Frankrijk en Noord Italië, werk en vakantie

Een ruis van regen vult de ruimte. Als rechte strepen valt het water uit de hemel. Grijs is het licht wat zich moeizaam een weg baant naar binnen door de ruiten. Plaats: een huis aan de bosrand in Port Ripaille. Heerlijk wanneer de zon schijnt, maar met regen vult het huis zich met zoveel grauwheid dat je overal de lampen aan moet doen. De buurvrouw heeft ons al gevraagd om een berichtje te sturen wanneer wij er aan gaan komen, want dan weet ze dat het weer om gaat slaan en dat de regen op komst is. Twee weken is het prachtig en warm weer geweest. Bij aankomst op de zaterdag hadden we richting Evian al de eerste stortbuien met bliksem. De zondag was ons gunstig gezind en konden we de tuin gaan doen. Broer Johan trok zijn schilderspak aan, de deuren werden op het balkon gezet en het was gaan met de geit. Langzaam, maar gestaag knapt het huis beetje bij beetje op.
Het is stil in het park. De huizen aan de overkant zijn leeg op een enkel na. 1 mei is het dag van de arbeid en valt op een vrijdag. Dan zullen er wel meer mensen komen. Wij dachten dat we misschien wel de laatsten zouden zijn wat betreft de tuin, maar velen zijn nog niet geweest. Zondag blijkt het clubhuis nog open te zijn en dat is reden te meer om lekker lui te gaan eten. Fondu in rode wijn, nog nooit gehad, maar wat is dat lekker. De rode wijn is op smaak gemaakt met peen, ui en kruiden. Iets ingekookt, maar wat blijft het vlees hier heerlijk mals in. Het is ook helemaal niet vet, dat maakt het ook zo bijzonder. De dagen gaan gevuld worden met allerhande klussen. Eenmaal gaan we even met het roeibootje door de haven. Christina, de buurman komt op de maandag met ons mee eten. Kaasje, wijn, spaghetti putenesca en een glas whiskey maken het tot een gezellige avond. Het weer is wisselend. In eerste instantie is de temperatuur nog goed. Op de zondagavond onweert het en in de nachten valt er regen, maat dan slaat op de temperatuur ook om. Om niet het gevoel te krijgen dat het huis alleen maar met werk geassocieerd gaat worden, besluiten we dinsdag middag te vertrekken naar Noord Italië. Een beter plan had er niet bedacht kunnen worden. De regen van de nacht heeft tot sneeuwval in de bergen geleid. Het ziet er uit alsof er een heel dun laagje poeder suiker over de toppen ligt. Via Martigny rijden we omhoog naar de San Bernardo. De pas is dicht, maar er is ook een tunnel. Boven bij de tunnel is het twee graden onder nul en heeft er zich ook rijp gevormd op alle takken en grassprieten. Het is alsof we in een sprookjes landschap terecht gekomen zijn. In Italië ligt de temperatuur beduidend hoger en.............schijnt de zon. Er is geen voorop gezet plan. Rijden totdat er iets leuks voorbij komt en dat blijkt het plaatsje Ėtroubles te zijn. Een klein en vriendelijk dorp waar ze een heuse kunstroute hebben uitgezet. De wind is helaas snijdend koud. De vlaggen staan strak haaks op de vlaggenmast. Het hotel Col Serena biedt half pension. We zijn de enige gasten in de eetzaal. De porties zijn vreselijk groot, maar het is goed te eten en we voelen ons welkom. Het is een landelijk, iet wat boers hotel, maar wel leuk. De chocolade melk is vloeibare chocola! Woensdagochtend worden we begroet door de zon en is de wind gaan liggen Aosta is ons doel. De weg slingert naar beneden, waarbij de dorpjes rustig aan ons voorbij gaan. Een oude man, zit met knie beschermers om, op zijn knieën en poot aardappels. Ooit kwam napoleon hier langs met 50.000 mannen en 3000 paarden. Dat moet een bijzonder avontuur geweest zijn, maar duizenden