bagageloos in Yerevan

zittend achter de computer in de toeristen informatie kijk ik uit op een zonovergoten straat van Yerevan. Buiten rijden de statussymbolen van hen die geld hebben of alles in het werk stellen om te laten zien dat ze geld hebben. Op de televisie hebben ze een speciaal autokanaal waar alleen de grote dikke bakken voorbij komen. Daar waar bij ons de discussie woedt of een V6 of een V8 motor wel toegelaten moet worden, rijden ze je hier zowat van je sokken. Stoppen voor een voetganger op het zebrapad is er niet bij. Daar tegenover zie je nog de sovjetvariant van de Mercedes, namalijk de Volga. De taxichauffeurs zijn nog steeds apetrots op deze grote rijdende "paleisjes". De 4x4 lada is er ook nog en dan met zeer blitse velgen, zodat je toch een beetje mee kan gaan met de hype. Het openbaar vervoer bestaat uit kleine busjes, die een vaste route rijden, krakend en steunend, veelal voorzien van een lekke uitlaat, waardoor ze pruttelend voorbij rijden. Het is onze tweede dag in Yerevan en het voelt als een jas. Waar te beginnen.... Eerst maar onze reis naar Yerevan. We hadden een uur in Parijs, maar Charles de Gaulle is zo groot dat we hebben moeten rennen om op tijd bij de gate te komen. Weer moest alles door de controle en weer moesten ze natuurlijk alles weer goed bekijken. Onze bagage bleek later niet zo hard te kunnen rennen, want eenmaal aangekomen in Yerevan stond er een vriendelijke meneer met een papier met onze namen en de mededeling dat we naar de lost and found moesten. Goh, wat zou Gerard voor ons hebben geregeld. De vlucht van Parijs naar Yerevan zat vol met Armeniers. Deze zijn door de bloedige geschiedenis van het volk over de hele wereld verspreid. Velen wonen inmiddels in Amerika en gaan regelmatig terug naar hun thuisland. Wat opviel was dat de vrouwen mooi zijn. Ze doen mij denken aan de Iraanse vrouwen, maar hier hebben ze de vrijheid om hun schoonheid te tonen. Daar waar het in buurland Iran niet mag, kan het hier wel. Armenie is het vroegst Christelijke land in deze regio. Vlakbij Yerevan ligt de berg Ararat. Hiervan zegt men dat de ark van Noach hier zou moeten liggen. Wij hebben de berg nog niet buiten de wolken gezien. Na het halen van ons visum, een mooie sticker in het paspoort, bleek toch echt dat onze bagage nog in Parijs staat en deze komt op z'n vroegst pas zaterdag vanuit Parijs naar Yerevan. Oeps, ach het is niet anders. We hebben warme kleren, regenjassen en onszelf. Gerard, onze gids heeft ons naar het hotel gebracht en een korte site seeing door de stad gegeven. Het had net gestortregend, waardoor er rivieren van water naar beneden stroomden. Hier en daar bleek er geen weg meer te zijn, maar een watercrossing. Wij zijn helemaal naar boven gereden naar het sovjetmonument. Hieronder ligt de zogenaamde cascade, een waterval van trappen en fonteinen, waar nog heftig aan gebouwd wordt. Ons hotel, welliswaar een update, blijkt toch nog veel weg te hebben van de oude communistische stijl In ieder geval wat ik denk dat daar bij hoort. Zoals de meeste hotels hier heeft het hotel een dubbelfunctie. Hotel en hoerenkast. Tja en dat merk je wel 's nachts. Het gaat lichtelijk ten kosten van de nachtrust. De hele nacht hoor je stemmen, giechelende meisjes en de bel van de deur vaak gevolgd door de telefoon. Yerevan is ruim opgezet. Na een goed ontbijt zijn we op zoek gegaan naar wat ondergoed, sokken e.d. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk te zijn, omdat het 1 mei was en iedereen vrij had. Dag van de arbeid..... De spijkerbroek werd steeds warmer, want de zon ging steeds meer schijnen.We hebben veel van de stad ontdekt en verkend. Vriendelijke mensen, bijna geen toeristen en overal parken en buitencafees. Dit is het meest opvallende van de stad, dat je overal buiten kunt drinken en met doet het ook overal. Zo hier en daar zie je dat het verval is ingetreden, maar langzaam aan zijn ze bezig om de oude resten van de russische tijd te moderniseren. Het is een in verhouding rustige stad, waar je met een veilig gevoel doorheen loopt. Er zijn wel wijken die heel arm zijn, waar mensen in de krotten wonen, maar over het algemeen is het gevoel goed. Bij daglicht zag de cascade er mooi uit. We zijn trap voor trap naar boven gegaan en vandaar heb je een prachtig uitzicht over de stad. Op de stoep, in de schaduw hebben we de lunch gegeten. Bij de opera raakten we in gesprek met drie oudere heren, die op weg naar binnen waren voor opnames voor de tv. Het bleken jazzmusici te zijn. Heel beroemd in Armenie, dat konden wij niet beamen. Het was leuk om met ze te praten. Dat wat men aan Engels kan wil men ook graag op een goede manier gebruiken. Wat opgeschoten jongens komen als machomuizen ons zogenaamd helpen met het weinige Engels wat ze kunnen en lopen daarna met opgeheven borst weg. Zo, dat hebben we even goed voor deze toeristen geregeld. Ach, wij kunnen goed voor ons zelf zorgen. We zijn in de kathedraal geweest. Er was een mis gaande, bijzonder, want men loopt in en uit. Telefoons gaan af en worden beantwoord. Kinderen rennen heen en weer, terwijl in de tussentijd 8 tot 9 mannen zingend hun weg door de mis vinden. In de banken gaat men staan en zitten op momenten die voor ons niet aantoonbaar zijn. Het zal hem in de tekst zitten. Al wandelend over straat kwamen bij een autootje met daarachter een soort treintje. Voor 100 dram, nog geen 10 eurocent, werden we door een voormalige sovjettunnel naar de anderen kant gereden en daar bleek een prachtig park te zijn met buiten terrassen, kinder speelmogelijkheden, de kinder trein etc. We hebben veel plezier gehad met onze mede passagiers. Zolang je zelf ook open en vriendelijk reageert, krijg je heel veel leuke reacties. 's avonds hebben we in een klein Frans restaurantje gegeten. Terwijl we terugliepen naar het hotel, bleek dat er voor het parlementsgebouw en het museum een soort van water lichtshow gaande was. De fontein speelde op het ritme van de muziek in samenspel met een lichtshow. Het was adembenemend. Wat mooi, net als vuurwerk maar dan anders. Kleine meisjes van drie jaar probeerden op de maat de eerste dans bewegingen uit. Moe, maar voldaan zijn we naar bed gegaan... Na een uur werden we helaas al weer wakker. Onze buren hadden teveel gedronken en deze mannen lagen in het donker het geluid van een hele bus te produceren. Zoals kleine meisjes kletsen wanneer ze bij elkaar logeren en nog niet willen slapen, maar dan 100 keer zo luid. Om twee begonnen de zaken weer op de gang. In de ochtend is het muisstil en kun je nog even langer door slapen. Het ontbijt is blijkbaar niets voor niets laat. Vanmiddag om 1 uur worden we weer opgehaald. We gaan nog kijken of we zonnebrand kunnen kopen. Inmiddels hebben we schone sokken en een schone onderbroek aan. De haren gewassen en opgeleukt met wat gel....We kunnen er weer tegenaan. Nieuwsgierigheid naar wat komen gaat is groot. Buiten de stad zegt men toch dat het meer weg heeft van het middenoosten. We zullen zien.