Port Elizabeth

Dungbeetle river lodge, een goede vijftien kilometer ten oosten van Port Elisabeth. Vlakbij de poort van Addo Eliphant National park. Morgen lijkt het weer nog redelijk te zijn, dus gaan we morgen een poging wagen om het park in te gaan. De big five kamer heeft een zithoek, de ideale plek om de fles wijn leeg te maken. Des en Etta zijn de gastheer en gastvrouw. Zij heeft haar oorsprong uit Ommen, in 1648 of zo. Haar over, over grootvader was de eerste opper rechter van Zuid Afrika. De familie heeft ook nog een tijd in Rhodesië gewoond, maar nu is daar een guesthouse aan de kust. Het is weer een bijzonder stukje. Voor de deur stroomt een rivier, maar het is eigenlijk een zoutrivier. Een inham die twintig kilometer land inwaarts steekt, waar het zeewater in en uit stroomt. Aan de andere kant liggen meters hoge duinen. De aankomst vanavond was net iets te laat, de zon was al onder, waardoor er niet meer zoveel licht was. Morgenochtend dan maar wat eerder op voor de eventuele zonsopgang, als het niet ineens bewolkt gaat worden...... Het is een uitzonderlijk mooie dag geweest. Johan en Ed hebben na het ontbijt nog een oversteek van de lagune gemaakt, deze was nagenoeg droog gevallen. Ik ben lekker met een grote bak koffie op het balkon blijven zitten, de vroege ochtendzon gaf al wat warmte. Robbenberg net voor Plettenberg was het eerste doel van de dag. Volgens de kaart heet dit cape seal, het kan niet anders zijn dan dat dit een plek is voor Robben. Er bleek een nature park te zijn en vanaf de parkeerplaats kon je verschillende wandelingen maken. Tot de punt ging ons niet lukken. Geen eten bij ons en we wilden ook nog een goede 300 kilometer rijden. De kleine ronde bleek echter een schot in de roos. Aan de linkerzijde zwommen er al veel Robben in het zeegroene water. Omdat we vrij hoog stonden kon je de schaduwen prachtig volgen voordat ze boven het water uit gingen springen. Een afwisselend pad voerde ons op en neer de kliffen. Morgen zullen de kuiten en de knieën stijf zijn. Het pad kwam uit op het witzand.....een groot zandduin, maar dan bovenop de rotsen. Dit is wel een apart fenomeen, je ziet het ook langs de kust, ineens lijken de duinen tegen de berg op te kruipen, op een hoogte waarvan je niet zou verwachten dat daar nog zand zou liggen. Het pad stak door naar de andere kant van het schiereiland en daar bleek een groep dolfijnen zich heerlijk te goed te doen aan het vele eten in de branding. Bijzonder, het blijft zo fascinerend om deze beesten te observeren. Ze lieten zich een soort van meevoeren met de branding, maar kwamen toch geen meter dichter bij de kust..... En om onze dag compleet te maken zagen we ook nog regelmatig een spuit van een walvis. 1 keer zag ik de vis echt boven komen en daarna zijn rugvin in het water weer verdwijnen. Ed had nog wel uren op het strand wikken blijven, maar er moesten nog wat kilometers gemaakt worden. Bij een klein tentje, Portugees getint, zijn we gestopt voor een kleine lunch. Een beschutte tuin gaf extra atmosfeer. Er bleken allerlei kleine winkeltjes te zijn en een weefmuseum. Deze oase van rust had iets speciaals. Met onze Afrikaanse telefoon hebben we het guesthouse gebeld. Dat gaf wat rust voor de rit erheen. Weer viel op hoe ongelooflijk afwisselend de landschappen zijn. Grublers restaurant ligt 240 meter van onze slaapplaats. Het ziet er niet bijzonder uit, maar het is jammie. Morgen vroeg op en dan op voor de dieren wereld. Tot nu toe is elke dag er één geweest met een gouden randje.