jaren voor hem deden de Romeinen hetzelfde. Aosta wordt ook wel het Rome van het noorden genoemd. Hier konden de legioniers uitrusten voor en na de tocht over de bergen. Volgens een winkelier, wiens winkel een prachtig gerestaureerd kelder deel had, is heel Aosta gebouwd op de resten van de toenmalige stad. Bij de kathedraal, welke een raar samenraapsel is van allerlei stijlen vanaf het Romaanse, kun je met een trap naar beneden en kom je in een deel van het forum. Hier was ooit een overdekte galerij, waar men beschut kon lopen, deze is deels nog in tact en gerestaureerd. Het buurhuis is gebouwen op ėėn van de fundamenten van de twee tempels die hier stonden. Van het amfitheater is weinig meer terug te vinden, maar van het theater en de stadspoort is nog veel te zien. Men heeft een façade van het theater opgeknapt en je kunt goed zien waar de mensen konden zitten. Bijzonder aan Aosta is dat je aan alle zijden bergen kunt zien, waarvan de Gran Paradiso het meest prominent aanwezig is. Net buiten de stadspoort staat de boog van Augustus, maar deze is vrij sober en heeft een dakje gekregen. Net iets verder liggen de restanten van een oude Romeinse brug. In een tuin in een achteraf straatje roept het dagmenu ons. polenta met kaas uit de oven en een heerlijke stoofpot. Dit voelt als vakantie. Van uit Aosta gaat de rit heel rustig richting Courmayeur. Overal waar gestopt kan worden doen we dit. Het dal wordt steeds smaller en lijkt een schat aan kastelen en forten te herbergen. Ooit konden ze vanuit hier de vijand goed aanpakken. Een kleine kapel is gebouwd op de restanten van een kasteel uit 1100 en geeft mooi zicht door het dal. De weg slingert omhoog en ineens is daar de Monte Bianco! De enige top met wolken, maar wel imposant. Courmayeur is niet bijzonder. Het ademt vooral. Bergsport en heeft dus ook van dit soort appartementen. De laatste zonnestralen schijnen op de auto voordat we de tunnel binnenrijden met aan het eind wolken en regen! Welkom terug in Frankrijk. Langs de route naar Thonon ligt een Belgisch restaurant, precies de juiste tijd voor een maaltijd. Eenmaal terug in het huis voelt jet alsof we lang weg zijn geweest, terwijl dit maar iets meer dan 24 uur is geweest. De donderdag is nodig om alle laatste klussen af te maken. Ritjes naar de stort, rit naar de Cora voor wat nieuwe pannen e.d en een laatste maal in Thonon met zicht op het meer. In de ochtend konden we heerlijk in de zon ontbijten, maar de avond leert ons dat er nattigheid gaat komen, veel nattigheid. De vrijdag is het afscheid zoals ik boven beschreef. Eerst het hele huis schoon en dan adieu! De rivier de Dranse, waar eerder in de week mooi helder water naar beneden kwam, is veranderd in een woeste, kolkende rivier met modderbruine water. De politie staat foto's te maken. Bij thuiskomst horen we dat er in de Haute Savoy 100 mensen zijn geëvacueerd vanwege de zware regenval. De hele weg door Zwitserland en Frankrijk blijft het regenen. Op de kaart ziet de omgeving van Saverne in de Vogezen er goed uit. Er zijn wat hotels en het besluit is snel genomen, even een stop en slapen en dan hopen dat het de volgende ochtend droog is. Door de stromende regen weten we een pizzeria te vinden met een super goede keuken. Wat een feest. Ons besluit is een goede geweest, wanneer we om zes uur vertrekken is de kucht aardig opgeklaard en af en toe is er nog een eentje mist, maar het is goed rijden naar huis. De week zit er op en er is weer veel werk verzet. Door een gedeelte van het gebeitste hout in de keuken wit te maken, ziet het er een stuk lichter uit.