was ik maar een dichteres in Venetie

Venetie, een Italiaans toetsenbord, waarop allerlei lettertekens missen, ik laat het aan de creatieve lezer om ze in te vullen. Ik wou dat ik kon dichten, want wat roept deze stad een gevoel voor poezie op, alleen ik ben niet bij machte om dit te doen..... Samen met mijn broer Johan ben ik gisteren aan het einde van de middag aangekomen. We hebben gekozen voor de waterbus, waarmee je langzaam, bij zonsondergang de stad nadert en door het Grand Canal richting bushalte dobbert. Dobberen is het juiste woord en inmiddels heb ik begrepen waarom er zoveeel snelheidstrestricties op het water zijn. Ooit is Venetie gebouwd met behulp van roeiboten, waarmee al het materiaal naar de lagune werd vervoerd en door de eeuwen heen is dit transport zo gebleven, maar nu in de moderne tijd zijn het alleen nog maar de sportievelingen die in een roeiboot zich verplaatsen. Het gemotoriseerde vervoer heeft zijn intrede gedaan. Lees je in de kranten dat de stad aan het verdrinken is door het broeikaseffect. Hier wordt de schuld gegeven aan de boeggolven van de vele motorbootjes. Het is een komen en gaan van watertaxi s, waterbussen, toeristenboten, cruiseschepen, de vrachtbootjes die alle voorraad komen brengen, we hebben zelfs de tntboot gezien. Het blijkt dat de golfslag er nu voor zorgt dat het constante beuken op de zijkanten ervoor zorgt dat er steeds meer stenen weggeslagen worden. Overal staan bordjes met de snelheid, maar met name de watertaxi's lijken lak te hebben aan het verbod. Men probeert met allerlei middelen het verval tegen te gaan, maar de daadwerkelijke angel wordt niet uit de zwelling weg genomen. Heel af en toe zie je eens iemand oversteken met een punter. Ineens realiseer je je ook waarom alles waarschijnlijk zo duur is. Door de smalle kanalen gaan bootjes met de voorraad van de winkels en de restaurants. Op de kade staan te brede mannen klaar met hun speciale karren waarmee ze de waren verder rijden. Deze karren zijn zo ontwikkeld dat ze er mee op en af de trappen kunnen van de bruggen. Deze heren hoeven niet naar een sportschool. Wat een bovenarmen en schouderpartijen. Vandaag is daar de zon en deze legt een zachte deken van najaarslicht over de stad. Je voelt de kou van de komende winter in de lucht, maar de zon zorgt ervoor dat het voelt alsof je op wintersport bent. Lopende door de stad kom je ogen en oren te kort. De neus zou je af en toe wel thuis kunnen laten. Het is en blijft een stad met zwomp en de lucht van riool en put willen zo af en toe wel eens langs komen waaien. Het water is bijna meer blauw dan waterkleur. Waarschijnlijk is dit het slib dat niet de tijd krijgt om neer te dwarrelen. Het ene na het andere steegje gaat aan ons voorbij. Voor vandaag hebben we besloten om vooral buiten te blijven, want de rest van de week lijkt het slechter weer te gaan worden. De totale oppervlakte van de stad is volgens de boekjes niet groter dan 8 vierkante kilometer en heeft in iedergeval 70 kerken. We, nou ja, met name ik, worden wel een beetje opstandig omdat je voor elke kerk een bedrag van 3 euro moet betalen. Dat doen we niet....... Doordat de zon laag staat vormt deze lange schaduwen door de straten. De hoeveelheid toeristen is per plek verschillend, wij wandelen een route, waarbij we toch van de grote route af lijken te wijken. De taal die het meest gehoord wordt is Amerikaans en daarnaast het Russisch. Japanners komen we opvallend weinig tegen, maar dat is misschien ook wel door de ramp van dit jaar. We vinden een restaurantje vol in de zon. Daar gaat een pasta gegeten worden, maar eerst de brug van Calatrava even bekijken. Deze heeft voor 1 keer zijn ontwerp aangepast, normaal zijn al zijn bruggen wit, maar deze is aan de onderkant rood gemaakt, zodat het beter past in de omgeving. Twee maal zijn we op het Sint Marcoplein geweet, 1x in het donker en vandaag bij het vallen van de avond. De laatste lichtstralen vielen nog net op het glasmozaiek aan de buitenkant. De temperatuur gaat snel omlaag wanneer de zon wegzakt en al snel worden de vingers koud. We hebben ontzettend veel gelopen vandaag en wisten eigenlijk niet waar we moesten kijken. Zijn het de gebouwen en de torens, of is het juist het verval dat intrigeert. Want als er ergens verval en vergankelijkheid is dan is het wel in deze stad.
Morgenochtend gaan we eerst op een excursie naar een glasfabriek. Initiatief van het hotel waar we zitten. Een prachtig hotel, centraalgelegen, met alle gemakken van dien. Wanneer het weer omslaat willen we ons richten op de Bienale hier (twee jaarlijkse kunsttentoonstelling) en op de vele andere musea hier. Nu even met de voeten een klein stukje omhoog en daarna een leuk restaurantje opzoeken voor de avond. De hoeveelheid winkels is ongelooflijk en de hoeveelheid geld dat je uit kunt geven idem dito.