Laatste stukje Slovenië en dan door naar Frankrijk

Een kookpotje staat boven een knapperend houyvuurtje bij een riviertje in Ailefroide in Frankrijk. Zuid Afrikaanse potjekos in Frankrijk bij Jelle en Nanja. We zijn in 1 dag doorgestoken vanuit Slovenië naar Frankrijk. Vanmorgen was daar nog het uitzicht op de Adriatische zee en was de nacht te warm, nu hebben we de sokken en schoenen aan en wordt het kampvuur extra opgestookt omdat de bergkou duidelijk voelbaar is. Ed is de Oz tent aan het opzetten als spiegeltent, luwteplek, droog shelter, alles kan.
Maandagochtend was daar dan de uittocht vanuit Ljubljana naar het zuiden. Er ligt een groot stuk karstgebergte bestaande uit kalksteen. Een bijzonder fenomeen is het Cereska meer, dat 26 ha groot kan zijn, maar zodra het water in het meer staat, zakt het door de kalksteenbodem naar de grotten die er onderzetten. De omvang van hernemen varieert per seizoen. Door de droogte is het een klein plasje. Grote scheuren hebben zich gevormd in de bodem en het is net alsof je een beetje door de grand canyon loopt. Er vormt zich veel riet en daar waar er nog een beetje water is liggen reusachtige waterlelies met gele bloemen. We dwalen een stuk door het landschap. Het is een vogelparadijs. Een enkele visser doet nog een poging tot vissen en zowaar ze hebben ook beet. Een klein koffie tentje heeft iets te eten en te drinken. Tom Tom laat zich niet goed in de luren leggen, want routes via onverhard daar is Tom niet van gediend. We vinden toch een prachtige route door een verrassend onberoerd gebied. Veel bos en slingerende weggetjes waar geen einde aan lijkt te komen. Vlakbij de grotten vinden we een camping. Ooit zijn ze begonnen met het huis op te knappen en een veld bij de rivier begaanbaar te maken en nu is daar een kleine charme camping. Onder de druivenranken is het goed toeven, er gaat niet gekookt worden, Leen gaat aan de goulash en Ed gaat voor de Jota (een eenpansgerecht van de armen, waarbij aardappelen, bonen, zuurkool, spek, andere vleesmes etc) in verwerkt worden. Hij eet zijn vingers er bij op. Bas, een Hollandse buurman, gaat er ook voor. In de avond bekijken we zijn zelfgebouwde camper en is het gezellig met wijn en wodka.
Dinsdagochtend ontbijten we onder de wijnranken, het is een gezellige chaos, je moet niet te kritisch zijn op de bediening. De grotten van scocjanski. Deze staan op de lijst van Unesco van de werelderfgoedlijst. Er zijn ook andere grotten, waar je met een treintje naar binnen gaat. Hier moet je lopen. Je daalt af tot een onderaardse rivier de Reka. Het is adembenemend en betoverd. De gids is goed. Gekozen voor de Sloveense en Duitse groep knijpen wij ons zelf inde handen. Geen dominanten schreeuwende Italianen of Israëli. Deze groep is gedisciplineerd. Je kon een verlenging doen door een ingevallen deel van de grot en dat is nog eens slagroom op de taart. In het zuiden van Slovenië, tegen Kroatië liggen zoutpannen. Ed maakte er eerst nog grapjes over dat ik dat perse wilde zien, maar het was ontzettend leuk. Een gedeelte wordt nog actief gebruikt en om vijf uur, daar waar de zon minder fel werd ging men aan het werk. Op platte plankjes met een rubber band schuiven ze door de zoutpan en met een soort grote hark werden de zoutkristallen bij elkaar geschoven. De kwaliteit van het zout is verschillend. Met een soort van zeef wordt het roze witte zout uit het water opgeschept. Het andere zout is spierwit en heeft grotere kristallen. Kleine piramiden van zout steken uit het water. Het middaglicht legt een geel filter over de pannen. In het informatiecentrum draait een film waar je kunt zien hoe de pannen geprepareerd worden. Een dikke laag van zwarte modder fungeert als filter voor alle vervuiling van het zeewater, dat zakt er door heen, daarna vormen zich door het wegsijpelen en het verwarmen van het water kristallen op wat scherpere uitsteekseltjes. Het gaat erg hard met deze temperatuur. Iedereen heeft aangeraden om de kust te mijden, maar we laten ons leiden door de Tom Tom en vinden een aantal campings die verschrikkelijk zijn en dan is daar de Belvedère met een prachtig terras met uitzicht op het stadje Isola. Er gaat niet gekookt worden, want het uitzicht lonkt. De Adriatische zee.......... en een prachtig stadje met een prachtig Venetiaanse torentje op de kerk. Plan is om de volgende dag met de shuttle naar het strand en dan lopend naar Isola. Dan gaat de telefoon. Jelle calling! Of we nog langs gaan komen, want ze hebben een prachtig plekje aan de rivier in Ailefroide. Het blijkt een goede 700 km te zijn en een weersomslag maakt dat we besluiten om recht door Italië te steken richting Brianson.