als god in Frankrijk

Buiten druppen de bomen nog langzaam na. De depressie vanuit de oceaan heeft zijn weg gevonden naar het meer van Genève. Zaten we gisteren heerlijk in de zon te ontbijten, nu drijven er donkere wolken langs de hemel. De harde wind van vannacht is weer gaan liggen.
We zijn woensdag aangekomen in Port Ripaille (Thonon), aan het meer van Genève, bij de ouders van Ed. Inmiddels hebben we er al een week vakantie opzitten. Vorige week donderdag was de eerste dag van Ed zijn vakantie. Nou ja, eerste dag…Ed heeft vanaf 7 uur tot 1 uur nog hard zitten werken, maar toen was het ook echt tijd om te vertrekken richting Tessel. Johan had om half zes een tafel gereserveerd bij de Rog, dus hadden we de beste stok achter de deur die je je maar kunt indenken. De vakantiespullen hebben we in Delfgauw laten staan. Van het weer was zo weinig te maken, zodat we de beslissing van waar heen te gaan, uitgesteld hebben tot de maandag. Misschien dat de weerkaart dan een beter beeld geeft. Daarnaast wilde ik terug naar Terborg met mijn “nieuwe accordeon”. De winkel is gesloten op maandag, dus moesten we daar op dinsdag langs.
Op de boot komt het vakantie gevoel vol in het lijf. Leuk is dat, ook al is het maar een tochtje van een kwartier, het vakantiegevoel is altijd gelijk daar. Zittende in de auto naar Amsterdam werkt dat toch heel anders, komt dat dan echt alleen maar door de boot?
In de Cocksdorp deden ze hun best voor de toeristen. Op donderdag avond is daar altijd de Durpermarkt. Veelal overkanters die voor toeristen interessante spulletjes verkopen. Sieraden, lederwaren, snoepgoed, kleding, snuisterijen, bloembollen, alles is te koop.
De wind werd vanuit het noordwesten aangevoerd en was een echte Texelwind. Niet op het terras, maar lekker binnen eten bij Piet. Johan moest om half acht muziek maken, wij zijn gaan luisteren.
Vrijdag een uitblaasdag. Schandalig lang uitslapen, rustig genieten van een heerlijk ontbijtje met gebakken broodjes en een sapje. Naast de voordeur, uit de wind, lekker in de zon.
’s Middags zijn we naar tante Jelly en de neven gereden. De neven hebben hun “museumauto” beschikbaar gesteld voor ons trouwen en ook al wilden ze hier niets voor hebben, vonden wij het toch leuk om ze iets te geven. We waren tegen twee mooie boeken aangelopen, één over antieke tractoren en één over motoren. Elke keer lagen deze in de auto, maar gingen we niet langs…. Nu hadden we een duidelijke missie: boeken afleveren.
Bij een bakkie leut hebben we weer even de hele wereld laten passeren, we zijn weer bij!. Daarna naar de boot, alwaar Johan met de boerenkapel speelde. Wij zijn illegaal even heen en weer geweest en hebben genoten van de muziek. In de zomer spelen zij af en toe een aantal uren op de boot.
Zaterdag was het weer echt eilanden weer. Blauwe lucht, witte wolken en een straf windje. Wat wil een mens nog meer op een waddeneiland. Johan en Ed zijn het hele eiland rond gaan fietsen en ik ben met Marjo en Dieuwertje naar Den Burg gegaan. Er moesten nog wat cadeautjes gekocht worden en lekker op een terrasje gezeten worden………..
’s avonds hebben we Chinees gehaald en met z’n negenen lekker gezellig gegeten.
