toch in de kano

We zijn niet naar het zuiden vertrokken, maar kijkende op de weersverwachtingen bleek dat het naar het noorden toe toch beter zou zijn dan naar het zuiden. We hebben nog een week, dus waarom nog niet een stukje verder naar het Noorden. Gunnar had ons een tip gegeven van een water in de buurt van Trondheim, makkelijk bereikbaar en goed om te peddelen. Eindelijk kwam daar de kano van de achterbank. Wat een raar stel zijn wij toch en wat hebben wij telkens een bekijk. Je krijgt op deze manier wel heel snel contact met allerlei mensen. Een uitklapbare tent op het dak en dan komt daar een gote zak uit de auto, waarin een in elkaar te zetten volwaardige kano blijkt te zitten. De zon doet vandaag vreselijk haar/zijn best, er staat alleen een forse wind, maar daar zijn we niet bang voor. Bij de lokale roeivereniging kunnen wij de auto parkeren en langzaam komt de ene na de andere auto aangereden met kano's of kayakken. Allemaal vertrekken ze met een zwemvest aan. Goede zaak. Wat zijn we blij, net een stel kleine kinderen die hun eerste snoepje sinds weken krijgen. We pakken alles netjes in de boot en gaan aan de peddel. Het blijkt een groot meer te zijn, dus wij beperken ons tot een inham, maar mooi genoeg en groot genoeg om een aantal uren weg te zijn. Wat een rust. Wanneer je heel goed luistert hoor je alleen het in het water steken van de peddels en het druppen van het water bij het uithalen uit het water. Aan de overkant blijkt een kleine flonder voor ons een prima plekje te zijn om even wat te lunchen. In de inham is het water een stuk rustiger dan verderop. Over het water zweeft het geluid van iemand die hout aan het zagen is met een moterzaag. Af en toe verwaait het en dan zwelt het weer aan. Om een uur of drie besluiten wij nog wat verder langs de Trondheimsfjord naar het noorden te gaan. Op een eilandje, verbonden met een loopbrug, zijn ze de geluidstetsten aan het doen voor een Vikingopera welke over een aantal dagen opgevoerd gaat worden. Het fortje wordt gerenoveerd en is niet toegankelijk. Op weg naar het onbekende. soms moet je geluk hebben, we stoppen bij het gebouw van een voormalig concentratiekamp uit de tweede wereldoorlog. Het is inmiddels 5 uur geweest en dicht, maar er is nog een dame bezig met wat opruimwerkzaamheden en zij geeft Ed een hele rij van enthousiaste tips voor de omgeving.
Advies: ga het schiereiland op en rij terug naar het zuiden. Op het schiereiland is de natuur ineens weer een stuk ruiger dan we de laatste twee dagen gewend zijn. Een bergrug zorgt voor grillige rotswanden. Er blijken veel resten te zijn uit de steentijd maar ook van de vikingen. We rijden via Frosta over de punt en komen bij een kleine dam met een brug. Middenop staat een grote poort, te openen met een drukknop. Toegang tot een eilandje, waarvan ik even de naam ben vergeten, maar dit eiland is de residentie van heel veel vogels. Vanwege de wetlands in de fjord, is dit een paradijs voor vogels, maar het eilandje is ook de residentie van een stuk of 8 nonnen die hier in een Mariaklooster wonen. In de oude kloosterboerderij bij de oude ruïne blijkt nog een kamer vrij te zijn. Ed kan hier nog net staan zonder zijn hoofd te stoten. Vanuit het raam staan daar de muren van een twaalfde eeuws klooster, langzaam rood kleurend door de avondzon. De keuken is officieel dicht, maar ze hebben nog wel smaa bif en dat blijkt een koningsmaal te zijn. Heerlijk zittend op het terras, met een grote fles zelfgebrouwen kloosterbier, kunnen wij niet anders concluderen dat het leven zo wel erg goed is en dat het onbekende wel vaak heel erg leuk is. Wij gaan nog een wandeling maken en dan blijkt dat het eiland groter is dan gedacht. Maandagochtend gaan we maar om half acht naar de ochtendzang in het klooster. We wandelen het natuurreservaat in en beklimmen belaatd door de muggen en midges de hoge uitkijktoren. Koeien en schapen hebben hier een vrij leven. We worden ogeschrikt door hoefgeroffel en in vol galop gaan daar een aantal paarden onder de toren door. Maandagochtend, heel stil sluipend door het huis, doordat het zo oud is, kraakt alles, vertrekken wij richting het klooster. Dit heeft misschien wel de mooiste kerk die ik tot nu toe heb gezien. De buitenkant is bekleed met grote platen steen, waarin veel ijzer zit, waardoor ze grijs, maar ook roodbruin zijn. Het dak bestaat uit gigantisch grote houten balken welke kruislings over elkaar heen geplaatst zijn. Daarover heen ligt een glazen dak, waardoor je altijd de lucht boven je kunt zien. Achter het altaar is een grote glazen wand, waardoor je over de fjord heen kunt kijken en aan de overkant de bergen van het volgende schiereiland kunt zien. Wauw. De gezangen zijn een beetje slaapverwekkend en dat vindt zelfs Ed. 6 nonnen, allen niet Noors, met een zwaar accent. In de kerk zitten wij, een broerder en een Nederlandse priester. We blijven niet voor de mis, maar gaan rustig terug naar de kloosterboerderij voor een ontbijt. Heerlijk om je zo te laten verwennen. Een Noors gezin met twee kinderen zit naast ons en het jongetje ontdekt dat het onbeperkt wafels kan eten, zonder dat ze meer hoeven te betalen wat een feest.....