Tallinn is toch leuk

Tallinn is leuker dan dat we gisteren dachten.
Na een heerlijk ontbijt lopen we om 9 uur de stad in. Het is niet zeker of we nog een nachtje in het hotel kunnen blijven, maar we hebben tot half 12 de tijd en dan kunnen ze aangeven of er een aantal reserveringen afgezegd zijn. De wolken trekken langzaam weg, het blauw en de zon komen om de hoek kijken. We gaan ons eerst te buiten aan een aantal fantastische wintermutsen. Tja, dat is niet de meest logische aankoop op een zonnige dag, maar ze zijn leuk en handig voor de winter. Om 9 uur is het nog rustig in de oude stad. Langzaam is men aan het ontwaken. De schaduwen van de huizen vallen lang op de huizen aan de overkant. De verkopers van truien, sjalen en mutsen zijn hun spullen aan het uitpakken en de bloemenstalletjes voor de poort van de oude stad zijn ook weer langzaam aan het opstarten. Het beeld is totaal anders dan dat van gisteren. Niets geen middeleeuwen, maar een kleurrijke oude hanze stad met smalle straatjes die omhoogvoeren. Houten deuren die wel of niet goed bijgehouden zijn. Beiden zijn mooi. Er zit relieëf in/op. We wandelen naar het deel wat we in de avond nog niet hebben gezien. Er zijn veel kerken. Vroeger heette het Reval een uur is het helemaal gedaan met de rust. Hoe kan dit zijn, waar komen al deze mensen vandaan???? Totdat wij allemaal gidsen met bordjes met nummers voorbij zien komen, dan valt het kwartje. De cruiseschepen zijn op excursie en niet zuinig ook. Er liggen talloze grote schepen in de haven, waaronder de Rotterdam. De oude binnenstad verandert in een soort van wandelend mierenpad.
Blij dat wij al een deel van de stad hebben gezien. We wandelen terug naar het hotel en horen dat we kunnen blijven. Wat heerlijk. Geen gesjouw met spullen. Onze kamer staat namelijk vol met allerlei spullen vanuit de auto waaronder een grote opvouwbare kano in een rugzak. Na een bak thee vervolgen we onze sightseeing, maar deze keer gaan we de stad uit. Wandelend door het grote park, waar prachtige houten huizen staan, komen we bij het KUMU (museum voor moderne kunst). Een groot gebouw, het modernste in de Baltische staten, dat gedeeltelijk toch helemaal lijkt te verdwijnen in het landschap. Er zijn een aantal leuke tentoonstellingen, waaronder 1 over urban art genaad Gateways. Na een uur slenteren en een lekkere bak koffie, wordt de weg vervolgd naar het songfestival terrein. Niet te verwarren met ons songfestival. Al sinds eind 1800 komen Esten bijeen (1x per 4 jaar) om met elkaar te zingen. Dit jaar is het in juni geweest. 25.000 mensen zingen in een gigantische muziekkoepel samen terwijl er op het veld honderdenduizenden toeschouwers zijn die alle liederen meezingen. Dit zingen is ooit de ruggegraat geweest van de omkeer in 1991. Men noemt het ook wel de zingende revolutie. Bovenaan het terrein staat een bankje en vanuit het bankje kun je via luidsprekers de geschiedenis horen van de liederen en ondanks het feit dat het veld niet vol staat, geeft het toch kippevel om de zang onder je voeten vandaan te horen komen. Achter het terrein ligt de zee en zien we de veerboten en cruiseschepen. We volgen de bocht en genieten van alle mensen die de zondagrust over zich heen laten komen. Het weer is goed en wat zijn de mensen hier bruin. Al wandelend komen we bij de veerboot en spontaan kopen we een ticket naar Helsinki. Het besluit is gevallen, dinsdag zitten we op de boot naar de overkant. Achter het hotel ligt een braakliggend terrein met daarop oude loodsen. Een deel hiervan is al opgeknapt en tot een soort van Docklands geworden. Op een middenterrein zitten veel jongeren en wordt er streetdance gedaan. Er is een soort van jam-avond. We besluiten tussen het publiek te gaan zitten en nemen een grillmaaltijd. Er wordt zo nu en dan een demonstratie gegeven. Een jonge man gaat rappen in het Russisch. Zijn fans reageren enthousiast op zijn teksten. De kunstenaar die even verderop staat te werken kijkt zo nu en dan zeer verstroord op. Wij verstaan er niets van, maar lichaamstaal kan veel zeggen. Ook kokkie, die even staat mee te tekenen (een Chinese jongen) kijkt verstoord op. Ik besluit later te gaan vragen of hij Engels spreekt en wat zijn teksten waren. Hij legt uit dat het een mix was over het leven, de drek, maar ook het licht dat vanuit het glasscherf ineens zo mooi kan zijn. Later legt hij uit dat de Russische taal voor hem zo poëtisch is. We zitten een tijd met hem te praten en dan realiseer je je hoe enorm gekleurd onze Westerse bril toch is. Deze jongen is geboren in Rusland en bestaat uit een mix van Armeens, Joods en nog wat. Na de peristroika is het gezin verhuisd naar Letland. Zijn ouders wonen inmiddels in Londen, maar hij is twee jaar geleden vanuit Letland naar Estland verhuisd. Doordat de grenzen, vanwege Europa, opener zijn en Russisch in alle Baltische staten gesproken wordt, is het gemakkelijker om tussen deze landen te pendelen. Hij heeft een dochter van 11 en werkt als DJ om zijn geld te verdienen. Zijn buurman is een regisseur en verdient amper droog brood, maar toch leven ze het leven dat ze leven. Wat des te duidelijker wordt is de grote kloof tussen rijke en arm en dat bepaalde zaken zich vanuit het verleden hebben voortgezet, alleen gaan er nu geen mensen dood (zoals hij het uitspreekt), maar het is veel meer onderhuids. De rol van de maffia is moeilijk te duiden, maar die is er zeker. We zitten middenin een stukje urbanlife, waarbij ze zich proberen uit te drukken in dans, zang en anders. Langzaam begint het de druppelen. Hij gaat terug naar zijn vrienden, wij wandelen naar het hotel terug en koesteren het gesprek dat we hebben gevoerd.