we hebben een llichte cultuurschock

Maputo, het Cardosa hotel. Om de één of andere reden lijkt onze mobiele telefoon niet te werken hier. Elke keer wanneer ik Johan probeer te bellen, hij was gisteren jarig en toen zaten wij in de bush, krijg ik als melding dat er een nummer mist. Vanmorgen bij de Massingir dam heb ik hem gebeld en ging de telefoon gewoon over. Morgen gaan we het proberen in Zuid Afrika. Sorry Johan, en ook Irma, want zij is vandaag jarig.
Het vervolg van onze reis. Ik zit aan een soort bureautje in een prachtige kamer van een luxe hotel in Maputo met uitzicht op de rivier. Het was een hele belevenis om hier te komen. Eerst maar terug naar het Krugerpark. We bleken daar wel een hele basickamer te hebben,namelijk een tent zonder iets er op of aan, maar dat was niet heel erg, behalve dat we met de familie al een overnachting hadden gehad in een rondavel en dat was goed. Nu moesten we door de koude nacht, over krakende bladeren in het donker een toilettenblok zien te vinden. Wederom hebben we enorm genoten van al het wild. Weer hebben we de leeuwen gezien, overstekende olifanten, dit keer veel giraffen en één die bijna over de motorkap kwam zetten, op weg naar Mozambique waren daar de secretarisvogles en twee machtig mooie neushoorns, die helaas werden weggejaagd door een ongeduldige toerist. Soms zou je mensen wel weg willen schieten. Bij de neushoorns liepen ook gnoe's, zebra's en de tsessebee antilope. Want een bijzonder rank en mooi dier. De tocht, na een bar koude nacht in de tent, ging eerst naar een vogeluitkijkpunt om te ontbijten. Daar waren de nijlpaarden al vroeg met hun ochtendgymnastiek bezig. Twee volwassen nijlpaarden hielden tussen hen in een heel kleintje drijvende. De sadlebuildhornbill (schrijf je dat zo?) stond in een paar op ons te wachten. De grote lepelaar lepelde driftig om de krokodillen heen en een ooievaar met een grote gelesnavel was onder ons aan het lepelen in het water. De wind was ijzig koud, zodat we niet te lang zijn blijven zitten. Op naar de grens en op weg naar een nieuw avontuur. De formaliteiten duurden ongeveer een half uur en toen konden we richting ons volgend logeeradres. De weg, een dirtroad was goed. Ineens is daar geen wild meer. Heel af en toe zie je een glimp van een impala, maar dan houdt het op. Machampane wilderness camp, onze volgende halte. Al hobbelend over een echt 4x4 pad kwamen we aan op een prachtige, fantastische plek. Het is niet te beschrijven hoe mooi. Jammer dat het weer ons een beetje in de steek liet, het was zo koud en bewolkt, en soms regenachtig dat we niet veel op de veranda boven het water voor de tent hebben kunnen zitten. Twee jonge jongens in opleiding heetten ons welkom en de kokkies gaven ons drie hartelijke zoenen. Wat een welkom. Machampane is van het bushlopen. Je gaat met een ranger met geweer en gids aan de wandel. Wij hebben uiteindelijk drie wandelingen gemaakt en hebben vooral kleine zaken gezien, ook al is het een big 5 park. De leeuwen waren er vooral in de nacht. De baboonspider was wel het leukst. Ronde open gaten in de grond en door er een grasspriet in te steken kwam ze er soms gefrustreerd toch een stukje uit. Harig en groot...... Het camp is in bezit van Zuid Afrikanen en alles wordt vanuit Zuid Afrika aangevoerd. Een generator zorgt drie uur per dag voor het opladen van alle accu's en verder is daar de stilte van de bush. We hebben twee heerlijke dagen gehad en hebben een aantal bijzondere vogels gezien en gisterenavond de cevetkat. Gisteren overdag zijn we een stuk gaan rijden door het park en kwamen we door een dorp dat binnen de grenzen van het park ligt. Dit is een dorp zoals je je Afrika voorstelt, minimale hutten, welke welliswaar ver uit elkaar lagen. Lasztig was dat de kinderen als een gek met de auto meerenden en niets anders deden dan bedelen. Volgens Chris hebben ze laatst met stenen en stokken de auto's bewerkt en is met vanuit het Nationaalpark wel langsgegaan in het dorp. Het was ook wel de eerste cultuurshcok in die zin dat je je realiseert dat er een ontzettend groot gat zit tussen Zuid Afrika en dit buurland. In het bushcamp zit je niet in de realiteit. Vanmorgen werd dit nog eens des te duidelijker, omdat we niet terug gingen naar de grens met Kruger maar richting Maputo. Kinderen komende uit school, vormden een soort trechter, zodat Ed wel moest afremmen en daar gingen de handjes in de bedelstand. Eén jongetje was zo snel om aan het portier te trekken, maar dat zit in een Zuid Afrikaanse auto altijd op slot wanneer je rijdt. De dorpjes, of moet je het nederzettingen noemen, waar heel erg basic en dat maakt het dan wel extra ingewikkeld wanneer je in een luxe huurauto langs komt glijden. Langzaam, richting Maputo, zie je het landschap veranderen, maar het achterland moet ongelooflijk arm zijn. Overal staan grote zakken houtskool langs de weg, bossen hout voor de verkoop, riet in bundels, allemaal toch wel voor de verkoop. Dichter bij de kust zijn daar de steenovens voor de bakstenen en een enkele keer staan er prachtige potten langs de weg. De weg volgens onze beschrijving was niet meer te bereiken, dus we zijn op de tomtom de stad in gereden. Wat een avontuur, maar minder spannend dan de Zuid Afrikanen hier van hadden gemaakt. Wij hebben geconstateerd, dat zij wel heel erg gewend zijn aan het feit dat op ieder kruispunt iedereen stopt en de eerste mag gaan rijden. Dat doen ze hier niet, maar dat is voor ons niet zo lastig. Tot vlak voor de stad hebben we geen enkele blanke of van Portugese afkomst gezien. Ook dat is een heel andere gewaarwording dan in zuid Afrika. De mensen zijn kleurrijk en langs de wegen is het een drukte van belang, vooral daar waar allerlei zaken op straat worden verkocht. Het openbaar vervoer bestaat uit kleine minibusjes en deze wurmen en wringen zich overal tussen. Ze hebben een naam, maar dat ben ik even vergeten. Bij aankomst was het al bijna donker, we hebben besloten om in dit hotel te gaan eten. Een stad in lopen waar je nog nooit geweest bent leek ons niet de allerbeste optie. Het buffet was enorm en ontzettend lekker. Morgen vroeg gaat de wekker weer en vertrekken we terug naar de grens met Zuid Afrika, maar dan in het zuiden. We gaan naar Kosi Bay. Om daar te komen moet er veel zand gevreten worden, maar dat lijkt ons nou juist zo leuk met onze echte 4x4. Gisteren ging het goed, want de wegen in het park waren soms erbarmelijk slecht. De komende dagen zal het wel weer even stil zijn, want wij verblijven in een Forestcamp en ik ga er vanuit dat er niet zoiets als internet in de buurt is. Ik verheug mij enorm op de zee, we hebben vandaag even een glimp kunnen zien, maar wie weet krijgen we ook nog wel een walvis als cadeau. Nederlanders die wij troffen hebben ze gewoon vanaf het strand zien zwemmen. Nu ga ik lekker slapen, met het buikje dik en rond en een lichte roes van de fles Afrikaanse wijn. Wij zijn niet zulke grote drinkers dus .......Op naar het volgend avontuur.