een grijze deken van vocht en grote spierpijn

Zittend aan de keukentafel is daar weer het gordijn van grijs vocht dat rechtstreeks uit de hemel naar beneden valt. De lagedrukgebieden lijken zich hier boven te verzamelen. Tot nu toe zitten we in een lekker warm en comfortabel huis, maar vanaf morgen gaan we weer op route. Er is veel gebeurd de afgelopen drie dagen, met name op zaterdag en zonderdag. Vanuit de kelder is daar het geluid van de Beatles, ze kijken naar oude foto's op tv. Even tijd voor een update van mijn dagboek. Zaterdag en zondag hebben we een tocht gemaakt naar de nabijgelegen gletsjer hier, de Folgefonna. Vrijdagmiddag hebben wij hier eerst in de omgeving een prachtige wandeling gemaakt door een iet wat zompig bos. Voordeel is wel dat de temperatuur niet laag is, dus ook al regent het, is het toch fijn om buiten te zijn. Je vergist je hier snel in de tijd, terugkomende van de berg, moesten we nog boodschappen doen, maar het bleek al 8 uur geweest te zijn...... Dus naar Husnes waar de winkels later open waren. Er zou pizza gemaakt worden, resultaat was wel dat wij laat aan de tafel zaten. Plannen gemaakt voor de volgende dag. Ach de trip zou maar een kleinb beetje zwaarder zijn dan onze wandeling. Dus plannen gemaakt en op naar de gletsjer..... Eerst anderhalf uur rijden en daarna een pad richting de electriciteitscentrale, vandaaruit vertrokken wij omhoog. De mannen met de bagage en de dames met een wat lichtere rugzak met eten. Het goot van de lucht, maar de moed zat er goed in, totdat wij bij een waterval aankwamen, waarbij de kettingen en de touwen zichtbaar waren voor het omhoog heisen. Het was een prachtig stuk, maar Ed heeft mij wel af en toe echt om hoog moeten heisen, het was door de regen glibberig en niet altijd even gemakkelijk om de weg te vinden. Achteraf ben ik hartstikke trots, maar het was niet altijd even gemakkelijk. Eén ding was voor mij wel duidelijk dat ik deze weg niet meer naar beneden wilde gaan, ik wist ook dat dit niet hoefde, omdat er een weg vanuit het dal omhoog loopt, maar dan is het bijna 1300 meter direct omhoog en nu begonnen wij op 600 meter en dat scheelde best een goed deel. Bijzonder is wel dat terwijl je omhoog loopt je niet echt een idee hebt hoe stijl alles is en het was behoorlijk bewolkt dus je ziet er ook weinig van. Hoe kun je het als een Hollandse gewend aan een platte pannekoek, bedenken dat je naar een gletsjer wil lopen. Aankomend bij de eerste hut, bleek deze al bewoond te zijn door 4 mensen. Even rustend daar kwamen er twee Zweedse meisjes aan die van de toeristeninformatie gehoord hadden dat ze het makkelijk op sandalen konden doen. Zij hadden gympen aan, maar kwamen er snel achter dat dit toch niet helemaal waar was. Langzaam aan werden de slierten met mist en wolken dichter. Oddvar had kaart, kompas en gps, dus dat was verder geen probleem. De meisjes liepen met ons mee naar de volgende hut, maar ook al hadden wij nog zo goed gezocht naar de markering van het pad, bleek elke keer dat we 500 meter verwijderd waren van de hut, maar er zat een diep dal tussen met veel sneeuw. Er zat niets anders op dan weer terug naar het rechte pad en toen bleek het niet moeilijk te zijn om de hutten te vinden. Daar wachtte ons een warm welkom, namelijk een éénletterwoord en dat was vol!!! In de bergen kennen ze in principe niet het woord vol, zeker niet wanneer het een algemene berghut is. Het bleek dat er een gletsjercursus was en een hele groep die tegelijkertijd hadden gereserveerd. Wij zijn hardnekkig blijven staan in de hal, hebben ons van onze natte spullen ontdaan en zijn daarna eerst gaan koken. Daarna hoorden wij van de toerleider dat hij een oplossing had gevonden, zodat wij ook konden slapen. Na ons, waren er namelijk nog een aantal aangekomen en de andere hut, waar al 27 mensen waren, hadden ook een oplossing gevonden. Uiteindelijk zijn een