loch lomond Schotland

Is het een nostalgisch beeld en heimwee wat zich vast heeft gezet in het hoofd of is Schotland echt zo mooi als ik mij herinner. Ed heeft geen vakantie en heeft het daarnaast veels te druk om nu weg te gaan, daarom heb ik mijn broer Johan gevraagd of hij misschien zin had om mee te gaan richting de onderkant van de highlands in Schotland. Met de boot eerst naar Newcastle en dan nog een goeie driehonderd kilometer te rijden met de auto. Net een nieuwe Swift en dan al meteen op de boot naar daar waar ze aan de linkerkant van de weg rijden. Als dat maar goed gaat. Na een rustige nacht op de boot met lekker eten, begint daar het avontuur. Oeps, op de eerste rotonde komt daar als een duveltje uit een doosje een zeer snelle Britse auto over de rotonde van rechts al toeterend op ons aangereden. Hoofd koel houden, stoicijns vooruit kijken en rustig met de stroom de rotonde over. Het leert snel en voor we goed en wel Newcastle uitrijden, snorren we vliegend over de rotondes. Het went erg snel. Het feit dat ze hier als gekken rijden op wegen waar je door de heuvels en de bochten en het slechte asfalt, voortdurend moet opletten, dat went niet. Je mag hier op de provinciale weg 95 rijden, in ons kikkerlandje hadden ze hier al lang 70 van gemaakt. Enfin, wij hobbelen mee op deze racebaan en besluiten om toch iets meer naar de kust te gaan. Af en toe is daar een bui, maar het klaart elke keer snel op. Voor Johan is dit de allereerste keer naar Groot Brittanie. Spannend. Naarmate we verder richting het noorden komen wordt het landschap ruiger. Mijn hart gaat open en ik hoop dat van mijn reisgenoot ook. Vooral boven de lijn van Edinburgh zien we de kale heuveltoppen omhoog rijzen. De herfstkleuren geven een rijke kleur scharkering. Later ontdekken we dat het met name de varens zijn die zorgen voor grote, gekleurde plekken op de heuvelhellingen. Rond een uur of vier komen we aan in het hotel. Winnock hotel in Drymen aan the green, een mooi klein pleintje met nog wel heel groen gras. Het hotel lijkt op een Inn uit vroeger tijd. Witte geven, met veel zwarte accenten. Het is een gezellig hotel. Overal branden de open haarden als welkom. De kamer is netjes en zal ons een goed onderkomen bieden de komende drie nachten. We maken een kleine wandeling door het dorp en komen uit op een heuvel vanwaar we uitzicht hebben naar Loch Lomond. Hier ligt het oudste nationale park van Schotland. Met een waterig avondzonnetje licht het meer in alle bescheidenheid op. De maaltijd eten we in "the pottery" een locale pub met heerlijke, simpel maar wel lekker eten. De locals komen hier een potje biljarten. Schotland, een land dat ons genadig gezind is deze korte vakantie, want het weer is super mooi. Heel af en toe krijgen we een stortbui over ons heen, maar over het algemeen zijn deze weer snel overgewaaid. Veel blauwe luchten, zon en snel verwaaiende wolken. De loch's en de heuvels komen in volle glorie tot hun recht. We rijden kris kras door het landschap, via 1-baans wegen, met passeer haventjes, we wandelen, eten huis gemaakte soep en bruinbrood, komen via een doodlopende weg bij een hotel aan het loch. Hier komt men met tourbussen, ach nee, die zullen toch niet hier naar beneden komen rijden? Toch wel. Leen is met vlag en wimpel voor haar bijzondere verrichtingen geslaagd.
Ik weet nu weer waarom ik ooit verliefd werd op het landschap. Ook in dit deel is de verscheidenheid groot. Je rijdt vanuit een heel lieflijk stuk met kronkelende wegen, omgeven met muurtjes of de typische hagen, ineens met 15% een helling op en je ziet alleen maar schappen, highlanders (koeien) en de weidsheid van de kale heuveltoppen. De tweede ochtend moeten we zelfs krabben en zien we nog net een zweem van de rijp over het landschap voordat de zon alles doet verdwijnen. Dag 2 stond in het teken van de oostkant van het Loch. Dag 3 zijn we meer naar het westen gereden. Met een aantal tips van de locale toeristen informatie hebben we een route samengesteld en weer ging het zigzaggend door het landschap. Elke weg geeft een ander landschap. De mensen zijn vriendelijk en beginnen voortdurend een praatje. Het Schotse accent maakt wel dat het niet altijd even gemakkelijk is om het te volgen. In St. Helensburgh blijkt het Hillside House te staan. Een huis dat de rijke Mr. Blackie heeft laten bouwen door Mackingtosh . Dit is een Schot die samen met zijn vrouw de Schotse Art Nouveau heeft vorm gegeven. Het huis is sinds een jaar of twintig in handen van het Nationale Schotse trust en dient nu als museum. De bovenste verdieping heeft een appartement en dat kun je als monument huren.
Het was bijzonder om te zien hoe alles in detail is doorgevoerd. Het deed mij denken aan een huis van Gaudi in Barcelona en er zijn wel meer voorbeelden van huizen waarbij de ontwerper verantwoordelijk werd voor alles in het huis.
Johan en ik hebben ons tegoed gedaan aan allerlei lekkernijen. Typisch Schots gebak bij de koffie. Echt niet zoet hoor.!!!! Veel soepen en het avondeten in de pub. De pub van het hotel was ronduit niet goed, dus zijn we de derde avond weer naar de Pottery gegaan, waar ineens het meubilair anders bleek te zijn Hoe snel kun je ergens aan wennen en je niet meer thuis voelen? Maar het eten was, net als de eerste avond heerlijk.
De terugweg naar de boot zal ons via de snelweg richting Carlisle voeren en dan via de muur van Harianus naar Newcastle. Een mooie route, met maar af en toe een buitje en weer veel zon. Vooral voor Johan is dit erg leuk, want een eerste kennismaking met Schotland met zon is wel heel erg bijzonder. Ooit leek het alsof de tijd stil had gestaan in Schotland, nu is dat wel minder geworden, maar nog steeds is daar het langzame tempo, de tijd voor alles en sommige winkels en straten zien er echt uit alsof het 50 jaren terug is. Het nostalgische beeld is weer vernieuwd en de smaak naar meer is daar. Wat hebben we veel moois gezien. Voor de bootreis is de wind ons genadig. De avond te voor is iedereen zeeziek geweest, maar wij varen terug met de wind in de rug en dan heb je veel minder schommel. We laten ons lekker verwennen in het restaurant, we vergapen (ik althans) ons aan een aantal Engelsen die zonder gene dronken zijn geworden en doen alsof ze thuis zijn in de bar. Tja, dat is wel een puntje, wat is het drinken duur op deze boot. Poe... als echte Hollanders kopen we een fles wijn in de shop en met de plastic bekertjes verdienen we met 1 kopje even snel 10 euro. (glas kost 7 (maal 2), fles 4.