Fujairah, een klein emiraat met veel bergen....

Woensdag 4 januari is daar de aankomst in 1 van de Verenigde Emiraten.Al Fujairah. Niet groot maar wel met een rijke historie die al loopt vanaf de Bronstijd. De familie splitst zich op. Het merendeel gaat een oostkusttocht maken en Leen en Ed gaan een 4x4 tocht doen in de woestijn. De hoofdstad heeft veel meer hoogbouw dan Musqat met direct daarachter een steil kustgebergte. 21 Jeeps staan voor ons klaar om de groep te vervoeren. Het blijkt dat we naar een buuremiraat gaan, al waar rode zandduinen onze eindbestemming blijken te zijn. Zandsurfen met een 4x4 is wel heel bijzonder. Even wanen wij ons in de Dakar. De tocht erheen is bijzonder. Het waait, waardoor we af en toe in een heuse zandstorm terechtkomen. Het gebergte is zwart grijs met hier en daar een graspol, maar overwegend kaal. Eenmaal door het massief wordt het landschap vlakker en komen er boompjes. Veel Bedoeïnen hebben hier kamelenboerderijen. Goedkijkend zie je steeds meer silouetten in de woestijn bewegen, hier en daar met een kleintje langszij. We stoppen bij zo'n boerderij voor de luchtuitlaat van de banden en dan gaan we het rode zand in. Mohammed is een zeer er varen chauffeur met roots in Pakistan, geboren in Dubai. Zijn grote baard zegt veel, maar het is een hele vriendelijke man die heel goed Engels spreekt. Onze medepassagiers waren Italianen en gedroegen zich ook wel een beetje zo, maar na korte tijd krijgen we het toch voor elkaar om het ijs een beetje te breken. Ik zit naast het zoontje en hij spreekt een enkel woordje over de grens. Vader is veels te dik en zit op de voorstoel en zal daar niet afkomen. Met veel moeite krijg ik Ed op een andere plaats dan helemaal achterin. Later is dat fijn, want Leen wordt in de duinen toch wel echt misselijk van het elke keer wegdriften van de kont van de auto, het gehobbel en het niet kunnen zien waar we heen gaan. Het is wel spectaculair. Mooi landschap en een zigzaggende parcour over de duinen. We rijden een heel stuk over de bovenste kam van het duin, om dan ineens met z'n allen steil omlaag te rijden. De Italiaanse moeder kan alleen maar hard Madre Mia roepen. Wat kan zij en onze medepassagier gillen zeg.....
Het gebied is niet groot waar we doorheen gaan, maar de thrill is des te groter. Geen spijt van ons besluit. Op de boot kan ik bijkomen en de maag weer wat tot rust laten komen. Eten, een beetje lezen, eten, een beetje drinken en weer veel mensen kijken. Sommigen liggen alleen maar als wentelteefjes te bakken in de zon en zijn of bruin of hartstikke rood.Als een laag grijs poedersuiker legt het zand een grauwsluier op alles wat van de boot is. Het eten dat normaal buiten wordt gemaakt is nu naar binnen verplaatst. De lucht is nevelachtig, waardoor de zon zijn kracht verliest. De bergen zorgen er daarnaast ook voor dat de zon snel achter de bergen verdwijnt en dan voel je goed dat het winter is en er kou in de lucht zit. Nu heeft de toeter van de boot geklonken en gaan we richting de volgende bestemming: Khasab, een enclave van Oman. Op naar het volgende avontuur.