eindelijk op weg vanuit Johannesburg...

Zondagochtend om 6 uur de wekker, maar het gaat al wennen hier. Het is zo vroeg donker dat wij op tijd naar bed gaan en steeds vroeger wakker worden. Tot Sabie (wat onze eerste stop zou zijn geweest is het een goede 4 uur rijden). Het is rustig op de snelweg en wij pruttelen er lekker over met onze luxe 4x4. Nu gaat ons stukje van deze reis echt beginnen. Geen mensen langs de weg die staan te liften, het is nog te vroeg. We besluiten om langs te gaan bij John en Janet (ja, net als onze buurtjes) van Porkeypine guesthouse, om hun zelf te vertellen waarom wij niet gekomen zijn. He guesthouse ligt op een prachtige plek, 4 km buiten Sabie en we worden aller hartelijkst ontvangen door een Brits echtpaar, John and Janet en zij wonen inmiddels al 37 jaar in Zuid Afrika. Na een lange tijd in Durban met uitzich op zee, hebben zij hun werkzame leven opgezegd, alles verkocht en zijn ze een guesthouse begonnen. We kregen cake en thee en hebben even mogen kijken in de prachtige kamer, waar we niet hebben geslapen. Een Nederlands gezin is blij gemkaat, zij kregen een update van hun kamer.Natascha..... als je dit leest..... het is echt een plek om met je gasten heen te gaan. Wij hebben er een uur gezeten en raakten niet uitgekletst. Wie weet komen wij nog een keer terug en kunnen we dan wel bij hun slapen. Vanaf Sabie gingen we nu echt het zondagsdeel doen. Welliswaar in verkortte versie, want inmiddels was het al 1 uur. We hebben in Graskop een Bobotie gegeten en wat was dat lekker. Dit stadje ligt in een streek waar de voortrekkers doorheen zijn gekomen en waar ook veel mijnen zijn geweest. Het voelt alsof je in het wilde westen terech bent gekomen. Na onze maag gevuld te hebben zijn we de Panoramaroute gaan volgen (het toetsenbord is zeer gammel, dus vergeef mij wanneer er letters ontbreken). Helaas blijkt er iets van een brand geweest te zijn en hangt er een dikke deken van smog over deze regio. Gods window, waarvan uit je helemaal naar Mozambique kunt kijken zat dicht met een gordijn. Dit weekend hebben de Afrikaners een langweekend en overal kom je blije mensen tegen. Bij de blijderivier zijn er potholes (waterholes) ontstaan. Alle rassen doorelkaar zitten hier met hun voeten in het water en hebben veel plezier. Prachtig om te zien. Onze tijd begint te dringen. We komen langs de rivier de treur en de rivier de blyde. Ik las dat de voortrekkers ooit bij een rivier op onderzoekstocht gingen en toen ze daar niet terugkwamen, noemden de achterblijvers deze rivier de Treur. Maar even later werden ze achterop gereden door de vermisten en het ontmoetingspunt van dit plekje werd de Blyde rivier. Vandaag hebben wij geprobeerd om ons voor te stellen hoe het moet zijn geweest, om door dit landschap door te trekken. Nu rijdt je fluitend hier door heen met de tomtom en een kaart. De Panormaroute loopt langs de rand, daar waar de hoogvlakte, abrubt overgaat in een laagvlakte. Om 5 uur komen we aan bij de 3 rondavels, drie rotsformaties welke lijken op de traditionale rondavels hier. Zou hieer een legende aan vast zitten? 5 uur gaat het hek dicht, maar voor 20 rand mogen we er nog wel even heen. Daarna wordt het spannend, want we gaan het niet redden voor het donker. Via de Erasmuspas, komen we op een stukje bekend terrein. Een aantal dagen geleden zijn we hier vanuit de andere richting op gereden. Het is lastig rijden in het donker, potholes (gaten in de weg) en veel mensen aan de kant van de weg en veel auto's met slecht licht. We komen om half zeven in Zuleika Country House aan. Je ziet niet zoveel in het donker, maar de ontvangs is weer bijzonder hartelijk. We hebben gereserveerd voor het avondeten en zitten samen met wat andere gasten op een open, overdekte veranda en zien weinig van de tuin. Het eten is heerlijk. Wat is dit genieten en tegelijkertijd ook ontspannend. We laten hier een deel van onze kleren wassen, zodat we vanaf nu tot het einde van de reis vooruit kunnen. Vanmorgen was de biologische klok weer vroeg. We zien nu pas goed waar we terech zijn gekomen en vanaf het terras is daar het prachtige uitzicht op de hoogvlakte. Helaas hangt er nog steeds veel smog. Vandaag blijven we hier en gaan we de omgeving een beetje verkennen. We rijden eerst naar de stuwdam van de Blyde rivier. Door een mooie vallei, kijken we steeds tegen de muur van steen aan van de hoogvlakte. Wat is dit imposant. Bij de dam is een klein museum over de geologie, maar ook over alle dieren. Vandaag is een warme dag en wij besluiten om naar een waterval te lopen. Dit kun je doen door het bas, schaduw. De thermometer staat op 30 graden. Iedereen die we tegenkomen is even vriendelijk en regelmatig moeten we even stoppen om even een praatje te maken. De wandeling is mooi, de waterval is een pisstroompje maar dat maakt niet uit. We besluiten om naar het cheetah cenrum van Hoedspruit te gaan en ze vangen hier ook dieren op die dreigen uit te sterven. Na een snelle tosti kregen we eerst uitleg over het ontstaan van het park en daarna gingen we op een gameview auto het park in.Wij raken toch niet uitgekeken hebben we vandaag geconcludeerd. Meest indrukwekkend was de grote groep wilde honden, de sabelantilope man, vrouw en jong, en het gierenrestaurant waar de botten liggen welke niet aan de dieren worden gevoerd. Zij krijgen alleen het vlees, de gieren en de mariboes eten de botten schoon, deze verbleken in de zon en worden daarnaweer tot gelatine vermalen. Onze gids wist ontzettend veel en had een geweldig gevoel voor humor.
Via Hoedspruit zijn we weer terug gereden. Hier was niets open, want het is een zondag vandaag. Ik ben bij wat betreft het schrijven. Vanmorgen hebben we heel veel verschillende vogels gezien in de tuin, prachtig en wat een rust. Morgen gaan we terug naar het Krugerpark, naar Letaba. Vandaar uit vertrekken we woensdag naar Mozambique en verblijven we twee nachten in Machampane, waarna we naar Mapoutu rijden om te overnachten en vandaar af zakken we weer terug naar Zuid Afrika. Ik denk dat ik de komende dagen geen mogelijkheden meer krijg om nog wat te typen. Ons gaat het goed, we genieten met volle teugen en zijn ontzettend blij dat we nog twee mochten blijven van ons zelf. Ik zit in een kamer met grote houten meubelen, een rieten dak en prachtige schilderijen om mij heen van wild. Het doet een beetje koloniaal aan, maar het is zoals het is hier. Ons bed ligt op een verhoging van beton, dit is behandeld met iets waardoor het glad is. Zo ook de badkamer. Overal natuurtinten en veel hout. Prachtig. Di guesthouse heeft de nauur hoog in het vaandel en dat merk je overal. Ik ga een broek en een blouse aantrekken tegen de muggen. We zitten erg dicht bij water, dus er worden van Leen best wel wat hapjes genomen. Kleren helpen niet ech, want ze bijten overal doorheen. Chips.