Verzengend warm in Slovenië

Slovenië, een nieuwe wereld gaat voor ons open. Het lijkt op Oostenrijk, is ook tot 1918 Oostenrijks geweest. De muggen gaan een poging doen om ons bloed te gaan drinken, maar we gaan even een chemische oorlogsvoering toepassen. Gelukkig waait er af en toe een lekker briesje langs, want nog steeds is het uitzonderlijk heet. Zaterdag hebben ze de warmste temperatuur ooit in Oostenrijk gemeten en dat was bijna 40 graden! Even terug naar waar ik gebleven was. Mauterndorf in Oostenrijk. Als gast kreeg je een Tauernkaart en deze gaf allerlei kortingen, waaronder een gratis rit met de gondel naar boven. Wij Hollanders doen alles wat gratis is, dus naar boven! Het panorama restaurant serveerde een ongelooflijk lekkere apfelstrüdel. Een grote hoeveelheid water en het besluit om de berg lopend weer af te dalen. Billen, bovenbenen en de kuiten geven een dag later aan dat ze het hier absoluut niet mee eens zijn geweest, maar de wandeling was wel fantastisch mooi. Niet helemaal verstandig om rond elf uur af te dalen, maar het bos gaf af en toe wel wat verkoeling. Om twee uur is daar een kokende auto die op ons wacht.... Alle ramen open en maar doortochten en af en toe de airco aan. De weg voert ons steeds lager via pittoreske wegen richting Brückl, waar mensen wonen die Ed en zijn ouders ooit hebber leren kennen op een reis naar Indonesië. Wat is het toch altijd leuk om op jacht te gaan naar mensen. Eerst naar een ijsbar, blijken we naar een nabijgelegen dorp te moeten en aldaar geeft de geeft de TomTom ons allerlei aanwijzingen, maar nummer 55 vinden we niet. De plaatselijke kroeg is de plek! Bij de spiegel omhoog, dan naar links en voilà ....... Daar moeten we zijn, maar er is alleen een zoon! Herbert kan niet ver weg zijn, we gaan terug naar het café en nemen een groot glas lekkers! Het is een drukte van jewelste, er stopt een zwarte auto en een mijnheer voegt zich bij de drinkende groep, even later komt hij naar ons toelopen......de politie agent heeft hem verteld dat hij wordt gezocht door Hollanders. Helaas is zijn vrouw in Duitsland, maar we kletsen een goede twee en half uur weg en eten wat op het terras. We moeten beloven dat we een keer terug gaan komen en dat we dan van te voren wel bellen! Het is nog steeds erg warm wanneer we richting een camping rijden. Twee kleine meertjes zouden een mogelijkheid zijn. Het is te warm.......de campings zijn hutje, mutje vol, maar bij een goedlachse mijnheer met een multifunctioneel bedrijf is er een plekje in de herberg. Manfred rijdt rond op een elektrisch brommertje met een blauw zwaailicht achterop. Hij is de vriendelijkheid zelve. Het is nog steeds 32 graden wanneer we daar aankomen en er is geen zuchtje wind, maar we geen ervoor.......alle luiken van de tent staan open en alsof het is afgesproken, eenmaal in de tent lijkt de ventilator aan te gaan, het wappert heerlijk door. De lucht zit vol met weerlicht, maar er komt geen onweer. Maandag is dan echt de dag dat we richting Slovenië gaan. In de schaduw is het heerlijk ontbijten, maar al snel gaat het omhoog. We maken de auto en Ed blij met een Shell pomp en gaan dan richting de pas naar Slovenië. We komen bijna niemand tegen, de vegetatie is prachtig. Keer op keer is het leuk om te ontdekken dat onze tuinplanten, waar wij zuinig op zijn en ze koesteren, gewoon langs de kant van de weg staan en een waar paradijs zijn voor alle bijen en vlinders. Na de grens stoppen we bij het eerste restaurantje. Op het terras wordt bijna alleen maar Sloveens gesproken. We zitten aan een tafel met een Sloveens echtpaar en raken aan de praat. Zij komen uit Ljubljana en zijn er een paar dagen tussenuit. Hij blijkt een