors is goed na een verblijf van 8 maanden. Een beetje apart is hij wel, maar hij is blij met ons gezelschap. Na de rondleiding hebb en wij wel een kop koffie en iets lekkers verdeint. Bij de plaatselijke bloemenwinkel kopen we een mooie plant voor de jarige jop.l De weg naar Valen is afwisselend. Zowel qua landschap als qua weer. Zon en regen wisselen elkaar af, maar het is een prachtige rit. In Skaanevik nemen we de boot. Twee Nederlandse jongetjes doen een poging om de fjord leeg te vissen. Ed begint te praten en ja pappa en mamma praten wel eens over verhuizen naar NOorwegen. In Valen vallen wij met onze neus in de boter: feest. De champagnefles gaat open, een heerlijke pie en salade en om 6 uur komt de rest van de visite. Wij zijn en voelen ons wel een beetje bijzonder. Een aantal Noren spreekt goed Engels, zodat Ed de hele avond lekker kan kletsen met deez en gene. Om twaalf uur is het tijd voor wittebrood, garnalen, mayonaise en witte wijn. Naa een aantal zeer diepe discussies, maar ook onze ontstaansgeschiedenis is het om half drie toch wel tijd om te gaan slapen. Heerlijk onder een dik dekbed vallen wij als twee blokken in slaap. Bij het ontwaken is daar het wegrekken van de gordijnen en een magnifiek uitzicht over de fjord. Daar zijn geen woorden voor, die heb ik zelfs niet, hoewel ik toch aardig kan schrijven. Ik ga kijken of ik een paar extra foto's kan plaatsen, om een beeld te geven van onze laatste dagen.
Ik ben nog steeds vanslag van het bericht van de ziekte van een collega en dat zal nog wel een tijd nadreunen. Onwerkelijk om op vakantie te zijn en niet te weten of we elkaar nog weer gaan zien. Het leven kan rare wendingen nemen en het is weer een bewijs dat we het in het hier en nu moeten doen. Carpe Diem is wel een belangrijk motto.
Wij gaan zien wat de dag van vandaag ons gaat brengen. Wanneer er wat typefouten zijn dan is dit omdat de computer van Ed niet zo groot is en de letters dus heel klein en ik ben te lui om mijn leesbril te gaan zoeken....