Een nieuwe dag in Beijing

Maandagochtend! Tijd voor een nieuwe dag in Beijing. Het vriest eerst ,maar daarná loopt de temperatuur op tot eenmaal of 12. De tocht gaat naar de lama tempel, nu samen met Hilco en Janien. Het leuke van op de fiets is dat je overal en nergens kunt gaan stoppen en dat doen we ook veelvoudig. Eerste een hutong in, dan komen we langs een boeddhistische leefgemeenschap. Weer vallen we in de stikte Aan de waslijn wapperen de oranje, bruine en grijs getinte kleren. Het is zo verbazingwekkend dat je in een stad met 21 miljoen mensen van dit soort eilandjes van rust kunt tegenkomen. De lama tempel ligt om de hoek. Het is deze keer veel rustiger dan toen ik er met Ed was, maar het is nog steeds wel gezellig druk. Toen liep iedereen te fotograferen, ook waar het niet mocht en dat viel niet op, nu daarentegen zien ze het gelijk. Ach, het is goed zo. Moment van schrijven is donderdagavond. De kaatste dag van het springfestival. (ik loop achter met schrijven). Buiten knalt het als een gek. Hierdoor zal de smog wel weer gaan oplopen. Het is nu 195 en dat noemen ze dan ongezond. De lamatempel is volgens de China times het grootste Tibetaanse boeddhistische centrum in Peking. Mooi is het wel. Ook hier lijkt het alsof de grote stad is verdwenen en de tijd even heeft stil gestaan. Bijzonder. De meeste mensen zijn op deze maandag vooral in de tempel om te bidden. Na de tempel besluiten we om de fietsen te parkeren en de hutong in te gaan waar we zondag ook geweest zijn. Slenterend gaan we heen en weer. De winkels hier zijn ook wel berekend op de goede portemonnee van de rijken,,reizigers of juppen. Mooie spullen maar veels te duur. Opvallend is wel de lokale snack,op een stok met een frietzak een hele gefrituurde inktvis met alles er op en er aan. Ziet er bizar uit. Ook de gecaramelliseerde aardbeien vinden gretig aftrek. Het is grappig om te zien dat je overal ter wereld fastfood hebt en dat dit heel erg divers kan zijn. Wij hebben tenslotte de frieten, die we hier trouwens ook voorbij zien komen. We hebben met Ed afgesproken om samen te gaan eten, dus we fietsen bijtijds weer terug naar Fraser. Een grote straat, met alleen maar rood. Rode letters, rood neon, rode lantarens. Je zou bijna denken dat het een hoeren buurt is, maar het is een straat met alleen maar restaurants. De 1 na de ander. Mooi gezicht. De dag wordt afgesloten met Thais eten. De volgende morgen zou het geen mooi weer zijn, maar de lucht is helder en de zon schijnt. Wel is het weer heel erg koud. Zolang de zon er bij is, is dat oké, maar daarna is her afzien, vooral met wind en dan op de fiets. Hilco en Janien gaan naar een winkelcentrum in de buurt. Sjiek ding, met heel veel bijzondere kunst. Ik draai een wasje, schrijf een beetje en doe het rustig aan. Mijn benen hebben de tocht op de muur niet met enthousiasme ontvangen, de kuiten voelen als staalkabels. Ed sluit zich bij ons aan voor een bezoek aan zone 798. Bij de receptie zijn ze haast teleurgesteld want ze rennen weg voor de fietsen en nu blijken we met de taxi te gaan. Ooit was hier een goed draaiende fabriek voor elektrische apparaten van Chinese makelij,bmaar na het verval van deze fabriek trokken hier kunstenaars naar toe die hier gingen wonen. Hier kwamen de galeries weer achteraan en zij hebben de kunstenaars min of meer verdreven naar andere gemeenschappen. Het is een heerlijke, inspirerende plek. Restaurantjes, winkels, musea, graffiti , beelden, van alles. Je voelt dat het hier leeft en dat de dingen in beweging zijn. Er lijkt stads verwarming te zijn. Grote buizen doorkruisen de wijk, hier en daar komen er wolken stoom uit de pijpen. Jammer dat het zo koud is zodat de voetzolen er af lijken te vriezen. Zodra de zon weg is voel je de kou door je botten omhoog kruipen. Een taxi geeft naast warmte ook weer de goede richting huiswaarts. Weer is er een bijzondere dag voorbij. Het ontbijt Veel opa's en oma's die oppassen. We verbazen ons over de hoeveelheid eten die sommige mensen opscheppen. Een mevrouw uit Armenië blijkt al 19 jaar in Peking te wonen. Bijzonder om dan in zo een blok te wonen, maar misschien is dat juist wel fijn, omdat alles voor je geregeld is en wordt. De receptie is weer blij, er gaat weer gefietst worden. Eerste stop wordt het Ritan park. Hier staat het altaar van de zon. Gelijk na de poort staat een groepje pensionado's te zingen. De dirigent spreekt Duits. Een strijkinstrument en een mondharmonica begeleiden de groep. 