Hoe bizar kun je de wereld maken?

Maandagochtend, Ed heeft een telecom en ik zit nog in de ontbijtzaal. Men heeft uitgeslapen, want langzaam druppelen de gasten binnen. Het Colosseo laat zijn echte glorie aan ons zien. Kosten nog moeite zijn echt gespaard. Terwijl een te dikke meneer zijn broodje naar binnen propt loopt de serveerster mij voorbij in een Romeinse tuniek. Gisteravond stond een jongen met blote armen en sokken in zijn sandalen achter de balie. Op onze vraag of het niet koud was, kwam het antwoord dat het went! Zo zag het er niet uit.
Kijkende over de binnenplaats zie ik aan de ene kant echt een soort van replica van het Colosseum met daaronder de hoofdingang van de welness. Daartegenover is een compleet straatbeeld gebouwd uit een willekeurig Italiaans stadje. Zelfs de was hangt aan de lijn langs de gevel te wapperen. De dure suites hebben een luxe dakterras met een daktuin zoals je dat ook in Rome ziet. Een toren doet je even verplaatsen naar San Gimiliáno. Balkonnetjes, bogen, luiken langs de ramen, kleuren die lopen van crème, lichtgeel naar terracotta. De architect heeft zich echt mogen uitleven hier. Ik ben nooit in Las Vegas geweest, maar het moet vast een beetje zo zijn. Op het plein staat een Venetiaanse gondel, met een pop als gondelier en hij stopt nooit met varen! Een kleine oude driewieler staat te wachten op de bakker die zijn vers gebakken brood rond gaat brengen. Ik ben wel nieuwsgierig naar de andere hotels of die net zo grotesk zijn. Gisterenavond keken we uit op de vuurtoren van de Rock, alsof je op Ameland bent maar dan veel robuuster.
De Italiaanse muziek maakt ook nog eens dat je echt denkt dat je in Italië bent. De sneeuw is een spelbreker. Voor de kleinsten is er een kleine stal met wat mini geitjes. Ze hebben het koud en blijven vooral in het huisje. Een waterig zonnetje probeert zijn licht te laten schijnen op de gevels. Helemaal lukken wil dat niet. Ik ga mar eens op onderzoek uit in deze wondere wereld van het Europapark in Rust (hoe toepasselijk!) het wordt alleen maar meer bizar. Tegenover ons hotel ligt hotel Andaluz, met voor de deur meters hoog alle figuren van Don Quichot. Denk er de zon bij en je staat echt in Andalucie. De vuurtoren hoort bij het Rock hotel en dat lijkt wel een kruising tussen het witte huis en de huizen van New England. Hoewel ik daar nooit geweest ben, moest ik daar wel aan denken. Rondom het hotel staan zoveel speakers opgesteld dat je geheel overrompeld wordt door zeer bombastische klassieke muziek. Of het nu op de parkeerplaats is of vlak voor de ingang, het is overal even hard. Binnen heb je het idee dat je echt in een Amerikaans hotel terecht gekomen bent. Ook deze architecten hebben hun werk goed gedaan. Het dorp Rust is nog bijzonderder. Ooit moet dit een boerendorp zijn geweest en nu groeit het uit zijn voegen omdat er een pretpark in de achtertuin ligt. Er zijn veel hotels, b&b"s, appartementen, maar verder is het een slapend dorp. De enige mode winkel lijkt uit de jaren tachtig en de schoenen winkel is heel degelijk. Geen gezellig centrum. Hier en daar nog een verdwaalde boerderij , met daaromheen toeristenindustrie. Ze hebben wel veel bakkerijen. Veel restaurantjes zijn gesloten, het is winter. Buiten is het koud en een waterig zonnetje geeft een klein zetje naar het voorjaarsgevoel. De krokussen proberen hun hoofd boven de grond te steken, maar aarzelen nog. Voor morgen: een verwendst in de welness, ik zie er nu al naar uit......