onze tweede en laatste dag in Tbilisi

Het wordt een drukte van jewelste hier in het internet cafee en ik begrijp niets van de vragen die ze mij proberen te stellen. Blijkbaar zie ik er met mijn bijzondere haar uit als het beheerpunt van het zaakje. Ik kan alleen maar vriendelijk lachen en ze verwijzen naar de balie. Onze gids is op een uur afstand verwijderd van de hoofdstad en straks gaan we ons plan opstellen of eventueel wijzigen. Hij komt met de jeep, niet erg comfortabel. Een aantal dagen geleden is er veel sneeuw in de bergen gevallen, dus misschien is het niets mogelijk om naar het noorden te vertrekken. Gisterenavond bleken wij niet in het hotel te kunnen eten en zijn we een aantal straten verderop in een kelder terecht gekomen. Even moest ik denken aan de kelders in Praag waar je goulash kunt eten. Dit was een soortelijke ervaring. Het plaatselijke gerecht is een soort van grote pasta pakketjes met daarin een heerlijk gekruid gehakt. Normaal krijge je er 10, wij zijn voor de vijf (samen gegaan). Gegrilde aubergine en wat salade en brood, daarnaast een halveliter bier. Zo hoort het. Het was likkebaardend lekker. De locals aten ze alle 10 achter elkaar op en naast het bier werd er wodka gedronken. We hebben nog een lange avondwandeling langs de rivier gemaakt en het was heerlijk rustig. Het is geen enkel probleem om zo langs de straat te sjokken. Op de oude stadsmuur zijn huizen gebouwd met weer de houten veranda's Ze waren omstebeurt uitgelicht met neon, roze, groen en blauw. Het zag er mooi uit. We kwamen weer langs een heleboel onbekende stukken. Vlak langs de rivier was daar een straatje met leuke cafeetjes. Even hebben we daar nog een afzakker genomen en daarna richting bed. In de kerk van het "vaticaan van Georgie" hebben we nog een tijdje zitten luisteren naar een aantal meisjes die met een man stonden te zingen. Een prachtig, meerstemmig geluid vond zijn weg richting de koepel van de kerk. Zo zuiver. Ed zat naast mij met de tranen in zijn ogen. De priesters zijn nog een verhaal apart. Zij hebben allemaal een baard en een klein staartje. Ze worden op handen gedragen lijkt het wel. Hun spullen worden gedragen en iedereen wil ze even gedag zeggen. Het kruis op de borst wordt gekust en daarna krijgt de priester een hand. Ze rijden allemaal in een grote 4x4. Soms in een Lada, maar veelal veel luxer. Op het grote plein liep een menigte met het schilderij van een heilige. Een processie en ook daarbij het prachtige meerstemmige gezang. Later op de avond kwamen daar twee priesters ook met een afbeelding van een heilige aan ons voorbij en deze werd in een 4x4 gehesen. Vandaag zijn wij eerst op zoek gegaan naar het postkantoor en ansichtkaarten. Waarschijnlijk hebben wij hierna niet meer zoveel tijd. Het eerste waterige zonnetje kwam om de hoek en bij de Engelstalige boekhandel was een klein terras met heerlijke capuccino. Kaarten schrijven, wat keuvelen met de Zweedse buren en daarna weer verder. We vonden het postkantoor, maar het zag er uit als een oud Sovjetgebouw en het was helemaal ontmanteld. We werden terugverwezen en kwamen in een achterafstraatje in 1 kamertje met een mevrouw. We hebben een godsvermogen betaald voor de postzegels. Ik denk dat we geflest zijn, Ed denkt dat het gewoon duur is. We hebben nog wat inkopen kunnen doen en zijn toen weer rustig naar het hotel gelopen. Om 13.00 uur was daar het zwavelbad bij de moskee. Was de prijs gisteren 30 lari, vandaag ineens 40 lari, want we kregen de grootste cabine..... We hebben het maar over ons heen laten komen, er stonden bijna geen gasten in het boek. De massage hebben wij laten schieten, eigen schulde dikke bult. Het water was kokend heet, eerst de tenen, dan de voorvoet, wennen, adem halen, dan de voet, de kuiten, met zorg, langzaam in het water laten zakken. Ed zijn hoofd werd steeds roder en de zweetdruppels vonden al snel hun weg over zijn hoofd. Door de gaten in de koepel konden we de vage geluiden van de straat horen. Was het gisteren rustig, vandaag een krioelende chaos van het verkeer. Het is weer een gewone werkdag. De zon scheen nog steeds toen we weer buiten kwamen. We hebben thee gedronken in een kelder. De mevrouw van de zaak is verliefd op Iran, zij is er nooit zelf geweest, maar het was net weer even of we terug waren. De thee was niet goedkoop, de baklava erg zoet, maar het was leuk. Daarna zijn we weer zigzaggend terug gegaan naar het hotel. Onderweg een stop voor het pizzabrood met kaas en nog even een kleine icoon achtige schildering gekocht. Nu zit Ed waarschijnlijk nog steeds met de lijm van de postzegels op zijn tong. Vierpostzegels per kaart. Er blijft bijna geen ruimte meer over voor een stukje tekst. Hopenlijk zijn er velen die dit getyp van mij dan maar lezen. Ik heb mijn adresboek eens bijgewerkt, dus wanneer jullie verbaasd zijn dat je ineens een berichtje krijgen, dan is dat de reden. Langzaam is het weer bewolkt geworden. Het truitje met lange mouwen is weer aan. Ik ga eens terug richting hotel en kijken of Gerard inmiddels is aangekomen. Nu, na twee dagen, is het gevoel nog steeds heel erg goed. Men is zo vriendelijk en ondanks alle tegenspoed lijkt men wel te blijven lachen. Wij zijn heel nieuwsgierig naar de rest van Georgie. Morgenochtend vertrekken wij naar een nieuwe horizon. Dit land maakt de spiegel weer een stukje groter en ik hoop dat mijn blikveld ook daarmee vergroot. Vandaag hebben wij wat minder foto's gemaakt, maar je kunt de hele dag doorgaan. Gisteren hebben wij een aantal van Ed zijn foto's bijgeplaatst. Die van mij zijn te groot. Ik weet niet wanneer zij weer in staat zijn om wat te schrijven, maar voorlopig zijn jullie even bij. Groetjes van ons beiden.