Regendruppels vallen op het tentdoek.

Regendruppels vallen op het tentdoek. Op de achtergrond proberen de vogels de regen te overstemmen. In de verte klinkt het rollen van de donder. Het is ver weg. Karibu Tanzania. We zijn terug in de Serengeti. In het Masai betekent dat eindeloze vlakte. Kati kati tented camp. 12 safari tenten staan in een halve cirkel met zicht op de vlakte. Het is gestopt met regenen en zo her en der druppelt er van alles na. De restauranttent is niet overal even waterdicht. De lucht is grijs en het gras is geel. Het is eigenlijk het einde van de regentijd maar ze hebben erg weinig regen gehad. Elke bui is welkom en heel hard nodig. Vorig jaar waren we ook hier en zag de vlakte er anders uit. Het is ook warmer en met veel meer vliegen. Zo nu en dan komt er een verfrissend windje voorbij en smaakt de Tanzaniaanse koffie heerlijk. Het blijkt dat we de enige gasten zijn. Sinds er een nieuwe president aan de macht is hebben ze een belasting van 18 % ingevoerd. Zou dat de reden zijn dat het veel rustiger is? Gisteren zaten we in een luxe lodge in het westelijk deel, maar ook daar waren maar 4 andere gasten. Niet dat we het erg vinden, want het voelt als fijn om niet in de file te hoeven rijden.
Maar laat ik terug gaan naar het begin. Maandag 24 april zijn we vertrokken richting Arusha. Omdat het zo ontzettend druk was op Schiphol zijn we zondagavond al naar een hotel in de buurt gegaan en om kwart over zes stonden we op Schiphol. De drukte bleek vooral in het Europese vliegverkeer te zitten en niet intercontinentaal...... dus daar stonden we heel ruim van te voren voorbij alle checks. Deze keer zijn we met vrienden. Na onze enthousiaste verhalen van vorig jaar wilden zij wel, graag deze kant op en voor ons is het super leuk om weer terug te zijn. We hebben om onze gids Heriel van vorig jaar gevraagd en bij aankomst in Arusha voelde het ook echt een beetje als thuiskomen. al bij het verlaten van her vliegtuig kon je voelen dat het veel warmer was. Eerste stop: Onsea house. Een mooi logeerhuis op een prachtige plek. Na een lichte maaltijd is daar de luxe van een groot bed! De geluiden zijn vertrouwd. Krekels en bepaalde nachtvogels. Af en toe is daar het geruis van de regen. De eerste activiteit is een bezoek aan Arusha national park. Een klein park gelegen op de flanken van Mount Meru. Mount Kilimanjaro is de hoogste berg, maar daarnaast hebben ze Mount Meru. Het gebied is vulkanisch. Beiden bergen hebben een nationaal park, waarvan Arusha national park te boek staat als een pareltje. Er zijn hier geen echte roofdieren en daardoor zijn alle dieren heel relaxed. Het landschap is divers van tropisch regenwoud tot savanneachtig en een aantallen zoutmeren. Door de regen is het water verdunt en neemt een algen soort af. Reden voor de flamingo's om te verhuizen naar Lake Natrom. We hebben geluk. Er staan toch nog een aantal vogels in het water. Er is bijna niemand in het park. Elke dag lijkt een thema te hebben en deze dag zijn dat de apen. Een soort is prachtig. Zwart/wit. Guitig bekkie en een lange staart. In het boek noemen ze het een franje aap. Helaas is de aap aan het uitsterven. Bepaalde stammen maakten of maken nog steeds hoofdtooien van de prachtige zwart/witte pels en het vlees schijnt erg lekker te zijn. In Tanzania maken ze lunchboxen en samen met de koffie van de gids en een mooie plek zorgt dit voor onvergetelijke lunchmomenten. Het eten in Onsea house staat er bekend om dat het heel goed is door de chef van Belgische afkomst maar deze keer valt het tegen. Ach dat kan gebeuren. Woensdag maken we eerst kennis met Francisca, de bazin van Nature Responsable safari's. We krijgen alle vier een vrolijk gekleurd masaikleed. Na de flappentap is het tijd voor het grote avontuur. Op naar Manyara Lake. Een groot park met verschillende landschappen. Een leuke, guitige jongen die stage loopt geeft een rondleiding bij de ingang van het park. Het is schattig. Hij heeft een spraakgebrek en verwisselt de r en de l. Doordat er minder regen is gevallen kunnen we nu tot bij de hotsprings komen. Het is een lange rit maar absoluut de moeite waard. Tropisch regenwoud gaat over in verschillende landschappen en uiteindelijk is daar links het meer en rechts de steile van het rif.
