in Estland

Net over de grens in het Lepanina hotel. We hebben een zogenaamde holliday cottage met uitzicht op zee op nog geen 50 meter. Wat een prachtig plekje. Het hotel heeft internet, dus ik kan weer even een update schrijven van onze reis. Nog net voordat de zon gaat sissen. Mijn verslag is blijven steken bij Riga. De nacht van zaterdag op zondag was geen feest. Net liggend in de tent, kwam daar een hele grote Letse familie uit een SUV rollen om half twee in de nacht en die gingen gelijk aan de slag met een barbeque. De banken werden uit de auto gehaald, een tent opgezet en het feest leek de hele nacht door te gaan. De volgende ochtend hebben wij ons verbaasd over de hoeveelheid mensen. Minstens 6 volwassenen en een stuk of 6 kinderen, tent, alle ratteplan en dat in 1 auto. Wij zijn wat brakkig opgestaan. Het weer was goed. De keus was of terug naar Riga of richting Kemiri. Een voormalig kuuroord uit de tijd van de Russen, maar nu in groot verval. We besloten met de trein te gaan, maar kwamen net te laat op het station. Op goed geluk met de bus en die zette ons keurig af bij een kruispunt. Lopend kwamen wij aan in het Keremin. Ooit was daar de glamour,kwamen er honderden duizenden Russen vanuit de hele Sovjet en met name uit de buurt van Moskou naar de kust om zich in te laten smeren met modder en te weken in een Zwavelbad. De zwavel is er nog, maar al het anderen is verdwenen. Gebouwen staan op instorten. Een groot hotel wordt weer in ere herstelt, maar alles er omheen heeft alleen maar weemoed. Flatgebouwen staan leeg en het worden bevolkt door grote kolonies zwaluwen en andere vogels. We lopen de blaren op de voeten, het park is ernstig uitgebreid en overal kun je zien dat het prachtig moet zijn geweest. We lopen het dorp uit naar een informatiepunt voor een natuurgebied. Realiserende dat we nog niets gegeten hebben. Daar zullen ze vast wel iets hebben, maar nee....... met mentos gaan we de komende uren overleven. We lopen over een zompig pad naar de uitkijktoren aan het meer., Daar waar wij niet te eten en te drinkien hebben, doen de muggen zich te goed aan ons. De bramen en bosbessen geven ons nog een beetje maagvulling. Een vlonderpad kronkelt zich door het moeras. Wat is het mooi. Na een uur komen we terug in de bewoonde wereld en vinden we een grillrestaurant aan het strand. Het eten is puur, zonder opsmuk, maar ongelooflijk lekker. Met de lokale bus vinden we onze weg terug naar Jurmala. Op de camping blijkt dat onze buren zijn vertrokken wat een opluchting. Maandag is het tijd om onze weg te vervolgen. De keuze is gevallen op het nationalepark rondom de Gauja rivier. Een kleine camping aan het water wordt onze slaapplek voor twee nachten. Dinsdag is het kanodag. Om half acht gaat de wekker. Met het openbaar vervoer willen we 20 kilometer stroomopwaarts komen en dan met onze eigen kano naar beneden zakken. Het is 1 groot avontuur. en wat is het leuk om met de lokale bevolking in de bus te zitten. De hele bus zal zorgen dat we op het juiste punt uitstappen en dat we ook de goede overstap gaan maken. Een oud dametje houdt ons extra in de gaten, ze spreekt een beetje Duits. In Cezis moeten we nog 3 kilometer naar de rivier lopen. ( wij hebben een opvouwbare kano in een rugzak vandaar). Het dorpje is een oud middeleeuws plaatsje en schilderachtig. Een hip koffietentje lonkt uitnodigend naar ons voordat we de kano in elkaar gaan zetten. De rivier stroomt niet hard, maar je hebt toch behoorlijk wat vaart. Het meandert door een bosrijk landschap met zanderige oevers en af en toe wat rode rotsformaties. We zien een groot, rood hert met beginnende horens en een kleintje in het bos staan. De beekjuffers met hun zwart blauwe kleur zijn fantastisch. Moe maar voldaan komen we een uur of 4 later bij de camping aan. 's Avonds worden we opgeschrikt door het loeien van een gasvlam. Het blijkt dat dit het vertrekpunt gaat worden van een luchtballon. Wat leuk om dit van zo dichtbij te kunnen zien.
Nu zitten we net over de grens in Letland. Vandaag zijn we over een wirwar en dirtroads kris kras door bos en land richting de kust gereden. Nu hebben we dan ons derde land en gaan we voor het volgend avontuur. Wat zijn de mensen ongelooflijk vriendelijk en behulpzaam. Het blijft zo. De zon wordt steeds roder, ik ga dit opslaan en proberen een foto te maken.