een dag van uitersten, maar o zo mooi.

We worden wakker met het geluid van druppen. Het kan niet anders dan dat het regent! Helemaal meezitten met het weer doet het niet, maar we zijn niet gekomen om bruin te worden. Wel is het zo dat het landschap zoveel mooier is met een zonnetje. Ze zijn vergeten dat we om 8 uur willen ontbijten en ze moeten nog wakker worden. Aan het ontbijt schort niets, het is lekker. Vooral de room die er bij wordt geserveerd is om van te smullen, samen met de honing van eigen kweek waar stukjes raat nog in zitten. We vertrekken terug richting de hoofdstad. Als eerste staat op het programma om wijn te gaan proeven in de Areni vallei. Hier komt een lekkere rode wijn vandaan. Het regent zo hard dat we besluiten om het over te slaan. Er is nog een andere reden.... we hebben het ooit in Frankrijk in de Dourdogne gedaan en de wijn smaakte helemaal nergens naar. Wij dachten dat dit kwam omdat het voor onze smaak te vroeg was. Langzaam klaart het op en zien we weer wat van het landschap. We komen langs een mooie, nieuwe kerk waar we even uitstappen. Ook hier is net een mis bezig. 9 mei is bevrijdingsdag in Armenië en Karabach, men is vrij en het is feest. We buigen af naar het zuiden en gaan door een smalle kloof richting Noravank. Wat een natuur. De bergwanden torenen hoog boven ons uit met een intens diep rode kleur. Er staat een groot bord dat dit een amazing spot is for birdwatching. We geloven het gelijk. We komen aan bij een klooster dat staande op een klif afsteekt tegen de rotswand erachter. Wat is dit een mooie plek en een mooi complex. Voor mij is dit de mooiste tot nu toe. Het is er rustig, geen toeristen. Er komen 4 Armeense jongelui, maar die zijn rustig en fotograferen en filmen zich gek. Hier zou ik wel uren kunnen zitten. Mooie plek om te wandelen, hoewel de kloof uiteindelijk uitkomt in het Azerbedzjaanse deel en dat is niet zo'n heel goed idee. Daarvoor staat vast al een kleine, maar wel koppige Armeense soldaat. Het blijft een land in oorlog en met veel dreiging, hoewel je daar eigenlijk niet zoveel van merkt, niet eens in Karabach. We rijden langs de grens richting Yerevan. Dit geeft het gevoel van de oostbloklanden en het ijzeren gordijn. Vanuit de bergen afdalend, is daar het zicht op een grote vlakte met daarachtig de Ararat. Ooit Armeens, maar ingenomen door de Turken. Een deel van de vallie is Turks, dan is een stuk dat heet nakhijevan en is azerbaijan en er ligt nog een stukje Iran. De grenslinie wordt zwaar bewaakt en de Turkse en Armeense grensposten staan zeer dicht bij elkaar. Zolang Armenie blijft vechten in Nagorna Karabach, zal Turkije de grenzen dichthouden in solidariteit met Azerbedzjaan. We komen een colonne tegen van Artsen zonder grenzen, de inzittenden zijn mooi aangekleed en vrolijk gestemd, waarschijnlijk gaan ze 9 mei vieren. We rijden naar Ejmiatsin. Dit is in Armenië wat het Vaticaan is in Rome. Het kerkelijk centrum van de Armeense kerk. Volgens een geschrift uit 460 na christus zag de heilige Gregorius hier een visioen en is zodoende de eerste basiliek vorm gebouwd zo rond 480. Hier ligt ook de basis van het feit dat de kerken in een kruisvorm gebouwd dienden te worden. Het is druk op het complex. De zon schijnt, maar wordt snel verdreven door een onweersbui. In de grootste kerk is een mis gaande. Je mag niet fotograferen, maar deze kerk is zeer uitbundig versierd en beschilderd. Grote kroonluchters en zilver schitteren ons tegemoed. Toch heeft het niets pompeus, zeker wanneer je het vergelijkt met de Sint Pieter. Er is een speciale poort gebouwd voor het bezoek van Johannes Paulus aan deze plek. De beide kerkelijke leiders van dat moment staan hierin afgebeeld. In het museum ligt de lans waarmee de zij van Jezus werd doorboord.......deze ligt ook in Rome....
