Vrienden en de grote muur

Zaterdagochtend om half zeven gaat de wekker. We gaan naar het vliegveld om Hilco en Janien op te halen. Buiten sneeuwt het. De taxi heeft dan ook wat langer de tijd nodig om naar Fraser te komen, het is glibberig buiten. De wereld kleurt hierdoor wel grauw en grijs. We zijn nog steeds op tijd en wachten geduldig achter het hek. Leuk om je vrienden zo op te halen op een vreemd vliegveld (voor mij dan). We drinken weer een te dure koffie bij Starbucks en zoeken een taxi op voor de terugreis. Het is wat minder gaan sneeuwen. We zijn nog ruim op tijd voor een ontbijtje. Terug in het appartement zijn ze net bezig om twee extra bedden neer te zetten. Om de jetlag van Hilco en Janien te bestrijden besluiten we snel op pad te gaan. Eerst even naar het world trade centre waar Ed werkt. Het sneeuwt niet meer. We besluiten toch de stad te gaan verkennen met de fiets en fietsen naar de verboden stad. Vast prachtig met een helder blauwe lucht maar de mist maakt ook wel dat het iets mystieks heeft. We zijn niet de enigen en ze hebben een route uitgestippeld van zuid naar noord. Doordat we de fietsen hier moeten laten staan zijn we gedwongen om later het hele stuk buitenom weer terug te lopen. Je realiseert je totaal niet hoe groot het complex is tot je er daadwerkelijk binnen staat. 720.000 m2 groot. Start van de bouw was begin 1400. Het is zo ontworpen dat de centrale rol van de keizer tussen hemel en aarde, als centrum van de wereld en als heerser van alles dat zich onder de hemel bevond. Het was koud, ontzettend koud. Janien haar vingers werden kleurloos en waarschijnlijk haar voetzolen ook, maar die konden we niet zien. Misschien toch niet goed voorbereid op de koude buiten. We besluiten daarom maar wat voort te maken en bezoeken niet de musea gedeeltes en zoeken eenmaal buiten een plek om wat te kunnen eten. Het wordt een klassieke noodle soep in een wat te tochtig tentje. Redelijk authentiek, maar niet de allerbeste plek om warm te worden. Langs de muur van de verboden stad lopen we terug naar onze fietsen. We gaan verder op avontuur, ondanks dat het licht ons in de steek gaat laten. In Peking rijdt er niemand met licht op, dus wij gaan niet echt heel erg opvallen. We hebben een paar hoofdlampjes, dus het moet goed gaan, maar de kou dwingt ons wel terug te gaan naar Fraser. Een simpele Italiaanse maaltijd in Annie's, een Italiaans restaurant en dan lekker slapen. Onze gasten hebben de slaap hard nodig en wij hebben besloten om zondag naar de muur te gaan. Via het hotel hebben we een goed aanbod voor een privé chauffeur. Om stipt acht uur staat hij klaar. Een goede auto, met vijf werkende veiligheidsgordels. Dat voelt fijn. De lucht is helder en dat voorspelt veel goeds. Het is leuk om weer even de stad uit te gaan. Halverwege rijden we wel ineens in de mist. Is het mist of is het smog? Eenmaal bij de bergen klaart het op. We zijn er vroeg bij en worden door onze Jack keurig bij de ticketservice afgezet. Het is een lieve, vriendelijke man, die heel veel afweet van auto's en racen. Dus kat in het bakkie voor beide mannen. Dat het hier toeristisch kan zijn merk je aan de verkopertjes met souvenirs en etenswaren. De kabelbaan is veels te duur, maar we zijn achteraf hartstikke blij dat we met de kabel naar boven gaan, want het is erg steil. Er ligt nog steeds een beetje sneeuw en daardoor is het soms ook glibberig. Een familie uit Taiwan, zelfs met opa en oma, lopen met veel plezier, maar ook met veel lawaai over de muur. Opa loopt de hele tijd te zingen. Er worden honderden foto's gemaakt. De lucht is blauw en de zon schijnt waardoor de sneeuw langzaam maar gestaag snelt. Het landschap is mooi en uitgestrekt. Het lopen over de muur is bij tijden behoorlijk pittig. Vooral het laatste stukje gaat met grote treden heel steil omhoog. Daarna gaat de weg terug en moeten we zelf naar beneden lopen. Je hebt meerdere plaatsen waar je de muur kunt bezoeken, dit is bij Mutianyu. De muur is hier niet zo breed en kun je ook een stuk zien dat niet gerestaureerd is. Beneden wacht Jack. Via hem komen we in een stadje verderop in een lokaal restaurant, waar we heerlijk happen voor weinig. Het is misschien het lekkerste wat ik tot nu toe heb gegeten. Terug in Peking stappen we op de fiets en gaan voor het avond licht. Het wordt een lange tocht die uit komt in het donker! Via het mausoleum van Mao, gaat het langs de verboden stad naar een park met meren. Hier staat een grote witte stupa, maar deze is helaas al dicht. Wel mogen we bij avondlicht nog door het park lopen. De stupa ( wordt in de boekjes dagoba genoemd, dus dus zal het wat anders zijn) ligt op een eiland en aan het einde zit een prachtige galerij, versierd met allerlei kleuren en houtsnijwerk. De lampen maken het tot een magisch stukje. We fietsen door naar het noorden en komen in een hutong terecht waar veel gerestaureerd is, winkeltjes zijn en restaurantjes. Hier zie je vooral de hippe chinezen en waarschijnlijk de reizigers, hoewel we die nu niet veel zien. De jeugdherberg zit in deze wijk. Kris kras fietsen we na het eten weer terug naar Fraser. Zonder licht en soms tegen het verkeer, hier kan dat allemaal!