Het rif loopt vanaf Jordanië door Afrika naar Mozambique. De wand in het park is veelal begroeid met grote baobabs en daarboven ligt de hoogvlakte richting de ngorongoro. Bijzonder is dat het windstil is. Het meer is als een spiegel en de kleine witte wolkjes weerspiegelen in het water. Magisch. Flamingo's, pelikanen en geelbek ooievaars staan zich te goed te doen aan allerlei lekkers in het water. Ze zeggen hier dat het water alkali houdend is en dat daarom de flamingo's hun rode kleur krijgen. Het feit dat ze van het ene meer naar het andere trekken heeft dan ook te maken met de verdunning van de hoeveelheid water in de regentijd, zoals ze ook deden in Arusha national park. In het meer komen ook zoetwaterbronnen voor en op deze plekken staan de gnoes en de buffels in het water. Slingerend zoeken we onze weg terug naar de ingang, genietend van alles wat we tegenkomen. De eerste olifanten hebben ons pad al weer gekruist. Onze plek voor de nacht wordt het ngorongoro farmhouse. Dit ligt iets verder dan Karatu, dichter richting de krater van de ngorongoro. Het farmhouse is gelegen in een koffieplantage en ze verbouwen hier hun eigen groenten. Bijna alles wat ze serveren is eigen teelt. De huisjes liggen mooi over het hele gebied. Wij zitten aan de buitenrand met zicht op de velden. Zet er nog een keuken in en je hebt een volwaardig huis waarin je zeer comfortabel kunt verblijven. Het farmhouse is voor de happy people volgen Tamia. Ze is wel heel erg vrolijk. Maar ach, beter zo dan een leven vol chagrijn. De tropische regenbuien maken dat je niets anders meer kunt horen dan de regen. De volgende ochtend vertrekken we in de regen en mist naar de ngorongoro. Je waant je in een spookachtige wereld. De weg is een rood modderpad en de rest van de wereld tekent zich af in silhouetten in de mist. We klimmen gestaag, om daarna weer af te zakken in de krater zelf. Vorig jaar liepen hier nog de Masai met hun kuddes, maar zij mogen niet meer de krater in, omdat er teveel gevaar bestaat voor kruisbesmetting van het vee met het wild. Ik leer dat de bloemenpracht die wij zo mooi vinden in deze tijd een gevaar is voor het evenwicht in de krater. Het is onkruid en verdrijft de hoeveelheid gras. Men is zelfs begonnen met het wegtrekken van de mooie paarse bloemen. Dat zal geen fijne klus zijn want er "wonen" heel veel leeuwen in de krater. Bij aankomst zien we gelijk een moeder met nog twee kleine welpen. Er zijn teveel auto's waardoor het wel wat ongemakkelijk voelt, maar het is mooi om te zien hoe de moeder haar welpen in veiligheid brengt onder de struiken. Het weer wisselt zich af. Prachtige wolkenluchten wit met blauw en dan weer de wolken die over de kraterrand naar binnen stromen en een waterspat aan regen brengen. Enorme olifanten vinden zich een weg in het moerasland. Het zijn oude stieren die hier hun laatste jaren doorbrengen. De ngorongoro is eigenlijk het bejaardentehuis voor oude olifanten. Daar waar het gras zacht is kunnen ze het nog eten. Deze olifanten zijn zeker 55+ en enorm groot. We observeren wel een uur lang de nijlpaarden in een ondiepe modderpoel. Het leuke van terugkomen is dat je anders gaat kijken. De eerste verwondering is weg en je kunt rustig de tijd nemen om te observeren. De nijlpaarden poepen normaal met een ronddraaiende staart waardoor de poep in de rondte spat. Liggende in de modder doen ze het zelfde, maar dan om zichzelf mer natte modder te besproeien. Wat we nog nooit eerder hebben gezien is dat ze ook als een soort worstjes omwentelen. Wat een koddig gezicht, zo een zwaar lijf en dan vier kleine, korte pootjes die een beetje mee zwabberen. Mooi is het ook om te zien hoe de kleintjes worden gezoogd. Moeders gaat op een ondiep stukje op haar zij liggen waardoor de kleintjes er gemakkelijk bij kunnen. Nadeel van zo een poel is dat een stinkt en met een auto waarbij het dak open gaat.........ruik je alles wel beter. Een klein zwart/oranje vogeltje (bishopbird) vliegt van de ene naar de andere papyrus stengel. Achter ons zijn twee kroonkraanvogels aanstalten aan het maken om elkaar het hof te maken. Een grote blacksmithplover groep staat er als publiek bij. Wij vervolgen onze weg en zien een neushoorn redelijk van dichtbij. Er zijn veel leeuwen en eigenlijk zijn ze best wel saai. Met een volle buik staan ze enorm naar adem te happen en zijn ze zo lui als het maar zijn kan. De diversiteit aan dieren is groot en door het landschap is de krater een unieke biotoop en een prachtige belevenis. Moe maar voldaan gaan we terug naar het farmhouse, alwaar we met een grote glimlach weer worden opgewacht. De zon gaat langzaam onder en het eten wacht.