olympisch kampioen te zijn op het gebied van schieten, drie medailles en al acht olympische spelen. Hij is begonnen in Los Angeles en was vorig jaar ook in Londen. Ze hebben een speciaalzaak in Ljubljana en wanneer we daar zijn moeten we ze zeker bellen, want dan kunnen ze ons de mooie kant van d'r stad laten zien. Een aanbod dat we zeker gaan aanvaarden, maar eerst moeten we wachten tot vrijdag, dan zijn zij weer terug en slaat het weer om. Het is nog steeds verzengend heet. Niet goed voor in de stad...... We sukkelen rustig de weg af en komen in Kopra. Ooit een rijk centrum voor ijzererts en daarvan werden allerlei soorten spijkers geslagen. Inmiddels is de mijn leeg en moet het erts ergens anders vandaan gehaald worden. De fabriek is in handen van een Duitser en er werken nu nog maar 70 man, daar waar er vroeger honderden werkten. Het is nooit gezond geweest om in de smelterij en smederij te werken. De meesten werden niet ouder dan 30 jaar. Ooit waren de huizen groot en statig, nu staan ze op instorten en wonen er in het dorp nog maar 200 mensen. De jongeren trekken allemaal weg en willen in een luxe appartement wonen. Het museum is dicht op maandag, maar een Israëlische groep heeft een tour en de dame strijkt over haar hart en doet de ronde nog een keer voor ons en vier Israëli die net uit Belgrado zijn komen rijden. Één is basketbalcoach en is daar op trainingskamp geweest. Het leuke van de tour is dat er veel discussie ontstaat over vroeger en nu. De andere Israëlische man komt uit de vroegere Sovjet Unie en relativeert veel van het verhaal van onze gids. Het is een enerverend uur,waarbij we veel praten en lachen.
De tocht gaat verder naar Bled. Een klein meer, waar Tito ooit een residentie liet bouwen. Het zal er wel druk zijn met deze temperatuur. Omdat de afstanden hier niet groot zijn besluiten we door te rijden naar het noorden en dan dinsdag terug te gaan naar Bled. We zitten nu in Mojstrana Dovje op een kleine, maar toch wel drukke camping. Op onze plek stond een motor met een dikke Belg en vrouw en hij was niet van zins om ergens anders heen te gaan. De dames van de camping waren furieus, want hij had toch echt een goede uitleg gehad voor zijn plek en dat was een blauwe tent plek en geen rode camperplek of daktentplek Compromis werd dan ook dat we met drie op twee plekken hebben gestaan. Polderen noemen ze dat.
Inmiddels is het dinsdag en zijn we terug van een avontuur naar Bled. We zijn met kano met het openbaar vervoer gegaan. Leuk en heel goed te doen. In het meer van Bled ligt een eilandje met een kerk waar je naar toe kunt roeien of je kunt laten gondelen. Eigen boot is natuurlijk veel leuker! We hebben altijd bekijks.......of we nu de tent uit klappen of onze kano in elkaar gaan zetten. Het ziet er uit dat er een bekend iemand door het park loopt, want fotografen en cameramannen zwermen als bijen om iemand heen. Een Japans paar loopt in bruidskleding te flaneren langs het meer, terwijl een fotograaf zijn best doet. We peddelen rustig naar het eiland. Op de rotsen langs het meer staat een burcht en vanuit de juiste hoek zie je eiland, burcht en de bergen op de achtergrond, de kleur van het water is groen. Prachtig. Wat opvalt is dat er hier veel Amerikanen en Israëli en Italianen zijn. De bus stopt helaas bij een andere bushalte, andere maatschappij, zodat we een behoorlijk eind moeten lopen en dat is vooral jammer voor Ed, want de zak met kano is hoekig en best wel zwaar. Nu zitten we in de schaduw, er is veel wind, maar dat voelt aan als een föhn. Ed gaat straks koken, dat betekent: ergens lekker eten in een restaurantje. De eerste twee dagen in Slovenië zijn super, op naar het volgend avontuur!