1 mevrouw heeft zelfs een microfoontje en een speakerset aan haar schouder hangen, waardoor ze wel zeer dominant aanwezig is met haar stem. Ik mag even het strijkinstrument uitproberen, maar het lijkt nergens op en ze liggen allemaal in een deuk. Verderop zitten mannen in de ochtendzon te kaarten. Op het sportveld zijn ze aan het badmintonnen en een soort van kruising van badminton, voetbal en volleybal. Een shuttle met veren wordt met de voet hoog gehouden. Een man is aan het oefenen met een speer. Een combi van tai Shi en vechtsport lijkt het wel. We halen hem uit zijn concentratie. Twee dames krijgen dansles. Verderop zijn ze met een groepje in training op muziek. Voor de muur van offeren zitten dezelfde mensen van vorige week met een tafeltje in de zon en te kaarten. We klimmen het heuveltje op al waar een oude man net zijn vlieger naar beneden haalt. Opa's en oma's zoeken hier hun rust met hun kleinkinderen. Uit een luidspreker schalt muziek ( kattengejammer?). Het blijkt dat een aantal dames zangles krijgen in de buitenlucht. Vanaf het Ritan park fietsen we naar de tao tempel. Hier zijn de monniken gekleed in het zwart met een muts met een wit blokje erop. Daar waar Confusius staat voor het leren, zegt men dat Tao meer voor de krijgsleer staat. Dat is ook wel te zien aan de beelden. Ed noemt het dan ook de tempel van de generaals. Ook hier heerst weer een allesomvattende rust. Peking heeft ooit een stadsmuur gehad, maar deze is in de voortvarendheid van de dingen afgebroken om plaats te maken voor. Inmiddels is een kleingedeelte terug gezet. Een klein parkje loopt langs het stukje muur. De drumtoren is weer terug gebouwd en is tot museum verworden. Drumtorens dienden om gevaar van buitenaf te signaleren en te melden. Er zijn er nog een paar. Tijd om te gaan eten. Bij een groot kruispunt zien we een verkooppunt van iets dat aan de buitenkant van restaurant ligt. Later blijkt dat ze hier de zoete dumplings verkopen ter ere van de laatste dag van het springfestival. Het restaurant ziet er redelijk authentiek uit. Door de zaak loopt een wit spoor van meel. De dumplings worden op het laatst nog door de meel geslingerd in een grote ronddraaiende bak, waardoor de hele wereld wit kleurt. De rij buiten is enorm. We bestellen een portie en dat blijkt heel erg zoet te zijn. Het gaat ook echt om sweet dumplings blijkt later. De menukaart is enorm. We verbazen ons telkens over de enorme hoeveelheid gerechten. Dit restaurant is volledig vegetarisch. Voor de warmte hoeven we niet binnen te zitten. Het eten is verrassend lekker. Voldaan stappen we weer op de fiets en gaat het richting het theater. Dit is een modern gebouw en doet mij een beetje denken aan een waterdruppel welke op een bepaald oppervlak rond blijft liggen. Jammergenoeg kun je er niet in. Het contrast met de omgeving is groot. Het grenst aan het Tianamenplein . Grote gebouwen met rode vlaggen. Wapperend in de koude, gure wind. Om het plein op te komen moet je door een security check. We besluiten er omheen te fietsen en dat is eigenlijk net zo leuk. Aan de ene kant is daar het gebouw met het grote gebouw van Mao, aan de andere kant staan twee drumtorens. De laatste is de entree tot de oude handelswijk. De zon gaat onder waardoor het licht verdwijnt uit de straat, maar er is genoeg te ontdekken. De grote straat is erg groot met westers aandoende winkels, maar zodra je daarvan weg gaat komt je in een kruipdoor sluipdoor gebied. Hier is het een drukte van jewelste. De prijzen zijn ook wel normaler. Het merendeel van de mensen is Chinees. Overal waar we komen zijn we nog steeds een bezienswaardigheid. De zon is weg en weer wordt het bitter koud. Kleuren en geuren verrassende zintuigen. . Daar waar je altijd een koffie tent kan vinden zijn hier veel meer de traditionele theehuizen. Maar bij Donute hebben ze koffie en zo groot heb ik nog nooit gehad. Een beker van een halve liter. Langs de andere kant van het plein gaat onze weg verder bed lichten gaan aan en het lijkt wel een beetje Disneyland. Het grootste plein ter wereld is nou niet echt het mooiste plein, maar wel leuk om zo omheen te fietsen. De dag was wéér bijzonder. Samen met Ed zoeken we een leuk restaurant en sluiten de avond af met een lekker wijntje.