Murano, Burano en Torcello

Dinsdagavond, het geluid van een saxofoon dwarrelt af en toe voorbij. Een te duur terras aan het Grand Canal vlakbij de Rialto brug. Het stampen van de veerbootbus en het geroezemoes van stemmen vult de rest van de lucht. De voeten zijn zwaar na een dag van staan en lopen. Het hotel biedt een gratis excursie aan naar een glasfabriek op Murano. Twee jaar terug hebben we dar gedaan en natuurlijk was dat los van het glasblazen, niet zo leuk, want ze proberen vooral te verkopen en veel van het glas is niet mijn smaak en vooral heel erg duur. Maar de watertaxi is gratis en dat spreekt ons Hollanders wel aan. Deze keer is het een andere fabriek en onze gastheer is veel minder dwingend dan de dame van twee jaar terug. Het blazen zelf blijft iets magisch. Een roodgloeiende klomp verandert langzaam in een vorm. Deze keer zien we ook hoe ze ribbels aanbrengen. Er is 1 schaal die ik mooi vind en dat is een collectors item. Kortom de prijs van een goede auto. Het is druk op Murano en het duizelt ons door alle vormen en kleuren en van de vele toeristen. Vooral Fransen en heel veel Amerikanen. De tocht voert ons verder naar Burano. Ooit een eiland bekend om het kant, maar het dichtslibben van de lagune en de malaria heeft er voor gezorgd dat het zijn waarde verloor. Het is zo anders als Venetië. Hier lijken geen wetten te bestaan betreffende de kleuren van de huizen. Het hele palet is aanwezig en je overlegd vooral niet met de buren of het matched. Met een houten brug kom je op Mazzorbo. Minder toeristisch, maar ook leuk. Het geeft mooi zicht op de scheve toren van Burano. Lunch met uitzicht op het water. Het echtpaar kan de drukte niet aan. De lagune is grijs vanwege het herfstweer, maar de temperatuur is goed waardoor het goed toeven is op het terras. De zelfgebakken koekjes zijn een must. Eenmaal op Burano is daar het cadeautje van de zon op alle gekleurde huizen. Wat een feest. Er ligt nog een eilandje iets verder op: Torcello. Klein, maar met een Byzantijnse basiliek. We moeten wen half uur wachten en zijn eigenlijk te laat op het eiland, maar het is een juweeltje. We hebben het grootste deel van de noordelijke lagune gehad. Jammer dat het diezig is, waardoor het zicht minder is. Toch geeft het wel iets mystieks. De boot terug is vol. Het lood in de schoenen lijkt extra zwaar en je voelt aan de lucht dat hetzes uur is geweest. Terug in de stad zoeken we de warmte op van een restaurant. Moe, maar voldaan gaan we eten. Nu is daar nog de afzakker voor het slapen gaan. Nu geen putlucht. Voor straks lekker slapen en uitkijkend naar een nieuwe, spannende dag