on the road naar Frankrijk

Een druilerige ochtend begroet ons deze zaterdag. Het is niet vroeg, want we hebben ons bedacht dat het verstandig is om eerst een goede nachtrust te hebben voordat we vertrekken naar het huis van Ed zijn ouders in Frankrijk. En terwijl de regel loodrecht uit de hemel komt storten, sjouwen Ed en Johan de bagage naar de auto. Is de zondvloed op zaterdag 26 februari begonnen? Ooit heeft Ed een bongo gekregen en deze moet voor 28 februari ingewisseld worden. Het is een Belgische bongo, nee dat is geen grap. Dit betekende wel dat deze voornamelijk in Zuid Nederland of België inwisselbaar was. Na even zijn we eruit, we gaan lunchen bij Bauemont in Maastricht. Zo gezegd zo gedaan. Wel een sjieke tent. Daar komt Leen met haar grote bergschoenen en een stoere trui, maar we werden niet gekeurd en fout bevonden. Met veel vriendelijkheid werden we naar een mooie tafel voor het raam gebracht, waarbij de driehoeksopstelling zorgde voor een gezellig samenzijn. De lunch was heerlijk en het kopje koffie met de bonbons van een bekende chocolatier zorgde voor een zeer aparte smaakervaring. Eén met een zweem van appelstroop, één met cognac en sigaar en de laatste met zee zou en zwarte peper. Hoe bijzonder kan een smaakervaring zijn? Bij de laatste was daar eerst de normale zoetigheid van een chocolade bonbon, daarna kwam daar het zout en als laatste, maar het langst nahangend, een lichte tinteling op de tong van de zwarte peper. Op naar de volgende stop. Eigenlijk was het plan om ergens onderweg een hotelletje te zoeken, maar hoe verder de reis vorderde hoe harder de regen naar beneden kwam zetten. Hoe leuk is het om in een stadje te gaan overnachten terwijl het zo nat is dat je niet rond kunt gaan kijken? Niet, dus we besluiten toch te proberen om in 1 keer door te rijden naar het huis. Zou de regen betekenen dat het in de bergen aan het sneeuwen is? Om kwart voor elf steken we de sleutel in het slot van de deur. Heerlijk we zijn er. Wat de week ons brengen gaat zien we wel. We hebben niet een vastomlijnd plan. Laten het maar komen zoals het komt. Het huis is heerlijk comfortabel warm, omdat de familie pas een dag weg is. Wat een luxe. Na een heerlijk glas Tessels bier gaan we moe, maar voldaan naar bed.

Zondag in Thonon.
Het licht valt door een kier van de gordijnen de kamer binnen. Beneden worden gordijnen opzij geschoven, Johan is al op. Na een heerlijke nacht is daar de eerste zondag en een heus ontbijt. De kamer vult zich met de geur van vers gebakken broodjes. We doen het rustig aan. Koffie en daarna wat rommelen in en om het huis. Ed hakt hout en wij gaan aan het vegen en harken in de tuin. We gaan even gedag zeggen bij de buren en worden uitgenodigd voor een kop koffie en een glaasje eau de vie uit Zwitserland met abrikozen. In een Babylonische spraakverwarring zoeken we ons een weg in een gesprek, maar we begrijpen elkaar en we lachen. Woensdag gaan we een glas drinken. In Evian blijkt de Carnavals optocht in volle gang te zijn. Zigzaggend gaan we door het stadje en zien daardoor toch een groot gedeelte van de optocht. Het is een bonte verzameling van muziek en wagens. Hiertussen lopen groepen muzikanten. Het is niet een fanfare, maar een soort mix van drumband en fanfare. Bij sommige is de kwaliteit bijzonder hoog. Het lijkt hier een sport te zijn om zoveel mogelijk confetti wederzijds te verspreiden. Kijkend naar Ed zie ik nog steeds de confetti in zijn haren zitten. De sfeer is ongedwongen en ontspannen. Mijn buurvrouw staat met de handen in de zakken, maar zodra er confetti haar richting uitkomt, is daar gelijk het antwoord, twee handen confetti vliegen door de lucht in de richting van de belager. Stalletjes met zakken vol, doen goede zaken, zo ook met de confetti spuitbussen. Na de laatste wagen, een Vikingschip met reclame van de discotheek hier vlakbij het huis, besluiten we om iets te gaan eten. We hebben nog geen boodschappen gedaan, dus ergens iets eten is de beste optie. De Chinees biedt uitkomst. De mevrouw spreekt Frans met een Chinees accent. In het Nederlands en Engels is dit grappig, maar het Frans doet het ook goed. Met een volle buik gaan we terug richting Thonon. Het is wat gaan regenen, waardoor het confetti tapijt langzaam gaat veranderen in papier maché. Zo her en der zijn ze in de winkels al aan het vegen, het lijkt wel of de confetti door alle kieren heen is gespoten. Op de eerste verdieping is een mijnheer met een stofzuiger de luiken aan het zuigen. Een voltreffer door een confettikanon.