heleboel mensen samen op één bed gaan liggen (twee op één bed)en konden wij allemaal horizontaal. Het was warm en gezellig en langzaam kwam mijn voet weer een beetje op temperatuur. Ik had iets te lang met mijn rechter schoen onder de waterval gehangen, waardoor mijn schoen behoorlijk was volgelopen. Niet dat je daar zoveel last van hebt terwijl je loopt, want bij het uittrekken was daar gelijk een grote mistwolk welke zich onttrok aan mijn voet, maar daarna werd de voet toch wat kouder dan normaal. Het is de hele nacht niet donker geweest. Er hing een wolk rond de hut, waardoor het raam een grijze kleur had gekregen. En hoewel er 23 mensen in één ruimte lagen, was het opmerkelijk stil. De groep werd om 7 uur wakker, want zij zouden de gletsjer overtrekken naar de andere kant en dan met de bus terug. Wij zijn op de slaapzolder gaan liggen, waardoor wij nog een extra uurtje slaap konden krijgen. Eenmaal vertrokken hebben we een heerlijk ontbijtje gemaakt voor ons zelf met een gekookt eitje, meegenomen vanuit het dal. De lucht was een stuk opgeklaard, waardoor je af en toe een beter zicht had op de gletsjer. Prachtig. De mannen besloten om met hun stijgijzers toch een stuk op de gletsjer te lopen. Er is deze winter zoveel sneeuw gevallen dat het geen enkel probleem is om een stukje te lopen langs de kant. Absoluut niet gevaarlijk. Wij hebben besloten om samen met de Zweedse meisjes de tocht naar beneden te starten. Officieel heet deze de keizersweg, omdat in de tijd van keizer Wilhelm de boten tot in de fjord kwamen en de dames met paarden de bergen in werden gebracht. De zondag was een dag om het landschap rondom ons beter te ontvouwen. Heel af en toe kwam er nog een wolk omhoog, maar we kregen veel beter zicht op de omgeving. Oddvar en Ed zijn dezelfde weg weer teruggelopen om de auto op te halen en dat bleek een behoorlijk zware onderneming, maar met beleid is dat allemaal goed gegaan.Oddvar heeft veel ervaring en Ed is een soort van berggeit. Het is bijzonder om te zien met hoeveel gemak hij zich beweegt door een berglandschap. Ik was erg blij dat wij niet dezelfde weg zijn teruggegaan, en zij eigenlijk ook, want zij hadden genoeg aan zichzelf. Wij hebben 4,5 uur gebruikt om naar beneden te komen en dat is best snel voor 1300 meter. Soms vraag je jezelf wel af waarom dit leuk is, want mijn benen waren al snel op vakantie..... en toch moet je dan nog naar beneden. Ik heb het altijd gemakkelijker gevonden om te klimmen dan te dalen,. Ik weet niet waarom, maar het zal nooit veranderen. Ik was blij met mijn mountain walking sticks, met als resultaat dat ik nu ook spierpijn heb in mijn armen en schouders.Het leuke is wel dat een dag later, ben je dit alles vergeten en is daar alleen nog maar de herinnering van een prachtige toch en de spierpijn neem je op de koop toe. Ik was wel blij toen ik de mannen in de auto zag aankomen. Niet dat het echtgevaarlijk was, maar je bent altijd blij dat alles oké is...
De pannekoeken smaakten enorm lekker. Na gedane arbeid is het goed rusten. Synnóve en ik hebben inmiddels in de lokale internet krant gestaan. www.innside.no en dan naar het nieuws van kvinneherad. Vandaag hebben wij gebruikt om lekker lang te slapen, te wassen, rustig te ontbijten en een beetje bij te kletsen. Wij zijn naar beneden gegaan om te kijken naar de boothuizen die ze aan het bouwen zijn beneden bij het water. Ed heeft samen met Oddvar de foto's op de computer gezet, wij zijn even naar het grote winkelcentrum gereden.
Als afscheid hebben wij de familie getrakteerd op een etentje in een restaurant. Het bleek dat de kok uit Nederland kwam. We hebben heerlijk gegeten en veel gelachen. Morgen pakken we alles weer in en zien we wel waar de wind ons heen voert. Het was ontzettend leuk om hier weer te zijn en de gastvrijheid was hartverwarmend. Als afscheid hebben wij een prachtige glazen schaal gekregen.