Woensdagochtend begint met een mooie zonsopgang boven de rivier de Sunday, ooit genoemd naar mijnheer Zondag. Al snel vult de lucht zich met meer wolken. Het ontbijt wordt geserveerd op het grote terras met uitzicht op de duinen. Ik maak een slechte beurt bij onze gastvrouw, want, ik als niet broodeter, hik vreselijk aan tegen het formaat van de boterhammen. Zelfgebakken brood, twintig centimeter hoog, minstens, maar........ Vooral sneden van 5 cm dik. Ik vraag naar een broodmes en zij gaat mij uitleggen dat het onmogelijk gaat zijn en dat het brood zo lekker en licht is, dat het niet hoeft. Het feit dat ik geen broodeter ben wordt radicaal opzij geschoven. Johan heeft een andere manier gevonden, hij snijdt er elke keer een reepje van af. Ze is even later verbaasd dat het mij gelukt is om van 1 dikke boterhammen 2 te maken en nog vormt het brood een dikke meelbal in mijn mond welke ik slecht kan wegkrijgen. Bij het afscheid nemen kijkt ze mij een stuk venijniger aan, of verbeeld ik mij dat? Haar man heeft nog hard gezocht naar olifanten in het park met namen die dicht bij de onze terecht komen. John is de enige, het is een joekel, waar je geen ruzie mee moet krijgen zo te zien. Addo is slechts 5 minuten rijden vanaf het guesthouse. Hoewel de dag grotendeels bewolkt gaat zijn, hebben we een goede dag wat betreft het wild. Veel olifanten, hier heeft het park ook zijn naam aan te danken. Addo Eliphant National Park. Verder hebben ze het rode hartebeest, heel veel kudu's, elanden. Voor het eerst zien wij de meerkat (stokstaartjes). Wat een olijkerds. Drie keer steekt er een jakhals over. Buffels en zebra's laten zich vooral aan het einde van de middag zien. Een aantal dagen achtereen hebben de leeuwen zich laten zien, maar wij kunnen ze niet meer vinden. In de middag gaan we nog terug naar de plek waar ze zouden zitten, maar de schemer is al daar en de begroeiing te hoog. Wel zien we twee mannetjes olifanten die aan het vechten zijn geslagen, maar de ene is een stuk kleiner en laat zich erg snel wegduwen, ze gaan daarna gebroederlijk naast elkaar staan eten. Het is duidelijk wie er de sterkste is. Het park is al een aantal grote bullen kwijt geraakt, omdat ze een gevecht niet hebben overleefd. Even leek het er ook op dat een mannetjes kudu zijn slag kon gaan slaan, gelijk naast onze auto, maar het vrouwtje had er bij nader inzien toch geen zin in en moest afdruipen. Jammer voor ons, dat was wel spectaculair geweest. Addo is mooi, anders dan wat wij tot nu toe hebben gezien. De vegetatie is anders dan in het noorden. Hierdoor is het soms wel moeilijker om het één en ander te spotten. Even was het nog spannend, want een grote tusker (mannetjes olifant, alleen) liep op de weg en was niet van plan om van zijn pad af te wijken. Op een gegeven moment waren wij de eerste auto en iedereen moest samen met ons achteruit. Toen hij eindelijk voorbij de auto liep kon je bijna onder zijn buik doorkijken. Wauw wat een beest! We zitten nu bij Peter en Elske in Port Elisabeth. Ze wonen in een buitenwijk, in een groot huis. De kinderen zijn de deur uit, er is ruimte genoeg voor ons.
Donderdagochtend, het water komt met bakken uit de hemel zetten. Wat zijn we slim geweest om een dag eerder naar Addo te gaan. Het koufront zorgt er ook voor dat de temperatuur flink omlaag is gegaan. Bij elke bui zwelt de wind aan. Voorlopig blijven we maar even lekker binnen. Het huis hebben we voor ons alleen. Het is als een fort en het lijkt een beetje op een gevangenis. Alle deuren kunnen alleen van de buiten kant op slot, zodat wanneer er een inbreker binnen komt deze alleen maar in deze kamer kan. Tussen de slaapkamers en het woongedeelte zit een zwaar hek dat in de nacht op slaat gaat. Het is trouwens wel een mooi huis, het klinkt wat zwaar, maar zo is het niet bedoeld. Is meer dat wij het niet gewend zijn. Waarschijnlijk zijn er ook grote huizen in Nederland, die naast beveiliging ook nog andere veiligheids maatregelen treffen, alleen daar komen wij nooit.
De lucht begint buiten op te klaren , wie weet wat de dag ons nog gaat brengen.