Nu zitten we pontificaal voor de tv, de satelliet tv, wachtend op boer zoekt vrouw. De open haard snort en knettert. Wat kan het leven eenvoudig en goed zijn. Volgens de buren is er veel sneeuw gevallen. Morgen gaan we kijken hoe het is.

Niet naar de sneeuw, maar een werkdag rondom het huis.
De start van deze maandag is een rustige. Verse croissants van de bakker en een pain au chocolat bij de koffie. De klok tikte rustig door en daar is dan het moment om te besluiten om niet de bergen in te gaan, maar eerst maar wat spullen te gaan kopen voor het eten en wat beter gereedschap voor de werkzaamheden die nog op stapel liggen. Ons shopping avontuur heeft uiteindelijk veel langer geduurd dan de planning was, maar ach….. wat impuls aankopen, een lekkere pizza en een kar vol met boodschappen voor de komende dagen. Terug in het huis moesten we echt een inhaalspurt gaan maken. De houtvoorraad is gereorganiseerd, de dakgoten zijn leeg, het hele dak is vrijgemaakt van dennenappels, de balkons zijn schoongeboend, zodat alle rommel en groene aanslag verdwenen is. Met een nieuwe tuinbezem hebben we alles weer aangeharkt en schoongeveegd, zelfs het onder terras aan het water vol met eikenbladeren is weer goed begaanbaar. Na gedane arbeid is het goed rusten. Morgen gaan we naar Les Gets om eens te gaan verkennen hoe de sneeuwconditie is.
Dinsdag 1 maart
Vandaag gaan we naar boven de bergen in. Vanuit het dal bij het meer kun je de sneeuwgrens zien liggen op de heuvels rond het meer. Hier kun je het nog geen bergen noemen, die liggen als stoere wachters achter de eerste heuvels. Beneden is het altijd een verrassing hoe het boven zal zijn. Het kan beneden prachtig mooi weer zijn en boven prut of andersom. Auto’s met sneeuw op het dak komen ons tegemoet van de berg af. Iets wat ons hoop geeft, want de temperatuur staat op 6 graden boven nul. Naarmate we hoger komt gaat de temperatuur omlaag. Zo her en der zien we dat de bewolking laag hangt. In Les Gets is het druk. Hoogseizoen in de winter, maar toch is daar net dat ene plekje voor onze auto. Koudwatervrees maakt zich altijd even over mij meester. Is dit nou echt leuk, ja, maar dat gevoel komt pas bij het eerste glijden over de sneeuw. We laten ons schoenen en ski’s aanmeten en hobbelen op de ongemakkelijke schoenen richting de liften. Kon je in december niet met de eitjes omhoog, gelukkig doen ze het weer. Voor omhoog is het geen probleem, maar met Kerst kon ik niet meer goed naar beneden komen, omdat de pistes zo her en der voor een “debutant” te stijl zijn. Resultaat een verdraaide knie, maar deze keer kunnen Johan en ik rustig met het liftje weer naar beneden. De sneeuw is boven verwachting goed, wel komen we steeds meer in de mist van de laaghangende bewolking te zitten. Het gaat goed, rustig, met beleid, glijden we naar beneden. Ed is nog steeds de strenge skileraar. Na een aantal afdalingen gaan we aan het begin van de piste in een “rustige” tent zitten. Eigenlijk is het heel leuk. Ze hebben het restaurant helemaal opnieuw gestileerd en daardoor is het wel een heel mooi, klein restaurantje geworden. Het eten is lekker en de toiletten zijn op de begane grond. Hoe fijn is het om niet met de grote klompen een trap af te moeten met veels te kleine traptreden. We maken nog twee mooie afdalingen en besluiten dat het genoeg is. Ed gaat de helling af, Leen en Johan zetten hun billen op het bankje in het liftje. Terug in het huis maken we nog wat van onze klussen af. Het dakje naast het huis wordt nog even geveegd en ik zeem alle ramen op de beneden verdieping. Daarna is het heerlijk rusten op de bank. Moe maar voldaan. Nu maar wachten op de spierpijn…..

