Laatste dag in Port Elisabeth

De ibissen in de tuin maken op hun manier duidelijk dat ze er zijn. Wat kunnen die een hoop herrie maken. Ergens in de verte klinkt muziek, je hoort vooral de bas. Een school in de buurt zou een reünie hebben, misschien komt het daarvan. De sirene van een politieauto zwelt aan en verdwijnt weer langzaam. Het is bewolkt en grauw en waarschijnlijk ook niet meer zo warm. Het huis voelt kil, sokken zijn belangrijk. Toen we aankwamen bleek er een grote natte olek te komen op de net aangesmeerde muur in de keuken. Ze zijn bezig met een nieuwe keuken en ergens was er even iets niet goed gegaan. Peter blijkt een hele garage vol met gereedschap te hebben en dus togen Ed en Peter er op uit, als Ed en Willem Bever. Hup daar is Willem met de waterpomptang. Na een kwartiertje kwamen ze met een grote grijns weer terug, het was gefikst. Gisteren is het uiteindelijk een graad of achttien geworden. Ondanks dat er af en toe nog een stortbui viel hebben we heel veel geluk gehad. Na een heerlijk ontbijt hebben we de omgeving van Port Elisabeth een beetje bekeken. Ze zijn hier erg voorzichtig wat betreft het veilig rondlopen in het centrum. Teveel mensen uit Nigeria zouden het centrum onveilig kunnen maken. We zijn heel even bij de vuurtoren geweest, maar bedachten ons dat we dat ook op de vrijdag konden doen. Door de wir war van straten en eenrichtingsverkeer is het nog helemaal niet zo gemakkelijk om onze weg naar de kust te vinden. Het zonnetje kwam weer regelmatig om het hoekje kijken. Eenmaal op de weg langs de kust komen we in Humewood terecht, hier ligt een pier en kijk je direct op de golven die kapot slaan op de rotsen. Het "Blue water café" ligt uitnodigend aan de waterkant. In de luwte kunnen we buiten op het terras zitten. Surfers doen hun best om op de schaarse golven mee te surfen. Een schoolklas komt langs, de meiden hebben allemaal stijl haar (in plaats van kroeg haar) . Ze gaan lunchen aan de waterkant. Volg je de weg dan kom je bij een vogelreservaat. Hier hebben ze ook een opvangcentrum voor vogels en pinguïn. Een enthousiaste medewerker verteld ons alles over de verschillende soorten en vooral waarom de Afrikaanse pinguïn het zo zwaar heeft. De aantallen gaan gillend hard achteruit. We besluiten een donatie te geven, het doet ons erg denken aan het werk van ecomare op Tessel. Buiten staat een pinguïn die geen herinnering heeft, of hij is gevallen op zijn pannetje of hij is gepakt geweest door een rob of een witte haai, maar ze moeten alles met hem doen, niets doet hij uit zich zelf. Voor het zwemmen zetten ze hem in het bad, maar wanneer ze vergeten om hem eruit te halen dan blijft hij maar zwemmen. De zee is wild en mooi van kleur. De kust is een mix van zand en hele ruige rotsen. In Seaview vinden we een mooi lunchplekje. Één van de weinige restaurantjes dat open is. "Barnacles". Op de weg terug naar PE komen we langs het Seaview Lion game reserve. Hier vangen ze dieren op en met name ook witte leeuwen,die door een genetische afwijking echt wit zijn en het in de natuur niet goed redden, omdat ze te zichtbaar zijn, overal in Zuid Afrika proberen ze toch deze dieren op te vangen en ook om mee te fokken, zodat de genenpoel bewaard blijft. Ze hebben ook tijgers, die horen natuurlijk niet thuis in Afrika, maar die worden opgevangen omdat ze in beslag worden genomen. Het park is mooi, doordat het heeft geregend is de weg erg avontuurlijk. Nyala's, springbokken, gnoe's en veel giraffen trekken aan ons voorbij. Ze hebben ook een nursery waar ze dieren verzorgen. Het is jammer dat we te weinig tijd hebben. Het bushvarken is foei lelijk en het blijkt dat we dat ook in Addo hebben gezien, wat een ontzettende lelijkerd........ Doordat we laat zijn krijgen we wel mee dat ze gevoerd worden. Een gevlekte hyena kijkt met argusogen naar ons op. Terwijl we het park uit rijden rennen twee springbokken lang voor ons uit. Thuis, terug in PE staat er een lekkere kop koffie. We gaan eten bij een Portugees restaurant. Als dank voor de gastvrijheid leek het ons leuk om Peter en Elske mee uit eten te nemen. Het was erg gezellig. Vanuit de eetkamer kijken we nu naar buiten. Vandaag een dag van pakken, nog een beetje rond kijken. Vanavond vliegen we naar Johannesburg en van daar uit naar Amsterdam. Buiten is het donker, een klein nationaal vliegveld wat de grote naam heeft van Port Elisabeth international airport. Bij de wereldkampioenschappen voetbal vond de FIFA dat het een internationale status moest hebben , maar er landen hier alleen maar binnenlandse vluchten. Zo moest er ook een busbaan komen, welke nooit is gebruikt, de baan is te smal. Op de dag zijn we naar het centrum gereden. het is waar er zijn veel zwarte mensen en aan de donkerte van hun huis zouden die heel goed uit Nigeria kunnen komen, maar net voelt verder oké. Er is een mooi monument met een tijdlijn en allerlei uitspraken van Mandela, eindigend op de top vlakbij de vuurtoren die hier staat. Weinig mensen kijken er naar en toch is het wel mooi gemaakt. Op het pad naar boven staan allerlei namen met witte, gele of groene kruizen, waarvan niet helemaal duidelijk is of dit mensen zijn die gestorven zijn in de strijd tegen de apartheid. Aan de ene kant van de stad is het zonnig en aan de andere zijde is het roetzwart. Wat zal het gaan doen? Het blue water café lijkt ons een goede plek voor de lunch en net antwoord op de vraag waar het weer naar toe zal gaan wordt snel gegeven. Het begint te gieten en we besluiten maar snel om naar binnen te gaan. Dat blijkt een goed idee te zijn, want de regenpijp is lek en binnen enkele minuten staat het terras vol met water. De lunch is heerlijk en de bediening uitermate vriendelijk. Eigenlijk zijn we geen chagrijnen tegen gekomen. Voor mij gaan de mensen opstaan, we kunnen vast gaan boarden. Twee heerlijke weken zitten erop. We hebben genoten met elke vezel in ons lijf. Laat nu maar het nagenieten beginnen.