Mooi is het om te zien hoe men hier op z'n Paasbest rondloopt, de Armeniër houdt van mooie kleren. Ik snap nog steeds niet dat de dames met hun hakken het redden op deze straaten. 's Avonds zien we er één die vast komt te zitten in een putdeksel.....dat was wel leuk om te zien, maar ze had ervaring genoeg om de hak er weer onbeschadigd uit te halen.
De koffers worden afgezet in het hotel en we gaan even een broodje eten op het terras. Een grote groep langharige Russen komt onze richting uitgelopen. De schrik slaat ons om het hart, ze zullen toch niet..... en ja hoor ze verdwijnen allemaal de kelder in naar het hotel..... Daar gaat onze nachtrust. Voorlopig gaan ze allemaal eten in het restaurant. Garni tempel is de volgende bestemming. Terwijl we de stad uitrijden passeren we een straat waar je een lammetje kunt uitkiezen vanuit een kraal en waar deze ter plekke wordt geslacht. hmmmm. Garni tempel is de enige Hellinistische tempel in Armenië. Ooit ingestort bij de aardbeving van 1679, is de tempel weer helemaal gerecontrueerd tussen 69 en 75. De meningen over de oorsprong zijn verdeeld. Men zegt dat het een tempel is die gewijd is aan de Mithras cultuur, maar er zijn ook geschiedkundigen die menen dat het een graf is geweest voor een Romeinse heerser. het ligt prachtig op een soort van driehoek naast een kloof. Het terrein heeft ook nog de resten van een klein badhuis en gelijk naast de tempel zijn daar de resten van een oude kerk uit de 7e eeuw. De lucht wordt steeds zwarter en de wind begint aan te wakkeren. Onze gids, die een kegel van de wodka heeft, maar als geschiedenis docent zeer veel weet, hoopt op regen. Het is hier al weken droog. Hij voorspelt dat het gaat hagelen en ja hoor, 5 minuten later ketsen de stenen uit de lucht op de stenen. We staan met z'n allen in een klein winkeltje te wachten op ....
Onze laatste stop is Geghard, genoemd naar onze gids. Nee zonder dollen het heet wel precies zo. Geghard is een klooster waar delen van het klooster onder de grond in de rotsen zijn gemaakt. Het is deels een grotkerk. Het giet pijpenstelen. We besluiten dat het nu tijd is om onze regenbroeken aan te trekken . We zijn op alles voorbereid. Voor het klooster staan stalletjes met broden, slingers gemaakt van walnoten in een gelei van abrikoos en moerbei en prachtig gekleurde wekpotten met ingemaakte groenten. Wat een foto!!!!!!, maar het regent. We slenteren van de ene ruimte naar de andere. We mogen niet fotograferen, maar kunnen het toch niet laten. Het zaklampje in mijn jas bewijst zijn dienst keer naar keer. Wat is dit mooi. Met name in de donkere nissen komt het goed uit om de details beter te bekijken. We horen water stromen en komen op een plek waar een bron uit de muur de kerk in stroomt. Wanneer we weer buiten komen lijkt het ergste onweer voorbij en wordt het langzaam droog. We rijden terug naar de stad, al waar Gerard ons zal achterlaten en wij lekker ons eigen gang kunnen gaan. Het voelt vertrouwd om weer terug te zijn in Yerevan. Ik heb erge maagkramp en we besluiten om even een uurtje te gaan slapen. Om acht uur is het gezakt en wandelen we de stad in. We gaan eten in ons favoriet Franse eettentje. Het is hier rustig en het eten is heel erg lekker, dus waarom dan gaan dolen door de stad. Na het eten wandelen we een cd winkel binnen voor wat Armeense muziek. De mannen krijgen er schik in en komen met de ene na de andere cd gelopen. We besluiten er 4 te kopen als souvenier.
bij het Nationaal museum is weer het licht/waterorgel in de fontein. Genieten. Kijken naar de mensen, de kleine meisjes die al willen dansen, maar nog geen controle hebben over de spieren om het goed te doen. De man met zijn elektrische autootjes doet goede zaken. Kinderverdriet door de balonnen die omhoog zweven. Vaders, die in vol ornaat lopen, het is tenslotte bevrijdingsdag. Oude veteranen lopen rond en buiten bijna krom van alle medailles die ze op hun borst hebben hangen. Moe, maar voldaan gaan we terug naar het hotel. Wat is dit een ontzettend mooie, indrukwekkende reis.