Deze moest nog:de laatste etappe via swaziland

Na een lichte hobbel bij de autoverhuur maatschappij, het bleek dat we toch een speciaal papier nodig hebben voor Swaziland en dat kost geld..... vertrekken wij rond een uur of 10 richting het noorden, op weg naar onze allerlaatste stop Swaziland. We hebben er zin in, maar het begint nu ook door te dringen dat dit de laatste etappe gaat worden voor deze keer. De reis verloopt voorspoedig. Langs de weg in kwazulu natal is mijn druk bezig om het vuil langs de kanten met prikkers weg te halen. Er wordt hier echt veel gedaan om het netjes te houden, zowel de weg als alles wat er om heen ligt. Bij de grens is het goed om rustig alles over je heen te laten gaan. Kantoortje in, kantoortje uit, Formulier hier en formulier daar. We krijgen wel steeds meer stempels in het paspoort. Men is en blijft altijd vriendelijk. Na een oponthoud van ongeveer een half uur kunnen we doorrijden. Ineens is daar een eind aan de drukte op de weg. Een grote, redelijke asfaltweg ligt voor ons. Aan de rechterkant gaat het landschap langzaam over in een bergketen. Dit doet ons hart goed, want zo af en toe is het wel heel plat en veel kaalte vanwege de winter. Zo nu en dan passeren we nog een wildpark, maar er is vooral veel landbouw, met name suikerriet. Hoewel we niet veel tijd hebben voor een pauze, stoppen we langs de weg. Het blijkt een soort van motel te zijn, maar dan op zijn Swazies...... De kamers blijken rieten hutten te zijn met een ingang waarvoor je je moet bukken. Later begrijpen we dat ze dit een kutka noemen en dit betekend ook bukken. Het is goed om even te stoppen en daarna met een goed gevulde maag weer door te rijden. Binnen in het restaurant gaat een groot gezelschap van vrouwen en kinderen voorbij aan het buffet wat er staat. Wat een kleuren. Een groep Fransen zitten in een andere hoek. Een half uur later zullen zij ons met een sneltreinvaart in de bus voorbij sjeezen. Swaziland op zijn Amerikaans. Bijna hebben wij een aanrijding met een bus, deze komt in z'n vrij met een noodvaart van de helling afgereden en is niet berekend op een tegenligger. Ed stuurt cool en vastberaden opzij, maar even gaat de hartslag toch iets harder. Maar goed dat wij niet de Franse bus zijn, dan was het boem geweest. Nabij de hoofdstad ligt een prachtige snelweg met vangrails in het midden. Zuid Afrika is een avontuur op de snelweg. 4 banen met daartussen niets, of twee banen en dan gaat men er automatisch vanuit dat je wel altijd opzij gaat, zodat een ieder hier langs kan stuiven. In Swaziland voelt het iets veiliger. We klimmen gestaag en komen aan het einde van de middag in Phophonyane Nature Reserve. Alweer zo'n prachtige parel in de natuur en als surprise blijkt dat we in een originele hut overnachten. Prachtige rieten dakbedekking, met gevlochten touwen aan elkaar geknoopt. Het binnenwerk is een koepel gemaakt van twijgen, waarbij architecten staan te watertanden. Er is een badkamer aan vast gebouwd. In de winter is het warm en in de zomer is het koel. En wat een uitzicht, beneden ons horen we het water van de waterval en voorons ligt een oneindig vergezicht. De volgende ochtend maken we een paar uitgezette wandelingen om en rond de waterval. Het is een paradijs voor vogels. Bij aankomst ging Ed even terug naar de auto en in de schemer kwam er een grote uil aangevlogen, deze ging even op een cactuszitten, leek mij verwonderlijk aan te kijken, (het was een beetje een Harry Potter uil) en vloog daarna weer weg.
In de middag zijn we naar een kunstcentrum geweest, waar allerlei vrouwenprojecten waren verenigd. Men maakte echt mooie dingen. Geld is er toch nog een beetje uitgegeven. Leen wat sieraden en Ed een nijlpaard van zeepsteen. De avond was voor het galgenmaal, het was gaan regenen, dus was de openhaard aangestoken. Een Hollandse familie zat aan de tafel naast ons en dit bleken hele leuke mensen te zijn en hun route had wel veel van dezelfde adressen....het bleek dat Dennis beide reizen had samengesteld. De gezelligheid zorgde ervoor dat we laat naar bed gingen en toen was het de volgende ochtend echt tijd om terug te gaan naar Johannesburg. Een mooie, maar nog wel inspannende rit via een bergpas. De grenspost leek niet zoveel bezocht te worden, dus hier deden ze pas echt goed hun werk...... Ach het hoort erbij. En dan via Barberton de laatste paar honderd kilometer naar het vliegtuig. Een prachtige reis en een prachtig avontuur zat erop. Resten daar de herinneringen en de foto's Swaziland blijft vooral in de herinnering als ontzettend vriendelijk.