Woensdag 2 juni
De benen voelen relatief soepel. Zouden we vandaag wat meer zicht hebben op de berg? Aankomend in Les Gets, trekt de lucht open en schijnt de zon, maar hoe hoger we komen met het eitje hoe waziger de buitenomgeving wordt. We kunnen twee goede afdalingen maken en dan trekt de witte deken weer langzaam om ons heen. Dit gaat zo snel dat we al gauw geen hand voor ogen meer kunnen zien. Tijd om wat voor de maag te gaan zoeken. Ed gaat nog een keertje omhoog, wij vinden een tafeltje in de luwte voor een glazen wand. Lichte sneeuw dwarrelt als lichte confectie op ons neer. Koud is het niet. We worden herkend en krijgen na de maaltijd een huis gemaakte eau de vie van peren. Lekker met dit weer. Na nog wat kleine afdalingen wordt de mist nog dichter en besluiten we om te stoppen. Het is mooi geweest. Beneden in het dal zie je dat de hoeveelheid mensen zijn tol eisen wat betreft de sneeuw. Was het boven nog redelijk wit en fijn, beneden is het crème kleurig en zie je hier en daar het gras er al doorkomen. Daar waar dinsdag de stoepen nog mooi wit waren zijn ze nu bruin en modderig. We eten vroeg, want vanavond komen de buren een glas drinken. Zij wonen permanent in het park en houden vaak een oogje in het zeil wat betreft het huis. Bij een heerlijk brandende haard is het gezellig en gaan zij pas om een uur of tien weer terug naar huis. Voor de donderdag hebben we bedacht dat we met sneeuwschoenen door de sneeuw willen wandelen, maar dat hangt ook wel een beetje af van het weer.
Donderdag 3 maart
We worden wat later wakker dan de vorige dagen, met voorbedachten rade, want nu hoeven we niet op de lange latten te staan. Het vogelhuisje is vanochtend het centrum van activiteiten. Het ontbijt loopt hierdoor behoorlijk uit. Wat kan het toch leuk zijn om de natuur op deze manier te mogen observeren. Het roodborstje en de eekhoorn zijn het meest brutaal van alle bezoekers. De merels zoeken dekking in de haag en komen dan aangehipt. De koolmeesjes en een soort boomklevertje vliegen veel rapper aan, pikken een stukje brood en weten niet hoe snel ze weg moeten zijn. Voor het eerst zien we deze week ook de Vlaamse gaaien. De specht zien we niet, maar die hoor je elke ochtend in het bos. Na beraad besluiten we om niet te gaan lopen op de tennisrackets, maar richting Martigny te gaan. Eerst had Johan zijn paspoort niet bij zich en toen realiseerde Leen dat ze haar spullen nog in de dikke trui had zitten. In tussen was de zon door de sluierbewolking gekomen, tijd voor een ander plan. Fietsen uit de schuur, banden oppompen en richting Thonon. Mooi om langs het landgoed en dan langs het meer te fietsen. In de benedenstad lagen een aantal terrassen in de zon, uitnodigend roepend…….”kom hier eten!”. Het besluit is snel genomen, het is tijd voor een lunch op het terras. Een plat du jour waar je je vingers bij op kon eten. Visueel was het ook een mooi plaatje. We verkennen Thonon op de fiets. Pikken nog een terrasje mee en peddelen dan weer rustig terug naar het huis. Ruim 5 uur buiten maakt dat we nu toch wel aardig koud aan het worden zijn. We verkennen nog een stukje van het park en bekijken een huis wat verbouwd wordt, hier is alles doorgebroken, waardoor er een hele grote royale woonkamer is ontstaan. Wat is het heerlijk om terug te komen in een warm huis en lekker de haard weer aan te steken.
Vrijdag 4 maart.
