de dag dat Willem vertrekt.

Bij het ziekenhuis naar buiten gekomen, was het tijd om Johan in een taxi te hijzen. Ik heb aan de bewaker gevraagd of hij kon helpen met het vinden van een veilige taxi, want dat is in de nacht extra belangrijk. We boften, want voor de deur stond een taxi van het ziekenhuis. De chauffeur lag ver weggedoken onder een deken te slapen, na een ferme klop op het raam, zat de arme man met zijn haren recht overeind in zijn autootje, maar wilde ons maar wat graag naar het hotel brengen. Daar zijn we gelijk ons bed in gestort. Ed lag gelijk ontzettend te snurken, Johan heeft een tijd nodig gehad om weer van alle consternatie bij te komen. Bij het opstaan kwam het hele luchtcircuit weer opgang bij Johan, dus snel wat eten en daarna naar het ziekenhuis terug. Daar werden we weer even vriendelijk ontvangen. Elke keer liep er iemand mee, we werden van loket tot loket begeleid.
We moesten anderhalf uur wachten op de dokter. Zittende in het kamertje met vieze oude vloerbedekking, zodat je kunt zien dat alles eigenlijk een grote opknapbeurt nodig heeft, kwamen we weer een beetje tot de wereld. Ed werd druk en heeft luidruchtig geprobeerd om met behulp van het boekje Spaans te leren. Naast mij zat een klein jongetje van 5 jaar, met een petje op. Daaronder een kaal koppie met wat stoppeltjes. Naast hem; 2 zusjes en een broertje, waarbij allen bloed geprikt hadden. Het verhaal is snel gemaakt. Eén voor één gingen ze met moeder bij de dokter binnen. Wij hebben bedacht dat de kleine dondersteen ( die mijn Spaans toch niet zo goed verstond) leukemie heeft en dat er gezocht gaat worden naar een match voor een transplantatie. Ik kreeg wel vervangende buikpijn. Even was hij minder vrolijk en ging heel hard met zijn vuist op zijn pet slaan.
De dokter hadden we de avond ervoor ook gezien. Een hele lieve, vriendelijke man. Mijn steenkolen Spaans en zijn steenkolen Engels bleke precies genoeg om een goed consult te hebben. Johan heeft met nadruk te horen gekregen dat hij terug in Nederland echt moet laten uitzoeken hoe het komt dat hij van twee stoffen zo weinig heeft. Verder is hij hartstikke gezond. Hart, longen, bloeddruk, alles is oké. Hij kreeg zelfs een compliment, hij is geen 59 maar een jonge vent. Wel mag hij de komende dagen niet weg. De hoogte speelt hem te veel parten. (wij zijn van niets ineens naar 2300 meter gegaan). Bij chronische gasvorming is het logisch dat je op deze hoogt meer last krijgt. Die conclusie hadden wij zelf ook als getrokken. (wanneer de dropzakken bol gaan staan, dan gaat Johan ook bol staan, maar bij hem kan het eruit, dus ga je boeren).
We kregen een recept mee en een emailadres voor het geval het in Chili nodig mocht zijn om nog contact op te nemen. Hij mag rustig met ons mee naar Chili. Daar is het minder hoog, dat is toch wel fijn, want we willen Johan niet op het vliegtuig naar huis zetten hoor.
Het bleek nog niet zo makkelijk te zijn om het recept op te halen. Uiteindelijk zijn we bij drie apotheken geweest, maar het is gelukt. En.............langzaam aan lijkt het ook wat rustiger bij Johan te worden. We zijn nu aan het onthaasten, we kunnen toch niet weg. Alles een stapje minder. Dat doen ze hier toch al.

We hebben een taxi genomen naar het vliegveld. Willem zou daar om 1 uur zijn, het werd kwart over één, het werd half twee. Mmmmm, ik kreeg last van vervangdende stress...... eindelijk om bijna kwart voor twee kwam de familie aangereden. Gelukkig had Willem al ingechecked via de computer en kon hij zo het vliegtuig inrollen. Een lange jongeman, met een blonde kop haar, die herken je uit duizenden hier in Peru. We hebben met zijn allen op het dakterras staan wuiven, totdat het vliegtuig uit zicht was. Leuk zo´n klein vliegveld, waar van alles te zien is. Victor moest nog even naar een huis dat hij aan het bouwen is. Leuk, want zo krijg je iets te zien wat je anders niet ziet. Ronlopen op een bouwplaats. Anders dan bij ons. Het wordt wel een mooi huis. Zij vinden het niet groot, maar ik zou er zo gaan wonen. Het is al verkocht. De bediende krijgt een eigen kamertje en douche en de huizen hebben altijd een aparte ingang voor hetzij de bediende of wanneer je zelf ongezien naar binnen wilt, wanneer een ander visite heeft. We zijn heerlijk gaan slenteren in de stad. Emmeke moest naar een bijeenkomst van de rotary, want zei gaat in januari een week of drie op reis. Het leuke van het langer op één plaats zijn is dat je ineens allemaal nieuwe dingen ontdekt. We kwamen in een voormalig oudklooster, waar nu allemaal winkels zijn waar ze alpacawolspullen verkopen. Een complex met drie aansluitende binnenpleinen, omringd met galerijen, rijkelijk versierd met beeldhouwwerk. In het avondlicht leek het ineens een stukje uit duizend en één nacht en dat in Peru.
Gisteravond hebben we het heel rustig aan gedaan. Weer naar de Chinees, want daar hebben ze witte rijst of mie, en dat is goed voor Johan. Ja, Céline je hebt gelijk, het is best raar om in Peru naar een Chinees te gaan, maar kip en gefrituurde aardappelen is nu even niet het beste dieët. Met ons gaat het verder goed. Vandaag weer een nieuwe dag met nieuwe ontdekkingen. Ik was weer om 5 uur wakker, ach dan heb je wat aan je dag. Liefs van ons alle drie Marleen.