Zondag, Johan werd 60. De reden van ons bezoek op Texel, want we zouden een feestje hebben. Volop zonneschijn. Koffie met gebak en een drankje op het terras van de Robbenjager. Iedereen met goed humeur met zijn of haar toet in de zon. Tien jaar geleden, bij Johan zijn vijftigste verjaardag, hebben ze ook zo gezeten. Ik was er toen niet bij, omdat ik een reünie had in Noorwegen. We missen een aantal dierbaren die inmiddels zijn overleden. Tien jaar is genoeg tijd om weer met elkaar bij te kletsen. Om half twee schepen we in op de Vriendschap, de boot die vaart tussen Texel en Vlieland. Een band bewolking haalt de zon weg, maar dat mag de pret niet deren. Om drie uur is het laagwater……de ideale situatie voor een robbentocht. Langzaam varen we langs de zandbanken alwaar ouders met jongen zich wentelen in een waterig zonnetje. Op de boot zijn koffie, broodjes en een juttertje (de plaatselijke kruidenbitter). Om half vier meren we weer aan op Texel. Gezelligheid kent geen tijd. De gasten gaan ieder weer hun weegs en wij gaan met de familie uit Utrecht nog een hapje eten voordat ze terug gaan.
Maandag richting Delfgauw voor het vervolg van onze vakantie. We zijn via Vlaardingen gereden om daar de accordeon van Annet op te halen. Laten we die dan ook maar gelijk na laten kijken. Na een heerlijk maal en een lekker ijsje rijden we naar huis.
Het idee om naar het noorden te gaan laten we definitief varen. De computermodellen laten voor heel noordwest Europa weinig heel van het weer. Willen we kans maken op een beetje lekker weer, dan moeten we richting het zuiden van Frankrijk of naar Italië. We besluiten de kano thuis te laten en ons te richten op het zuiden. We gaan eerst een nachtje langs bij Ed zijn ouders en zullen daarna wel zien.
Om tien over tien staan we met de twee koffers in de accordeonzaak in Terborg. De resonantie die mij zo stoort hoort bij het instrument, maar hij kan wel proberen om de trilling wat minder te maken….. laten we dat dan maar doen.
Twee koffers minder en met een lekkere koffie en appelgebak in de maag, gaat het vervolg van de vakantie nu echt beginnen. De reis verloopt voorspoedig, het is prachtig weer, bijna te mooi en te warm om achter het glas in de auto te zitten. We eten een warme hap in een motel aan het meer van Gruyère. In de tuin staat een tentoonstelling van koeien die door diverse kunstenaars beschilderd zijn.
Om tien uur rijden we het park in Thonon binnen. Zittend achter een lekker glaasje wijn laten we de stijfheid en vermoeidheid van de lange rit zijn plek vinden. Als een blok vallen we in slaap.
Woensdag schijnt de zon en is het warm. Na een heerlijk ontbijt en koffie in de tuin, wordt er besloten om te gaan varen nu het nog mooi weer is. Mieke, een nicht van Ed, gaat ook mee met een apart bootje. Ed gaat waterskiën en zittende in het bootje van Mieke kan ik proberen om wat mooie plaatjes te schieten. Vorig jaar ging het niet goed, maar nu weet Ed weer dat hij zich moet concentreren en hij staat in één keer. Het is een mooi gezicht. Eerst op twee, daarna op één ski. Al dobberend in het oranje bootje van Mieke, vraag ik mij af of ik er goed aan gedaan heb om juist in dit bootje te gaan zitten. We butsen op elke golf die er aan komt, vrolijk op en neer. Een licht gevoel zoekt zijn weg naar mijn maag. Negeren Leen!!!
We brengen alle spullen weer terug naar Mieke en gaan daarna met z’n allen in de boot naar een dorpje een stuk verderop. Het is prachtig weer. De Fransen hebben een vrije dag, Maria hemelvaart. Langzaam wordt het wat drukker met bootjes op het meer. De terrassen zitten vol.
Wat een cadeautje, zulk mooi weer. Donderdag gaat het weer slecht worden, dus moeten we er volop van genieten.
’s Avonds zijn we gaan eten bij het restaurant in het park samen met Floor (vriend van Ed zijn ouders, missionaris in Indonesië) Jan en Mieke (nicht en man). Over vakantiegevoel gesproken. Heerlijk op het terras met uitzicht richting het meer, eten en een drankje. Het is gezellig. Wat wil een mens nog meer.
Nu is het donderdagochtend en is het grijs buiten. De anderen proberen de weersvoorspelling te vinden op de tv, maar dat heeft nog geen resultaat gegeven.
Wij blijven nog even hier. Kunnen we nog wat helpen met het één en ander.