Terug in Venetië

Venetië. Een laat, waterig, middag zonnetje zorgt voor een mystieke kijk op se stad. Met de waterbus komen we steeds dichterbij de stad. Het oogt als een grijs decor, zo in de late namiddag. Ik ben weer terug, samen met mijn broer Johan. Twee jaar geleden waren we hier ook en dat was zo goed bevallen dat het naar meer smaakte. Daar komt bij dat de recensies van de biënnale erg goed waren dit jaar. Vorige week ben ik met school in Napels, Pompei en Rome geweest. Het voelt nog alsof Italië in elke vezel zit. De vermoeidheid is wel uit de voeten. Het bijzondere van Venetië is dat je in de avond het idee hebt dat er toch erg weinig mensen zijn. Het voelt veilig, maar het is ook best verlaten. Zodra je weg bent van het Sint Marcoplein lijkt het alsof de stad in slaap is. Staande op een brug zie je langzaam een lichtje naderen, het blijkt een gondel te zijn. Geruisloos glijden ze onder de brug en ons door. Heerlijk hebben we gegeten in een klein Italiaans restaurant. Men stond in de rij te wachten. Dat is een goed teken. Het hotel voelt als een warm bad. Vlakbij de Rialto brug. Prachtige lokatie. Lopende door de avond kwam daar wel de putlucht uit het water omhoogstijgen. Even werd de stilte verstoord door de sirene van een ambulance te water. De plankieren voor het hoge water staan al geduldig te wachten voor het hoge water. Morgen gaan we weer op avontuur.