Een waterige zon probeert tussen de bomen door richting het vogelhuisje en onze ontbijttafel te komen, maar deze ochtend is de overtuiging minder groot dan gisteren. De natuurlijke televisie laat zich hierdoor niet van de wijs brengen, hoewel we vandaag het eekhoorntje niet te zien krijgen. Na het ontbijt gaan we nog wat laatste boodschapjes te doen bij de Cora. Telkens verbaas ik mij weer over deze winkel, wat een assortiment! Je kunt hier uren doorbrengen, alleen al met kijken Deze keer houden we ons in en nemen alleen dat wat we nodig mee in onze kar. Een fles biologische soep gaat mee voor de lunch. Daarna hebben we nog even de buurtjes gedag gezegd, zij gaan een weekje met de kinderen naar de bergen. Onze tocht gaat richting Genève. Het is een bijzondere stad. De ligging aan het eind van het meer, daar waar de Rhône begint, heeft het iets magisch. Uit de parkeergarage lopende lopen we gelijk tegen de winkel aan van Louis Vuitton. Dit is maar 1 van de vele chique winkels. We trakteren ons zelf op een heerlijke bak koffie met een fantastische bonbon. Een rondgang door het warenhuis maakt ons duidelijk dat dit voor een andere beurs dan de onze. Het is wel leuk om te zien wat de luxe dames, met hun dikke bontjassen, zoal aan tassen naar buiten sjouwen. Volgende stop is de autosalon van Genève. Ik zelf ben daar nog nooit geweest, maar Johan en Ed al wel. Ik heb natuurlijk naar de auto’s gekeken, maar ik heb ook heel erg genoten van alles er omheen. Vergelijk je deze beurs met bijvoorbeeld de vakantiebeurs, dan zie je dat hier een hele andere stroom van geld stroomt. De grote merken hebben kosten nog moeite gespaard om hun stand vorm te laten geven. De stand van BMW was wel de topper van allemaal. De auditoriumbankjes waren zelfs met wit leer bekleed. De projectiewand kan open en daar achter rijdt visueel de nieuwste conceptauto door de wereld, terwijl de auto voor de wand, precies gelijk oplicht met de verticale auto. Vanaf 16.00 uur is de toegang voor de helft van de prijs en het is een stuk rustiger volgens de mannen dan op de ochtend. Nog bijzonderder is het publiek. Gezinnen hebben de minderheid, maar ze zijn er wel. Je ziet voornamelijk mannen lopen, soms met elkaar, vaak ook in vriendengroepen (welke soms heerlijk in de olie zijn van het bier). Moe, maar voldaan zitten we nu op de bank met een wijntje. Er stonden prachtige auto’s, waaronder alle onbereikbare merken, maar voor mij is de Swift toch echt de mooiste. Daar kan geen Ferrari tegen op.
Zaterdag 5 maart, onze laatste dag.
Loom staan we pas om half tien op, ontbijten en besluiten om richting Chamonix te rijden. Een betere keuze hadden we niet kunnen maken. Hoe dichter we bij de Mont Blanc komen hoe verder de lichte mist opstijgt. Was het bij het meer nog diezig, nu trekt de lucht ineens open en is alles blauw. De Mont Blanc steekt stoer af. In Chamonix gaan we met twee maal met een kabelbaan omhoog tot 2500 meter. Wat heb je daar een fabelachtig mooi uitzicht op het massief aan de andere kant. De gletsjers buigen met de bekende lichtblauwe kleur van ijs zich tussen de toppen richting het dal. Volgens een boekje is hier de steilste glestjer van heel Europa. Eenmaal boven komt daar heel snel sluierbewolking. Waar komt het vandaan? Het is alsof het uit het niets ontstaat. We eten een veels te dure maaltijd, maar wat wil je ook, het moet met twee gondels helemaal naar boven gebracht worden. Het uitzicht is onbetaalbaar, dus we doen het gewoon. Om half drie dalen we weer af naar het dal en nemen de route naar Martigny. De zon schijnt nog steeds, waardoor het mooi is om over twee cols naar de andere kant door te steken. Op de laatste col is een hotel met een terras en dit blijkt nog vol in de late middagzon te liggen. We drinken een koffie en een zwarte bessen gebak. Het geluid van wentelwieken verraad dat er een helikopter in aantocht is. Deze land op een stuk met sneeuw niet zo ver aan de overkant van de weg. Ed gaat op verkenning en maakt een praatje met de piloot. Een stel Noorse filmers heeft een tocht gemaakt door het gebied. Om 5 uur zakt de zon langzaam weg achter de bergen en merken we dat het koud gaat worden. Tijd om verder te gaan, het is nog anderhalf uur terug naar het huis. Net voor zonsondergang komen we terug. De zon stond even als een vuurrode bal boven het meer, voordat deze verdween in de laaghangende bewolking. Ons galgenmaal nuttigen we in Thonon les Bains in een restaurant met uitzicht op het water. Ed en Johan kiezen voor de lokale vis uit het meer. We heffen het glas, het is een goede week geweest. Nu rest ons nog het pakken en het schoonmaken van het huis. Zondagochtend gaan we vroeg weer terug richting Nederland. We hebben een heerlijke week gehad, met heel veel afwisselende dagen.