Kunming

Vliegen van Chengdu naar Kunming.
Chengdu AirPort. Wat een avontuur. Het is maar goed dat we zo ruim op tijd zijn. De nacht was te kort. Ik kon de slaap niet vatten met als resultaat 1 uur slaap. We vliegen ander half uur dus ik kan zo direct het hoofd te rusten leggen op Ed zijn schouder. De wekker ging om zes uur. De chauffeur was ruim op tijd en er was nog weinig verkeer. Chengdu was langzaam aan het ontwaken. . Bij het ochtendgloren rijden er al veel scooters rond zonder licht. Het blijft licht tot half acht maar in de ochtend gloort het al eerder. Net buiten het hotel was een man al met zijn Tai Thji oefeningen bezig. Gelukkig zijn er wel wat mensen op het vliegveld die Engels spreken. Alles verloopt voorspoedig tot het moment voor de paspoort controle en we Ed zijn naam op een lichtkrant voorbij zien komen. Uit de rij, naar een balie en terug naar de check inn. Safeth check. Het blijken mijn batterij packs te zijn. Eind goed al goed zou je denken. Tas weer dicht en weer in de rij van de paspoorten. Is daar ineens weer de naam. Wij terug. Het ging al die tijd om mijn tas. U heeft een aansteker. Waarop wij beiden zeiden dat dit niet kon omdat we niet roken. Nee, het is een aansteker. Tas weer open, maar ja wat doe je als je geen aansteker kunt laten zien? Dan moet je mee naar het opperhoofd met het opperhoofd röntgen apparaat. Weer die aansteker. Blerk het mijn cluck apparaatje te zijn voor de muggenbeten. De dame, zo weggelopen uit een James bond film kan er de humor wel van inzien. Ik minder, want de tas is nu twee maal open geweest en moet weer herpakt worden. Het blijkt dat je na het inchecken eerst moet wachten of je naam verschijnt en zo niet.... dan mag je verder. Op het toilet, tussen allemaal Chinese zwarte koppies valt mij op hoe enorm ik opval met mijn blonde haar. Ook in het vliegtuig zie ik eruit als een vuurtoerentje. Kunming. Na een korte vlucht komen we aan in Kunming. De luchthaven is in een halve cirkel gebouwd en heeft als vorm een kruising tussen de vorm van een Concorde en de trafitionele huizen hier. Het is een eind lopen. Buiten staat een jongen met een bordje Dim Sum. Dat zijn wij!!! Net als alle steden is de stad groot. Heel groot. Hier niet zoveel fietsen als in Chengdu maar vooral veel scooters. Het new era hotel ligt op een strategische plek. Ooit was de stad gevuld met traditionele huizen, maar bijna alles is afgebroken. Er staat nog een klein stukje en dat is vlakbij het hotel dat 28 verdiepingen. De kamer die we kregen rook ontzettend naar rook. Geen probleem en zonder morren kregen we binnen vijf minuten een kamer waar het minder dominant was. De Chinezen roken echt nog overal en dan ineens realiseer je je waar wij vroeger in hebben gezeten. Theetje gezet en een plan gemaakt. We sukkelen langzaam richting een klein meertje en daarna naar een tempel. Binnen vijf minuten vinden we een noodle tentje in een islamitisch straatje. De mannen willen uiteindelijk wel met ons op de foto en de soep is heerlijk. Hier en daar zien we nog oude huisjes welke echt op instorten staan, maar veel wordt herbouwd in oude stijl. Uit een tempelachtig gebouw komt muziek. Het blijkt een cultureel centrum te zijn waar men net bezig is met een soundcheck. In het donker zien ze je niet, hoewel mijn haar wel op zak vallen. Prachtige kostuums maken dat ik even wegdroom naar een andere wereld. We vervolgen onze weg richting het meer (niet te verwarren met the Green Lake. Dat is te ver weg voor ons en de tijd is te kort) ineens heb je geen kaartje meer nodig, maar kun je blind afgaan op het geluid. Het meer staat vol met de Lotus. Overal staan grote ghettoblasters aan en is men aan het dansen. Het maakt niet uit dat je het geluid van de buren misschien wel harder hoort. Veel ouderen en opa’s en oma’s met hun kleinkinderen. Een klein gezelschap voert een opera op met zang, muziek en dans. Niet zo heel zuiver maar vol enthousiasme. Hier zie je veel etnische minderheden door elkaar heen. Via allerlei bruggetjes komen we aan de andere kant van het meer en kunnen we onze weg vervolgen naar de tempel. Helaas is er niet meer zoveel tijd, maar het is een juweeltje. De zoo ligt er achter en ineens is daar het geluid van een kraanvogel. Prachtig. De voeten zijn moe en de keel is droog. Tijd voor een pauze. Bij een kleine binnentuin kunnen we na wat heen en weer geklets een glas thee krijgen. Bij het afrekenen willen ze niets hebben. Niet eten is niet betalen. Inmiddels is het al zes uur. Het eten ziet er fantastisch uit waarom niet toch eten. We zijn moe en hebben de volgende dag nog een busreis voor de boeg. Bijna bij het hotel raken we in gesprek met een westerse man. Hij blijkt op de internationale school te werken en is een leuke vent. We besluiten om koffie te gaan drinken. Wat is dat leuk. Het klikt enorm en het blijkt jammer te zijn dat we al een programma hebben, want hij gaat naar zijn vriendin die van de minderheid Hong is en zij woont in een prachtige streek. Ze zijn een koffiebar gestart en dat loopt als een tierelier. We hadden zo mee gemogen. De gesprekken zijn te lang en complex om weer te geven. Damian is zijn naam. Vader Italiaans, moeder Brits en heeft gewoond in alle brandhaarden van de wereld om dat zijn vader militaire attaché was. Zelf was hij begonnen als journalist en nu bij toeval in het onderwijs terecht gekomen. Soms kom je bijzondere mensen tegen en dit was er 1. Moe lopen we naar het hotel. Theetje drinken, tanden poetsen en dan naar bed. Opladen voor de busreis.